Στο σημείωμα αυτό θέλω να δείξω βασικές πολιτικές αντιφάσεις που οδήγησαν σε μεγάλο προβληματισμό ψηφοφόρους και μέλη του κόμματος. Κόσμος απομακρύνεται από το ΚΚΕ όχι μόνο στις βουλευτικές εκλογές αλλά και στο μαζικό χώρο τα τελευταία χρόνια. Αυτό θα έπρεπε να είναι εδώ και καιρό αντικείμενο συζήτησης, αλλά η σημερινή ΚΕ ασχολείται με αυτό που θα γίνει στην Ελλάδα στο απώτερο μέλλον και όχι με την πολιτική τακτική που θα βάλει την πλειοψηφία του λαού σε τροχιά σύγκρουσης με το κεφάλαιο.

• Οι πολιτικές συμμαχίες του ΚΚΕ από το 1974 μέχρι σήμερα

Το ΚΚΕ συνεργάστηκε το 1974 με το ΚΚΕεσ. στην Ενωμένη Αριστερά, στη συνέχεια σε αλλεπάλληλες τοπικές αναμετρήσεις με το ΠΑΣΟΚ στον 1^ο ή 2^ο γύρο, με την ΕΑΡ και διάφορους Πασοκογενείς στο ΣΥΝ, στις γνωστές οικουμενικές το '89-'90 με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με την Κομμουνιστική Ανανέωση και ΔΗΚΚΙ μέχρι το 2005 πολιτικά, μέχρι και σήμερα στο ΠΑΜΕ.

Η βάση αντέδρασε θετικά στην τελευταία συνεργασία. Ομως σήμερα η ΚΕ αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τέτοιους συμμάχους. Η ηγεσία μας ήταν σχεδόν η σημερινή. Ποιες είναι οι σημαντικότατες πολιτικές και οικονομικές αλλαγές από το 2005 ως το 2010 ώστε μια τέτοια συνεργασία να είναι σήμερα αντεπαναστατική;

Μια ερώτηση: μήπως έχει γίνει κριτική στον σ. Χ. Φλωράκη και στην τότε ΚΕ για τη συγκρότηση του ΣΥΝ το 1989 και δεν το γνωρίζουμε;

• Το ΚΚΕ , οι εκλογές και η αριστερή κυβέρνηση

Ολα τα κείμενα του Κόμματος τα τελευταία χρόνια μιλούν για τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες στις οποίες μας ωθεί το σύστημα. Μια περιφρόνηση συνοδεύει τη λέξη -εκλογές- στις τοποθετήσεις της ΚΕ. Εξετάζοντας τη στάση μας που ήταν λύση με άμεσες εκλογές το Νοέμβρη του 2011 αλλά και το Μάη του 2012 διαπιστώνουμε ότι αυταπάτες είχε μάλλον η ΚΕ. Γιατί ζητούσε εκλογές «εδώ και τώρα» εφόσον αυτές δεν επρόκειτο να φέρουν αλλαγές;

Το πρώτο αποτέλεσμα της 6 Μάη μας έδειξε ότι η σιγουριά της ΚΕ για «θετικές διεργασίες» στην εργατική τάξη ήταν τελικά φαντασίωση. Η εκλογική ήττα της 17 Ιούνη έδειξε ότι μας διακρίνει και έπαρση καθότι το βασικό μας επιχείρημα είναι εφεξής η «πολιτική ανωριμότητα» του λαού. Εχουμε απάντηση σε όλα. Διαπιστώνω ότι δε ζητάμε πλέον εκλογές (ορθά) δεν πρέπει όμως η ΚΕ να κάνει την αυτοκριτική της για τις ανακόλουθες θέσεις της του 2011-12;

Για τη σημερινή συρρίκνωση του Κόμματος, που δεν είναι μόνο εκλογική, φταίνε οι ΚΟΒ που δεν «κατανοούν» τη γραμμή της ΚΕ ή μήπως η πολιτική γραμμή για την οποία η ΚΕ δηλώνει ακόμη και μετά την ήττα δικαιωμένη και τη βαφτίζει παρακαταθήκη του κινήματος; Δεν υποτιμάται η νοημοσύνη μας;

Tη συμμετοχή μας σε κυβέρνηση κανείς δεν τη ζήτησε. Ηταν μέρος της προπαγάνδας του συστήματος για να μας στριμώξει και το πέτυχε απόλυτα, μια και η δική μας προπαγάνδα ασχολήθηκε με το δέντρο και όχι με το δάσος. Το να θεωρούμε παρακαταθήκη την άρνηση συμμετοχής σε αστική κυβέρνηση τη στιγμή που κανείς ταξικός αντίπαλος δεν το εύχεται, είναι ναρκισισμός και πολιτική ανωριμότητα

• Το αντι-Συριζικό σύνδρομο, το μνημόνιο, το ευρώ και η δραχμή

Τους τελευταίους μήνες ένας υπερβολικός αριθμός άρθρων και τοποθετήσεων του ΚΚΕ αφιερώνεται στο Σύριζα. Δεν υπάρχει όμως τίποτα καινούριο στις πολιτικές του θέσεις για να εξηγηθεί αυτός ο πυρετός. Και ούτε πρέπει ο πυρετός αυτός να μας οδηγεί στο παραλήρημα.

Στην πρόταση του ΚΚΕ στη Βουλή για κατάργηση των μνημονίων ο Σύριζα είπε ναι αλλά η δική μας ΚΕ λέει ότι πρόκειται για υποκρισία (αλήθεια δεν είχαμε προβλέψει τέτοια απάντηση;).

Για την έξοδο από την ευρωζώνη ο Σύριζα λέει σταθερά όχι (Μάαστριχτ και ευρωλαγνεία) αλλά η σ. ΓΓ πρόσφατα είπε στη Βουλή ότι ο Σύριζα είναι με το λόμπυ της δραχμής - δηλαδή κατά του ευρώ.

Eμείς όμως δεν πολεμάμε το ευρώ εδώ και χρόνια επί καπιταλισμού; Συνεπώς, η προϋπόθεση λαϊκής εξουσίας για έξοδο από το ευρώ δεν προκαλεί σύγχυση σε πολλά μέλη; Γιατί ψηφίσαμε ενάντια στο ευρώ/ΟΝΕ αν το νόμισμα στο καπιταλιστικό σύστημα δεν παίζει κανένα ρόλο; Μήπως ζητούσαμε δημοψήφισμα ενάντια στο Μάαστριχτ για την εγκαθίδρυση λαϊκής εξουσίας;

Υπάρχουν σαφώς ποσοτικές αλλαγές για τις οποίες το κομμουνιστικό κίνημα πάντα δίνει μάχες, και υποπτεύομαι ότι η KE το «ξέχασε» για να αιτιολογήσει την καινούρια «εμπλουτισμένη» της γραμμή.

Εστω. Γιατί όμως το ΚΚΕ ζητά από το αστικό Κοινοβούλιο -Ιούλιος 2012- κατάργηση των μνημονίων, χωρίς λαϊκή εξουσία και μαζεύει υπογραφές; Πρόκειται για γκάφα ή για νέα αυταπάτη;

• Το ΚΚΕ και τα άλλα κινήματα

Διαβάζοντας τα επίσημα κείμενα καταλήγουμε ότι το ΚΚΕ έχει αναλάβει την καθοδήγηση του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος (πάλι ο ναρκισισμός). Κανείς δε μας ανέθεσε αυτό το καθήκον. Τίποτα δεν ξεφεύγει: ο Μ. Θεοδωράκης με τη Σπίθα δουλεύει για το σύστημα, η ορθόδοξη Εκκλησία καιροσκοπεί με τα μνημόνια, το κόμματα του ΚΕΑ είναι οπορτουνιστικά (όντως, όμως γιατί συγκροτούμε μαζί τους την αριστερή Ευρωομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο;), το ΚΚ Κούβας οδεύει προς τον οπορτουνισμό και το ΚΚΕ του κάνει μαθήματα επανάστασης, όλα τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής είναι όργανα της σοσιαλδημοκρατίας. Τελευταία όμως ανακαλύψαμε ότι η Βενεζουέλα κινδυνεύει. Θα έλεγα όχι μόνο η Βενεζουέλα - όπως όχι μόνο η Χιλή του Αλιέντε. Γιατί όμως αγαπητοί σύντροφοι της ΚΕ οι «Δούρειοι ίπποι» του κεφαλαίου κινδυνεύουν;

Μας έχει ξεφύγει όμως το μνημονιακό ΑΚΕΛ (υπέρ σχεδίου Ανάν), κόμμα «αδελφό». Πως έτσι;

• Συνοπτικά

Η χρεοκοπία της «Τυποεκδοτικής», το πάνε-έλα με τον «902 TV», οι συνεχείς απολύσεις στο «Ρ» και η οικονομική κρίση του ΚΚΕ είναι σημαδιακή προειδοποίηση.

«Πρέπει να μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά για να σμίξουμε τον κόσμο» που λέει και ο σ. ποιητής. Για να γίνουμε Κόμμα επαναστατικό και μαζικό, όχι αριστερίστικη γκρούπα που αρέσκεται σε ασκήσεις επί χάρτου. Η υποτίμηση των αντιπάλων τα τελευταία 3 χρόνια απέδειξε τη δική μας κατωτερότητα. Το ΚΚΕ δεν πρέπει απλώς να προβλέπει, αλλά να αποτρέπει τα σχέδια του κεφαλαίου στηριζόμενο στο λαό. Δυστυχώς, αυτό δε γίνεται, το λαϊκό κίνημα απειλείται σήμερα με ιστορική ήττα.

Ελπίζω η νέα ΚΕ να δει τον κίνδυνο και να εμποδίσει με τις λαϊκές δυνάμεις τέτοιες εξελίξεις.