Α. ΨΙΛΟΠΟΥΛΟΥ («ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΑΠΕ»): Κυρία Παπαρήγα, μιλήσατε για λαϊκό μέτωπο, για την ανάγκη δημιουργίας μεγάλου λαϊκού μετώπου αλλά το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει μια αριστερά διασπασμένη και συνδικάτα κομματικοποιημένα αυτή τη στιγμή. Δηλαδή υπάρχουν κάποιοι όροι που είναι δυσμενείς για το λαϊκό κίνημα και επιπλέον με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που ελέγχει πολλά από τα συνδικάτα πώς μπορεί να δημιουργηθεί αυτό το λαϊκό μέτωπο;

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Με συγχωρείτε, είναι αυθαιρεσία, δεν αναφέρομαι σε σας, εσείς καλά κάνετε και κάνετε ερωτήσεις, που βγαίνουν μέσα είτε από τον κόσμο, είτε από τα άλλα κόμματα. Είναι αυθαιρεσία αυτό, ότι η αριστερά είναι διασπασμένη. Δεν το κατάλαβα αυτό.

Διάσπαση είναι όταν είσαι σε έναν κοινό ιδεολογικό πολιτικό χώρο και ανήκεις στον ίδιο χώρο και είσαι χωριστά και τσακωνόμαστε μεταξύ μας. Δεν κατάλαβα πού είναι η διάσπαση;

Το 1991, με γεια τους με χαρά τους, ένα τμήμα του ΚΚΕ αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει μέσα στο ΚΚΕ. Ούτε τους δέσαμε χειροπόδαρα. Φύγανε και μάλιστα αποφάσισαν - και θυμάστε τι έγινε το 1991 - να πολεμήσουν το ΚΚΕ σαν ξεπερασμένο και τα λοιπά, ζημιογόνο κόμμα και τέτοια και έφτιαξαν έναν άλλο σχηματισμό, ή χρησιμοποίησαν έναν άλλο σχηματισμό επίσης. Αυτό είναι. Εκείνη τη στιγμή μπορείς να το πεις διάσπαση. Βεβαίως έγινε διάσπαση. Από πού κι ως πού τώρα η αριστερά είναι διασπασμένη;

Καταρχήν, εμείς είμαστε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Εχουμε διαφορετική πολιτική. Δικαίωμά τους να εντάσσονται όπου θέλουν, αλλά γιατί είναι διάσπαση; Η διάσπαση έγινε, όταν ήταν «ένα». Τέλειωσε. Εχουμε διαφορετικούς προσανατολισμούς. Μιλάμε για τα κόμματα, δε μιλάμε για τον κόσμο κάτω και τελειώσαμε. Γιατί είναι διασπασμένη; Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό. Και στο κάτω - κάτω, οι άνθρωποι έφυγαν, επέλεξαν έναν άλλο δρόμο. Καλά έκαναν με βάση τις επιλογές τους, αφού άλλαξαν προσανατολισμούς. Και μάλιστα, δε διέρρηξαν τις σχέσεις τους με το χτες, τις διέρρηξαν με τις αρχές, με την ιστορία του κινήματος. Αλλο ότι, πού και πού, τη θυμούνται.

Επομένως, δεν είναι διασπασμένη η αριστερά. Εκτός εάν - δεν ξέρω - γιατί τώρα κατατάσσεται στην αριστερά και το ΠΑΣΟΚ. Τώρα, άλλο πράγμα ότι μέσα στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας υπάρχουν πολλές εκφράσεις. Και αν θέλετε και τη γνώμη μας, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα πρόγραμμα σοσιαλδημοκρατικό με ριζοσπαστικά συνθήματα - συνθήματα, όχι δράση - χωρίς όμως ριζοσπαστική ραχοκοκαλιά.

Αριστερός δεν είναι να έχεις αριστερά συνθήματα. Ούτε το ΚΚΕ είναι ριζοσπαστικό κόμμα γιατί έχει προωθημένα συνθήματα. Η γενική πολιτική σου γραμμή και η στάση στο πρόβλημα της εξουσίας καθορίζει αν είσαι ριζοσπάστης ή όχι. Και όχι τα αιτήματα που λες. Μιλάμε για κόμματα, δε μιλάμε για τον απλό κόσμο. Τελειώσαμε.

Για το συνδικαλιστικό κίνημα:

Βάζουμε ζήτημα ανακαίνισης και ανασύνταξης του κινήματος. Και να ξεκαθαρίσω το εξής: Τα κόμματα θα έχουν πολιτική και συνδικαλιστική έκφραση μέσα στο κίνημα. Αυτό δεν το καταλαβαίνω, τι θα πει ακομμάτιστο κίνημα; Ενα κίνημα στρέφεται απέναντι σε μια κυβέρνηση. Αυτό είναι κομματικοποιημένο; Από πού ζητάει σήμερα το κίνημα διεκδικήσεις; Από την κυβέρνηση. Πέρα από την εργοδοσία που πρέπει να την πολεμάει σε κάθε χώρο δουλειάς.

Βεβαίως, οι δυνάμεις του κάθε κόμματος δρουν μέσα στο κίνημα. Το θέμα είναι με ποια γραμμή. Να το πούμε καθαρά. Η ηγεσία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, της αγροτιάς και των μικρομεσαίων βρίσκεται στα χέρια του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Είναι διαμορφωμένη εργατική αριστοκρατία, συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Και η ηγεσία αυτού του κινήματος δεν μπορεί να διασφαλίσει τα δικαιώματα των εργαζομένων, ούτε στο επίπεδο της άμυνας.

Βρίσκεται σε κρίση το κίνημα και ωρίμασε πια η ανάγκη - και το ΚΚΕ συνέβαλε σε αυτό - μέσα στις γραμμές του κινήματος να διαμορφωθούν πόλοι συσπείρωσης των δυνάμεων που θέλουν να παλέψουν υπέρ των εργαζομένων. Οχι γενικά ακομμάτιστο και έξω από τα κόμματα. Και εδώ, αν δεν επιλυθεί στην πορεία το ζήτημα, να ξεπεραστεί η κρίση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα. Και επίσης το κίνημα των μικρομεσαίων.

Εμείς θέλουμε κίνημα ενωμένο, αλλά σε γραμμή τουλάχιστον αντίθεσης με την κυρίαρχη πολιτική, με την πολιτική της εργοδοσίας. Δε γίνεται διαφορετικά. Και επιπλέον, κίνημα όπου οργανώνεται και παίρνει μέρος η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων.

Το 10% είναι οργανωμένο. Αυτό το κίνημα δεν μπορεί να αλλάξει συσχετισμούς. Θέλει νέες μορφές οργάνωσης και δράσης από τα κάτω. Από τα κάτω θα αλλάξει.

Αλλά μήπως ευθύνεται το ΚΚΕ γι' αυτό το ζήτημα; Φυσικά, όταν αδυνάτισε το ΚΚΕ το 1991 εξαιτίας της κρίσης που πέρασε, αδυνάτισε και το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτό πάει μαζί. Το δυνάμωμα του ΚΚΕ σημαίνει και δυνάμωμα και του συνδικαλιστικού κινήματος.