Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, το Σχέδιο Προγράμματος και το Σχέδιο Καταστατικού.

Σύντροφοι, βρισκόμαστε, όπως ορθά σημειώνουν οι θέσεις, σε συνθήκες γενικευμένης οικονομικής κρίσης που οξύνει τις αντιθέσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού, δημιουργεί τριγμούς στις καπιταλιστικές συμμαχίες, όπως παραδείγματος χάριν η τάση μερίδας της αστικής τάξης για απομάκρυνση από την ΕΕ και προσανατολισμός των συμμαχιών με Ρωσία, Κίνα και αυξάνει τον κίνδυνο πολέμου. Στα πλαίσια αυτά θεωρώ ορθή τη θέση της ΚΕ για την ενδιάμεση θέση της Ελλάδας, με εξαρτήσεις από ΗΠΑ και ΕΕ, θέση που απορρέει από την ανισομετρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης και την ενσωμάτωσή της σε ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Η κρίση αυτή οδήγησε σε μια ορισμένη δυσλειτουργία το αστικό κράτος, τους μηχανισμούς και τις υπηρεσίες του, γεγονός που επέβαλε την προσπάθεια αναμόρφωσής του, με βάση τους δύο πόλους, τον κεντροδεξιό (με άξονα τη ΝΔ) και τον κεντροαριστερό (με άξονα το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ). Στα πλαίσια της αναμόρφωσης, ασκήθηκε πίεση στο ΚΚΕ για συμμετοχή του σε «αριστερή» κυβέρνηση, σε μια μορφή δηλαδή αστικής διακυβέρνησης. Σκοπός ήταν η ενσωμάτωσή του, η απώλεια των επαναστατικών χαρακτηριστικών του. Θεωρώ πως η στάση μη συμμετοχής την οποία κράτησε το Κόμμα αποτελεί ορθή επιλογή, αλλά και παρακαταθήκη για το κίνημα, ίσως από τις πιο δύσκολες και σημαντικές κινήσεις στην ιστορία του. Η κρισιμότητα αυτής της απόφασης καταδεικνύεται από τα παραδείγματα άλλων Κομμουνιστικών Κομμάτων, τα οποία αποδεχόμενα τη συμμετοχή τους σε αστικές κυβερνήσεις απώλεσαν τα πρωτοπόρα χαρακτηριστικά τους και κατέληξαν οπορτουνιστικά. Επιπλέον, η ορθότητα της επιλογής αυτής ήδη δικαιώνεται, παρακολουθώντας και μόνο τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ μετεκλογικά, ο οποίος έχει φτάσει σε σημείο να χαρακτηρίζει τα εγκλήματα των ΗΠΑ «σκιές», καταλήγοντας έτσι στο συμπέρασμα πως αν το Κόμμα είχε δεχθεί την πρόταση της «αριστερής» κυβέρνησης θα είχε «συρθεί», μέσα σε τόσο μικρό διάστημα μάλιστα μετά τις εκλογές, σε τέτοιες φαιδρότητες.

Βέβαια, για τη συντελούμενη αναμόρφωση απαραίτητη, για το αστικό σύστημα, ήταν και είναι και η επίθεση στο ΚΚΕ, τόσο με πρόσχημα τα οικονομικά του ή με «επιθέσεις φιλίας» που μέμφονται την τακτική ή και τη στρατηγική του, συνδέοντάς την με τα χαμηλά ποσοστά στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, όσο και με την άγρια καταστολή, την προβοκάτσια ενάντια στο κίνημα και τη χυδαία αντικομμουνιστική παραχάραξη της Ιστορίας. Σκοπός, όπως σωστά αποτυπώνεται και στις Θέσεις, το καναλιζάρισμα της οργής σε δρόμους ανώδυνους, μακριά από το ΚΚΕ και την περιθωριοποίησή του, τόσο μέσα στο κοινοβούλιο, όσο κυρίως μέσα στην κοινωνία, καθώς και η τρομοκράτηση όσων έχουν αγωνιστική διάθεση, όσων προσεγγίζουν τους ταξικούς αγώνες.

Οσον αφορά τη Λαϊκή Συμμαχία, θεωρώ σωστές τις θέσεις της ΚΕ, τόσο ως προς τα χαρακτηριστικά της, όσο και ως προς το χαρακτήρα της. Αποτελεί δείγμα της ωρίμανσης του Κόμματος, αποτέλεσμα της επεξεργασίας της ιστορίας μας, της αταλάντευτης στάσης μας παρά το σκληρό ιδεολογικοπολιτικό πόλεμο εναντίον του ΚΚΕ. Ως όρος αποτυπώνει με σαφήνεια την ανάγκη συμμαχίας εργατών - φτωχών αυτοαπασχολούμενων - αγροτών με αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα και καθιστά σαφές ότι μιλάμε για συμμαχία κοινωνική και όχι κορυφών, της οποίας ο ρόλος δεν περιορίζεται μόνο στην επαναστατική κατάσταση, αλλά και στην περίοδο συγκέντρωσης δυνάμεων, όπου θα δράσει ακριβώς ως πόλος αυτής της συγκέντρωσης, ενώ καθημερινά, εδώ και τώρα θα παλεύει για τη διαφύλαξη και διεύρυνση των κατακτήσεων του λαού. Προσωπικά, θεωρώ πως δεν αποτελεί μεταβολή ή ακύρωση της θέσης για το ΑΑΔΜ, αλλά εξέλιξή του στην κατεύθυνση που προστάζουν οι ραγδαίες εξελίξεις από το 15ο Συνέδριο, μέχρι σήμερα, τις οποίες σωστά επεξεργάστηκε και επεξεργάζεται το ΚΚΕ.

Η προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας θα πρέπει να αποτελέσει βασικό μας καθήκον, το οποίο άλλωστε θα πρέπει να είναι συνδεδεμένο άμεσα με το κύριο καθήκον κάθε κομμουνιστή, την οικοδόμηση στο χώρο ευθύνης μας. Ως σήμερα, έχουμε κάνει ως ΚΝΕ άνοιγμα σε παιδιά που η κοινωνικοταξική τους καταγωγή ποικίλλει. Εχουμε προσεγγίσει τόσο εργατόπαιδα, όσο και παιδιά από οικογένειες αυτοαπασχολούμενων, αλλά και αγροτών, αναπτύσσοντας τη στρατηγική του Κόμματος και την ανάγκη, αλλά και άμεσο συμφέρον όλων των εκμεταλλευόμενων για συγκέντρωση δυνάμεων που εν μέρει έχει αποδώσει συσπειρώνοντας στις γραμμές των Επιτροπών Αγώνα και του ΜΑΣ. Ωστόσο, σε σχέση με τη θύελλα των μέτρων, με τις σαρωτικές αλλαγές στο χώρο της Παιδείας, η συσπείρωση αυτή είναι πίσω από τις απαιτήσεις. Είναι άμεση ανάγκη ο περίγυρός μας αυτός να διευρυνθεί περαιτέρω και να έρθει σε καθημερινή επαφή μαζί μας, με τον Κνίτη και την Κνίτισσα του αμφιθεάτρου, με τον πρωτοπόρο στη σχολή και το πανεπιστήμιο, αλλά και με το πρόπλασμα της Λαϊκής Συμμαχίας, τη Λαϊκή Επιτροπή της περιοχής του, ενώ οι εργαζόμενοι συμφοιτητές μας να ενταχθούν στα σωματεία τους, να κατανοήσουν, με επίμονη προσπάθεια δική μας, τη σημασία του οργανωμένου ταξικού αγώνα, την κρισιμότητα τού να στέκεσαι απέναντι στις αξιώσεις του αφεντικού και οι συμφοιτήτριές μας να δραστηριοποιηθούν στα πλαίσια της ΟΓΕ.

Η δράση αυτή, η συνεχής επαφή δηλαδή, του περίγυρού μας με το ΜΑΣ, με το σωματείο του, με τους αγωνιστές του ΠΑΜΕ, αν εργάζεται, με τους αγωνιστικούς φορείς της περιοχής του, αλλά και η προσωπική μας επαφή, η γνώση των προβλημάτων του και η κατανόησή τους εκ μέρους μας, καθώς και η άμεση παρέμβαση για τη λύση τους, είναι οι παράγοντες εκείνοι που θα οδηγήσουν στην οικοδόμηση. Η καθημερινή, δηλαδή, «τριβή» τόσο με την ιδεολογία-κοσμοθεωρία μας, αλλά και με την πρακτική της εφαρμογή, με τους ταξικούς αγώνες, είναι εκείνη που θα συντελέσει στην οργάνωση νέων δυνάμεων, οι οποίες θα έχουν έτσι ήδη γνωρίσει τι σημαίνει οργανωμένη ζωή, καθημερινός αγώνας για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, αγώνας εδώ και τώρα για το πιο ρεαλιστικό και συνάμα πιο αναγκαίο, την ανατροπή της εξουσίας των αστών και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Ειδικότερα, μέσα στα πανεπιστήμια, είναι αναγκαία η ενίσχυση της μαζικότητας των Επιτροπών Αγώνα, η ύπαρξή τους σε κάθε εξάμηνο, έτος, εργαστήριο, οι ιδεολογικές παρεμβάσεις τόσο κατά τη διάρκεια των μαθημάτων όσο και με τη μορφή διαλέξεων ή ακόμη και αντιμαθημάτων. Σημαντική είναι επίσης η παρέμβαση στον πολιτιστικό τομέα με την προβολή στρατευμένων καλλιτεχνών, δράση η οποία έως τώρα έχει αποδείξει πως ωθεί μια μεγάλη μερίδα συμφοιτητών μας στο να εμβαθύνουν στη μελέτη της κοσμοθεωρίας μας.