Η αίσθησή μου από το συνεχιζόμενο προσυνεδριακό διάλογο μέσα από τις στήλες του Ριζοσπάστη είναι ότι υπάρχουν σύντροφοι που δεν έχουν κατανοήσει τις θέσεις του κόμματος και την κοσμοθεωρία μας. Δεν είναι δυνατόν να μη γνωρίζουν ότι η στρατηγική και η τακτική του κόμματος διαμορφώνεται από τις κοινωνικές εξελίξεις. Και αλλίμονο αν η στρατηγική και η τακτική μας δεν παρακολουθεί τις αλλαγές που σημειώνονται μέσα στην κοινωνία. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι σύντομα θα επέλθει ο θάνατος. Μάλιστα ο χρόνος από το 15ο Συνέδριο, ως τα σήμερα είναι αρκετά μεγάλος, ώστε έπρεπε να υπάρξουν αλλαγές στο Πρόγραμμα και στο Καταστατικό του, που θα βοηθήσουν το κίνημα από καλύτερες θέσεις να βάλει τη σφραγίδα του στις πολιτικές εξελίξεις. Θα μπορούσα μάλιστα να πω ότι ίσως αργήσαμε και λίγο, γιατί το καθήκον που βάζει σήμερα η ζωή είναι το πέρασμα της πολιτικής εξουσίας στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Αυτό απαιτεί ένα κομμουνιστικό κόμμα ικανό να ανασυντάξει το κίνημα, να συγκεντρώσει και να εκπαιδεύσει τις δυνάμεις για την επανάσταση. Κάποιος φίλος του κόμματος μου έλεγε «ακόμα και αν δεν υπήρχε σήμερα το ΚΚΕ, έπρεπε να το εφεύρουμε». Θα κάνω μερικές παρατηρήσεις σε αυτά που διαβάζω καθημερινά από τις στήλες του προσυνεδριακού διαλόγου στο «Ριζοσπάστη». Ξεκινώ με δύο βασικές παρατηρήσεις:

1) Θέλω να πιστεύω ότι πίσω από τα κείμενα που στέλνονται για τον προσυνεδριακό διάλογο δεν υπάρχει ένα ενιαίο κέντρο.

2) Να κρατήσουμε ως παρακαταθήκη την άρνηση συμμετοχής μας σε αστική κυβέρνηση που θα διαχειριστεί τη σημερινή κρίση.

Οι σύντροφοι που διαφωνούν, τα προηγούμενα 17 χρόνια από τότε που ψηφίστηκαν το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του Κόμματος ή και έγιναν οι επεξεργασίες εμπλουτισμού ΑΑΔΜ, γνώρισαν υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούσαν μαζί μας π.χ. για την αποδέσμευση από την ΕΕ; Οχι σύντροφοι τουναντίον οι δυνάμεις του οπορτουνισμού του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ στην Ευρωβουλή ψήφισαν τη συμφωνία του Μάαστριχτ και μάλιστα σήμερα η ΔΗΜΑΡ που ξεπήδησε από τους κόλπους του συμμετέχει στην κυβέρνηση των αστών που αφαιρεί δικαιώματα από τους εργαζόμενους και τα υποζύγια της κρίσης είναι μονομερώς οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, η κυβέρνηση συνεχίζει να προσφέρει προνόμια και ζεστό χρήμα στους καπιταλιστές. Οσο για τις απεργίες απειθαρχίας και ανυπακοής, που στήριξε το ΠΑΜΕ (Δεκέμβρης 2009 και Απρίλη 2010) και κάποιοι σ. θεωρούν ότι στοχοποίησε συντρόφους και τους οδήγησαν ακόμα και σε απολύσεις, τόσο στο Δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Αλήθεια πώς μπορεί να θεωρηθεί ένας επαναστάτης, όταν δεν αμφισβητεί το σύστημα που του τσακίζει τη ζωή; Μήπως αν η αντίδραση των εργαζομένων ήταν πιο ισχυρή θα απέτρεπε το σημερινό φαινόμενο των εκατομμυρίων ανέργων;

Αλήθεια αρκετοί, ίσως και σύντροφοι, δε γνωρίζουν ή κάνουν πως δεν ξέρουν τη στάση των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όταν ξεδιάντροπα ωθούν τους συναδέλφους μας σε απεργοσπασία στις μεγάλες γενικές απεργίες προβάροντας το κουστούμι της «νέας κυβερνώσας αριστεράς», όπως έκαναν στη πρόσφατη απεργία στις 20/2/2013 (γυρνώντας τα σχολεία ζητούσαν από τους συναδέλφους μας ουσιαστικά να μην απεργήσουν, παρά μόνο καλούσαν όσους δεν έχουν μάθημα να συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο ΟΛΜΕ - ΔΟΕ στο Μουσείο) και μας ανάγκασαν να προβούμε ως ΠΑΜΕ σε καταγγελία στη ΓΣ της ΕΑΜΕ την επομένη της απεργίας και στην κυριολεξία δεν τόλμησαν να μας αντικρούσουν. Σύντροφοι, αν καλοπροαίρετα αγωνιάτε για την υπόθεση του Κόμματος και του κινήματος, πότε μας ρώτησαν για τα μέτρα που καθημερινά παίρνουν; `Η μήπως μας τα επιβάλλουν με κάθε τρόπο; Να γιατί έχουμε χρέος να απειθαρχήσουμε και να μην υπακούμε στις εντολές τους. Είμαστε ένα κόμμα που χιλιάδες μέλη μας στήθηκαν στο τοίχο και εκτελέστηκαν από τους ταξικούς μας αντιπάλους, για έναν άλλο κόσμο που οδηγεί στο σοσιαλισμό! Οσο για το κίνημα των «αγανακτισμένων» που κάποιοι κατηγορούν το Κόμμα γιατί απείχε από τις πλατείες, ήταν «κατά παραγγελία» του συστήματος. Είναι μέγα ψέμα ότι το κόμμα αποκλείει δυνάμεις που έχουν συμφέρον το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ισα - ίσα που μας ενδιαφέρουν ακόμα και αυτοί που δε συμφωνούν μαζί μας, αλλά αμφισβητούν το μονόδρομο της ΕΕ και θέλουν ρήξεις και ανατροπές. Είναι φανερό ότι οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική επανάσταση υπάρχουν, το θέμα είναι το δυνάμωμα του υποκειμενικού παράγοντα. Ο ρόλος των «λαϊκών επιτροπών» με όχημα τη «κοινωνική συμμαχία» εργατών - φτωχών αγροτών - προλεταριοποιημένων επαγγελματοβιοτεχνών που έχασαν τα μικρομάγαζα τους και βρέθηκαν στο δρόμο, μαζί με τις εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους νέους (είναι ουσιαστικά οι κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης). Εδώ να πούμε ότι μόνο μια σοσιαλιστική διακυβέρνηση μπορεί να λύσει για πάντα το πρόβλημα της ανεργίας, προσφέροντας μόνιμη και σταθερή δουλειά σε όλους. Θυμηθείτε ότι το 1930 και με την κρίση του '29 να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και εκατομμύρια πεινασμένων, έκλεισε το τελευταίο Γραφείο Εύρεσης Εργασίας στη νεαρή τότε Σοβιετική Δημοκρατία. Σημαντικό ρόλο έχουν οι ΚΟΒ, γιατί πέρα από τον επιτελικό ρόλο «το κόμμα στο χώρο τους» το άνοιγμά τους βοηθά, να ανεβάσουν τους ρυθμούς στρατολογιών. Το ίδιο μπορεί να κάνουν και οι ΟΒ σε χώρους που σπουδάζουν οι νέοι και κυρίως μαθητές. Με επιμονή και πολλή προσπάθεια μπορεί η ΚΝΕ να ανεβάσει τους ρυθμούς στρατολογίας στα σχολεία. Μια δυνατή ΚΝΕ σε Γυμνάσια - Λύκεια θα μειώσει την επιρροή της Χρυσής Αυγής στα σχολεία. Μια μεγάλη φροντίδα πρέπει να δείξουν τα όργανα της ΚΝΕ και του Κόμματος, ώστε να πάψει η διαρροή συντρόφων που ενηλικιώνονται, ώστε όλοι οι Κνίτες να περνούν στο Κόμμα. Οσον αφορά το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιούνη του 2012 σε σχέση και με το αντίστοιχο του Μάη, οφείλεται στη συγκυρία που απαιτούσε την άμεση κατάργηση του μνημονίου που φώναζε ο ΣΥΡΙΖΑ, διακηρύξεις που ξεχάστηκαν μετά τις εκλογές. Γνωρίζω αρκετούς που μας εγκατέλειψαν και τώρα βλέπουν τη στροφή που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να γίνει αποδεκτός από τα κέντρα εξουσίας, με ταξίδια του Τσίπρα σε Αμερική και Ευρώπη, όπως δείχνουν τα πρόσφατα συνδικαλιστικά αποτελέσματα στα Υπηρεσιακά Συμβούλια και ΔΣ, μετάνιωσαν με την επιλογή τους. Πρέπει να δυναμώσει το μέτωπο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης με τους κάθε λογής δεξιούς και αριστερούς οπορτουνιστές.

Εξάλλου οι δυνάμεις της σύγκρουσης με τον ταξικό αντίπαλο που βρίσκονται στους δρόμους, στη μεγαλύτερη μάζα τους βρίσκονται με το ΠΑΜΕ. Ο τόπος δεν χρειάζεται την όποια κυβέρνηση, ακόμα και ΑΡΙΣΤΕΡΗ, που θα βοηθήσει τον καπιταλισμό να ξεπεράσει τα προβλήματά του, χρειάζεται μια άλλη κυβέρνηση λαϊκής εξουσίας που θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ και τους μηχανισμούς εξάρτησης (ΝΑΤΟ), θα διαγράψει μονομερώς το χρέος και θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, θα γίνει ο λαός αφεντικό στο τόπο του.

Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ