ΣΠ. ΧΑΛΙΚΙΑΣ: Εχουμε περισσότερους από 300.000 επίσημα χρήστες ναρκομανείς, τοξικομανείς, είτε με ουσίες ηρωίνη ή κοκαΐνη είτε με χασίς. Μεθοδευμένα αυξάνονται οι χρήστες αυτοί με διάφορους τρόπους, οι μεγαλέμποροι δεν εξουδετερώνονται, πάντα την πληρώνουν με κατασταλτικά μέσα οι χρήστες - τοξικομανείς ή αυτό που λέμε όλοι βαποράκια. Τα μέτρα καταστολής δε φαίνεται να βοηθούν. Στην Ελλάδα μόνο, δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο χρήστη και τον έμπορο με το ελάχιστο ποσότητας για προσωπική χρήση. Αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή είναι ένα παρεμπόριο που κάποιοι το ελέγχουν, γίνεται κάτω από τη μύτη της Αστυνομίας, γίνεται παντού μπροστά μας, σε κεντρικά μέρη της χώρας. Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για αποποινικοποίηση ή τουλάχιστον ένα πιο ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο, για την κατοχή μικροποσοτήτων τουλάχιστον στους χρήστες...

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Δυστυχώς, μόνο με το νομικό πλαίσιο δεν αντιμετωπίζεται το ζήτημα. Θα σας το πω καθαρά. Καταρχήν, η ευθύνη της κυβέρνησης ως τώρα, εν πάση περιπτώσει και των άλλων κομμάτων, είναι τεράστια. Δε θα πω γιατί η γενική πολιτική καλλιεργεί τη διάδοση των ναρκωτικών, δε θα το πω αυτό. Προκαλεί τη χρήση, δε λέω ότι πουλάνε οι κυβερνήσεις ναρκωτικά. Αλλά, γιατί δεν υιοθετούν την άποψη ότι η τοξικομανία μπορεί να νικηθεί και ότι μπορεί να παραδοθεί «καθαρός» στην κοινωνία ο χρήστης και να επανενταχθεί.

Οταν αρχίζεις τη λογική των υποκατάστατων, όταν αρχίζεις την ψυχιατρικοποίηση του φαινομένου και λες ότι το θέμα της τοξικομανίας είναι ζήτημα, είτε στο DNA, είτε ψυχολογικό και ψυχιατρικό, εκεί το παιχνίδι χάνεται.

Και όταν τα κέντρα πρόληψης των ναρκωτικών, τα πέρασαν στους δήμους, δεν πληρώνονται, δεν είναι στελεχωμένα, μένουν απλήρωτα, καταλαβαίνετε. Δεν παίρνω τώρα το γενικό υπόβαθρο της πολιτικής που ακολουθείται. Να πάρουμε το ζήτημα πρόληψη και καταστολή.

Να συμφωνήσουμε απόλυτα στο εξής: Οτι, σε καμία περίπτωση ο χρήστης δεν μπορεί να είναι στην ίδια μοίρα με τον έμπορο. Οι έμποροι πρέπει αλύπητα να χτυπιούνται, δεν το συζητάμε. Ο χρήστης πρέπει να βοηθιέται να απεξαρτηθεί, δεν το συζητάμε. Οτι, αν τον βάλεις στη φυλακή και, αν τον κυνηγήσεις, θα γίνει χειρότερα, έτσι όπως είναι η κατάσταση.

Προσέξτε όμως. Να μην πέσουμε και στην παγίδα, εγώ δε σας λέω ότι οι έμποροι κάνουν τους χρήστες και απαλλάσσονται, αλλά αν αρχίσουμε και πούμε «την ποσότητα», μπλέξαμε. Διότι, ξέρετε, πάρα πολλοί χρησιμοποιούν τους χρήστες σαν «βαποράκια». Και μπορεί ένας χρήστης εκβιαζόμενος να έχει και μια ποσότητα που να τη μοιράζει. 'Η, όπως ο έμπορος, να έχει πάρα πολλά «βαποράκια» με πολύ μικρή ποσότητα.

Πρέπει να υπάρχει ένα εξειδικευμένο δικαστήριο, που ο κύριος στόχος δεν είναι να τον βάλεις στη φυλακή, αλλά να τον οδηγήσεις στην απεξάρτηση και να τον δοκιμάσεις.

Δηλαδή το κύριο δεν είναι να τον βάλεις στη φυλακή, αλλά και αυτό ότι "είσαι χρήστης - είσαι ελεύθερος" και αυτό δε βοηθάει. Πρέπει να τον οδηγήσεις στην απεξάρτηση.

Αλλες πλευρές που έχουμε παρέμβει και έχουμε διαφωνήσει. Ενα παιδί απεξαρτήθηκε και τον στέλνουν μετά στα δικαστήρια και στη φυλακή, γιατί άρπαξε μια τσάντα, έσπασε μια βιτρίνα. Οχι, δεν πρέπει να τον ξαναγυρίσεις. Να μην εκτίσει την ποινή του, αν θέλετε, το αδίκημα να παραγραφεί. Γιατί το έκανε όντας χρήστης, σήμερα συνήλθε, έχει βρει το δρόμο της κοινωνικής ένταξης, δεν μπορεί αναδρομικά, για το τι έγινε πριν πέντε χρόνια, να δικάζεται.

Δηλαδή το πράγμα είναι πολύ σύνθετο και η λέξη ποινικοποίηση ή αποποινικοποίηση, οι όροι αυτοί, νομίζουμε ότι αντιμετωπίζουν πολύ απόλυτα το ζήτημα. Θέλει μια πολύ πιο ολοκληρωμένη αντιμετώπιση.

Είμαστε αντίθετοι στα υποκατάστατα. Η μεθαδόνη και όλα τα άλλα, έχει γίνει φιλοσοφία: «Δε χρειάζεται να απαλλαγείς από τα ναρκωτικά, πάρε το υποκατάστατο». Μα και το υποκατάστατο είναι εξαρτησιογόνο, δημιουργεί εξάρτηση. Ενώ, ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους, το θέμα είναι «πρέπει να απαλλαγείς από την εξάρτηση».

Είναι πολυσύνθετο το ζήτημα, το καταλαβαίνουμε. Θέλει ειδικευμένους ανθρώπους να ασχοληθούν με αυτά. Και όχι ένα δικαστήριο που δικάζει, όπως δικάζει, ξερά και ψυχρά.