Τριάντα πέντε χρόνια μεταπολίτευσης, δικομματικής εναλλαγής. Οπως η παιδική τραμπάλα, η κίνηση του εκκρεμούς, το πινγκ πονγκ. Μια ο ένας, μια ο άλλος, μια ο κακός, μια ο χειρότερος. Η προσδοκία, η ελπίδα, το δίκιο να περιμένουν. Το ένα ενδεχόμενο σ' αυτές τις εκλογές είναι το βράδυ της Κυριακής οι νικητές να χλευάσουν, να φτύσουν στα μούτρα τους ανθρώπους του μόχθου, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τα θύματα της πολιτικής τους, μιλώντας με έπαρση για νωπή εντολή. Θα έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν, αν οι εργαζόμενοι συναινέσουν στο χειρότερο μέλλον γι' αυτούς και τα παιδιά τους. Αν για μια ακόμη φορά ο φόβος θα κερδίσει το δίκιο. Το άλλο ενδεχόμενο είναι το αναγκαίο, το ρεαλιστικό το απαιτητό. Να βροντοφωνάξει η ελπίδα ότι είναι εδώ. Να δώσει το δίκιο, τη θέση του στη δύναμη. Να βγει το ΚΚΕ δυνατό, που σαν θετικός καταλύτης θα συμβάλει στη δημιουργία ενός ανυποχώρητου λαϊκού κινήματος. Να πάψουν οι πολλοί να είναι στα γόνατα και να υψώσουν το ανάστημά τους. Ψήφο στο ΚΚΕ λοιπόν, για να ανοίξει ο δρόμος ώστε τα όνειρα να πάρουν την εκδίκησή τους.