Επαναστατική πολιτική είναι αυτή που, όχι μόνο βάζει ζήτημα αλλαγής του κοινωνικού συστήματος, αλλά και συσπειρώνει μ' αυτή ευρύτατες μάζες της εργατικής τάξης και του λαού για την πραγματοποίησή της. Χωρίς αυτή τη συσπείρωση μένει μόνο η επαναστατική φρασεολογία. Ενας σημαντικός δείκτης προσέγγισης του λαού με το Κόμμα, τη συγκεκριμένη περίοδο που γίνονται εκλογές, είναι το εκλογικό αποτέλεσμα.

Υπάρχει αλληλεπίδραση - θετική ή αρνητική - της συγκέντρωσης λαϊκών δυνάμεων με το Κόμμα και των εκλογικών αποτελεσμάτων. Στην πορεία ενίσχυσης ή αποδυνάμωσης του ενός, ενισχύεται ή αποδυναμώνεται και το άλλο. Είναι πολύ πιο εύκολη και «ακίνδυνη» η προσέγγιση κάποιου με το ΚΚΕ σε μια εκλογική διαδικασία από την ενεργό ένταξή του στη Λαϊκή Συμμαχία (ΛΣ) ή όπου αλλού. Γενικά, εκτός από έκτακτες περιστάσεις, λογικό είναι η εκλογική επιρροή να είναι μεγαλύτερη από αυτή τη συγκέντρωση δυνάμεων.

Στο εκλογικό αποτέλεσμα του Μάη 2012 είχαμε μικρή άνοδο και τον Ιούνη, παρά τις ευνοϊκές συνθήκες, κατακόρυφη πτώση. Τι συνέβη στο ενδιάμεσο; Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να βγει το συμπέρασμα πως η κύρια αιτία, αν και όχι η μοναδική, ήταν η άρνηση του Κόμματος να βρεθεί στην κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που ο λαός προσδοκούσε για να τον βγάλει από το τέλμα στο οποίο τον φέρανε οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Μήπως αυτό σημαίνει πως έπρεπε να δεχτούμε να πάρουμε μέρος σε κυβερνητικό σχηματισμό με άλλες πολιτικές δυνάμεις; Σαφέστατα ΟΧΙ. Ομως ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ και στην επίθεση «συνεργασίας», έπρεπε να είμαστε λίγο ευέλικτοι και να του βάλουμε «τρικλοποδιά».

Πριν από τις εκλογές της 6ης Μάη είχαμε νομίζω αρκετά σημάδια διαρροής ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ με διάφορες αιτιολογίες.

Μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση, κάτω από την πίεση των αυταπατών και τη λογική του «μικρότερου κακού» αλλά και με τη δημαγωγική - οπορτουνιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, στο ενδεχόμενο νέων εκλογών, το πιο πιθανό σενάριο θα ήταν οι απώλειες προς την ίδια κατεύθυνση να είχαν συνέχεια. Αλλωστε, και μετά από τις εκλογές της 6ης Μάη είχαμε επιπλέον δείγματα διαρροών. Επρεπε, όταν ο Τσίπρας κατά τη διάρκεια των διερευνητικών εντολών «καλούσε» το Κόμμα για συνεργασία, να του βάλουμε ανοιχτά και δημόσια τις θέσεις μας. Οση δημαγωγία και αν εμφάνιζε εκείνη την περίοδο, θα αρνιόταν να δεσμευτεί στις περισσότερες απ' αυτές. Το ζήτημα ήταν, με την ενέργεια αυτή, να φανεί πιο πειστικά στο λαό η δημαγωγία του και πού το πάει. Μια κίνηση, που όχι μόνο δεν «επέτεινε τη σύγχυση γύρω από το χαρακτήρα αυτού του φορέα», όπως ανέφερε η ΚΕ, αλλά θα λειτουργούσε προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Και αντί να καλέσουμε το λαό να ενισχύσει το Κόμμα καθοριστικά για να εφαρμόσει τις θέσεις του, ουσιαστικά απορρίπταμε αυτό το ενδεχόμενο σαν «μη ρεαλιστικό» (λες και ο στόχος του 17% όταν το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου ήταν στις δόξες του ήταν πιο ρεαλιστικός) ή σαν «διαχείριση του συστήματος» κ.λπ.

Επειδή όλα είναι πιθανά (εκτός από του σπανού τα γένια), κάτω από ορισμένες συνθήκες ή έκτακτες καταστάσεις, μπορεί το ΚΚΕ (με ή χωρίς τη ΛΣ) να βρεθεί σε θέση σχηματισμού κυβέρνησης. Σ' αυτή την περίπτωση, ο σχηματισμός κυβέρνησης με το Πρόγραμμα του ΚΚΕ είναι μονόδρομος. Αν αρνηθεί, όχι μόνο η εκλογική επιρροή αλλά και η ΛΣ θα καταρρεύσουν. Το εγχείρημα αυτό θα είναι διαχείριση του συστήματος αν δεν πάρει άμεσα μέτρα αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αφαίρεσης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας από την αστική τάξη και αντικατάστασης του κρατικού μηχανισμού με εργατικές λαϊκές δυνάμεις. Υπάρχει και αυτός ο δρόμος περάσματος στο σοσιαλισμό. Το ΚΚΕ είναι υποχρεωμένο να προχωρήσει καλώντας την εκλογική του επιρροή, τις δυνάμεις της ΛΣ και ολόκληρο το λαό να το στηρίξουν ενεργά απέναντι στις διάφορες αντιδράσεις και επεμβάσεις. Αν θα τα καταφέρει ή όχι, θα φανεί.

Το ότι δεν υπήρξε πουθενά πέρασμα στο σοσιαλισμό με εκλογικές διαδικασίες στα πλαίσια του αστικού συστήματος, είναι γιατί οι δυνάμεις που βρέθηκαν στην κυβέρνηση δεν είχαν ή δεν κατάφεραν να οδηγήσουν τα πράγματα σε επαναστατική προοπτική. Το παράδειγμα της Χιλής είναι εξαιρετικά ανεπιτυχές και φανερώνει τουλάχιστον άγνοια. Υπήρξε μια σειρά άρθρων σε αντίστοιχα τεύχη των «Προβλημάτων Ειρήνης και Σοσιαλισμού», μετά την πτώση του Αλλιέντε, που ανέλυαν την όλη κατάσταση και το τι έπρεπε και μπορούσε να γίνει για την επικράτηση της κυβέρνησης και το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Αλλά και η επαναστατική αλλαγή με τη μορφή της «καθαρής εξέγερσης» που ονειρευόμαστε, πού αλλού έγινε εκτός από τη Ρωσία το 1917; Και αν δεν ήταν ο Λένιν, θα γινόταν;

Η εκλογική διαδικασία σαν μορφή πολιτικού αγώνα και στοιχείο της ταχτικής για συγκέντρωση δυνάμεων και πιθανού δρόμου περάσματος στο σοσιαλισμό είναι ανύπαρκτη μέσα στο μυαλό μας. Απολυτοποιείται η πάλη για το σχηματισμό της ΛΣ με προοπτική τον αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας και το σοσιαλισμό. Δηλαδή ουσιαστικά με εξέγερση. Και αν είναι μια φορά δύσκολο να επιτευχθεί ο πρώτος δρόμος, είναι πολλαπλά δύσκολο να επιτευχθεί ο δεύτερος. Στην πρώτη περίπτωση, μπορεί ένα μέρος του κατασταλτικού μηχανισμού σεβόμενο την «αστική νομιμότητα» να αδρανοποιηθεί. Στην περίπτωση δυναμώματος του λαϊκού μετώπου, και πριν αυτό φτάσει σε επικίνδυνη για το σύστημα κατάσταση και εξέγερση, είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα υπάρξει έντονη αντίδραση, επεμβάσεις εσωτερικές και εξωτερικές και πολεμική αντιπαράθεση με διάφορα προσχήματα («τρομοκρατία» κ.λπ.), τα οποία είναι δύσκολο να τα επικαλεστούν στην εκλογική διαδικασία.

Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να απορρίψουμε το δρόμο της εξέγερσης, αλλά ούτε και να «σνομπάρουμε» τις εκλογικές διαδικασίες και να μην καλούμε το λαό να ενισχύσει το Κόμμα καθοριστικά για να εφαρμόσει τις θέσεις του. Να παλεύουμε και για τα δύο. Ποιος από τους δύο δρόμους θα επικρατήσει, αν και όταν συμβεί αυτό, θα το δείξει η ζωή.

Και οι δύο αλληλοεξαρτώνται στο ζήτημα της συγκέντρωσης δυνάμεων, και οι δύο θα είναι επαναστατικοί αν βάζουν ζήτημα αλλαγής του κοινωνικού συστήματος. Υπάρχει πλήθος παραδειγμάτων όπου παλλαϊκές εξεγέρσεις δεν έβαζαν τέτοιο ζήτημα. Και μην είμαστε απόλυτα σίγουροι πως σε μια τέτοια περίπτωση, η μεγάλη μάζα του λαού θα έρθει με το ΚΚΕ.

Και οι δυο δρόμοι θα είναι βίαιοι, γιατί το πάρσιμο της εξουσίας και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας από την αστική τάξη θα γίνει παρά και ενάντια στη θέλησή της. Κανένας απ' τους δύο δεν θα είναι περίπατος. Μετά αρχίζουν τα πιο δύσκολα.