ΧΡ. ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ («ΝΕΤ»): Σας ακούμε από το 1990 και μετά, να βάζετε ως πολιτικό στόχο τη μείωση του δικομματισμού και την ανάπτυξη του κινήματος. Βέβαια, και στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, σας έχουμε ακούσει να θέτετε και το ζήτημα της ατομικής ευθύνης του ψηφοφόρου. Τα αποτελέσματα, όμως, των εκλογικών αναμετρήσεων δεν σας έχουν δικαιώσει. Και εδώ τίθενται ορισμένα ερωτήματα, κυρίως αν τα αποτελέσματα επαναληφθούν στις 4 του Οκτώβρη. Κατ' αρχήν πόσο ρεαλιστική και πειστική μπορεί να είναι αυτή η πρόταση της αδυναμίας του δικομματισμού και μάλιστα σε οικονομικές συνθήκες πολύ πιεστικές, αν μπορεί να είναι πειστική η πρότασή σας για διέξοδο μέσα από αγωνιστικές διεκδικήσεις και μάλιστα όταν ακόμη και το 1 ευρώ αύξηση για οικογένειες οι οποίες πένονται είναι πολύ ουσιαστικό. Και αν δούμε στις 4 Οκτώβρη ίδια αποτελέσματα με τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, ο τρόπος που επικοινωνείτε το μήνυμά σας θα αποτελέσει αντικείμενο εξέτασης για το κόμμα σας;

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Αντικείμενο εξέτασης για το κόμμα μας θα ήταν το εξής: Αν βελτιωνόταν συνεχώς το βιοτικό επίπεδο του λαού, αν ο λαός ήταν ευχαριστημένος και εμείς γκρινιάζαμε ότι ο λαός υποφέρει, αν δηλαδή επικοινωνώντας με το λαό και μέσα στους αγώνες αντιμετωπίζαμε ανθρώπους που έλεγαν «μα τι θέλετε, εμείς είμαστε ευχαριστημένοι». Τότε πραγματικά έπρεπε το κόμμα να κάνει έκτακτο συνέδριο και να αλλάξει τη γραμμή του.

Η πολιτική μας πρόβλεψη, κατ' αρχήν, επιβεβαιώνεται πλήρως σε όλα τα ζητήματα. Από τις εργασιακές σχέσεις, τους μισθούς, την κερδοφορία, την πολιτική της ΕΕ, από τις εξελίξεις στα Βαλκάνια και γενικότερα. Αρα λοιπόν, στο σημείο αυτό, θα σας το πω καθαρά, γιατί να μην ψαχτούμε; Δεν έχουμε υπαρξιακό πρόβλημα, δεν μας έχει διαψεύσει η πραγματικότητα.

Δεύτερον. Ως Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, που έχουμε μια ιστορία 91 χρόνων συνεχή και αδιάλειπτη, ξέρουμε πάρα πολύ καλά πόσο σύνθετο και δύσκολο ζήτημα είναι αυτό που λέμε να γίνει πλειοψηφική άποψη μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία η θέληση για ριζική αλλαγή και ανατροπή.

Δεν υποτιμούμε καθόλου το σύστημα που ζούμε. Πότε με το καρότο, πότε με το μαστίγιο, μπορεί ακριβώς και ενσωματώνει μερικές μάζες, ανακόπτει και χτυπάει το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Είναι πολυσύνθετος ο δρόμος που έχουν διαλέξει.

Αλλά εμείς, παρότι είμαστε πάρα πολύ ανυπόμονοι, γιατί ξέρουμε ότι όσο χάνεται χρόνος τα πράγματα θα είναι χειρότερα, έχουμε την μεγάλη υπομονή και την εμπιστοσύνη στο λαό ότι τελικά θα κάνει αυτός την ανατροπή, θα κάνει την πραγματική του εξέγερση. Δεν θα το αποφασίσει το ΚΚΕ. Ούτε έχουμε τον τρόπο, τον οποιονδήποτε τρόπο, ούτε με καρότο, ούτε με μαστίγιο, να το επιβάλουμε αυτό.

Θα σας πω το εξής - και μη νομίζουμε ότι τέτοιες εποχές δεν θα ξανάρθουν. Το 1940 όταν ξεκίνησε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και είχαμε την εισβολή στην Ελλάδα, την ιταλική και μετά τη γερμανική κατοχή, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος ήταν το περισσότερο στις φυλακές και στις εξορίες, παράνομο και πάρα πολύ αδυνατισμένο από την Μεταξική δικτατορία. Αυτό το κίνημα της μεγάλης ΕΑΜικής αντίστασης που έγινε και ήταν μία από τις τρεις μεγάλες αντιστάσεις στην Ευρώπη - η σοβιετική αντίσταση, η γιουγκοσλάβικη και η ελληνική, όλοι οι άλλοι οι λαοί ήταν σε μεγάλη απόσταση - πώς έγινε με καθοδηγητή και αιμοδότη το ΚΚΕ;

Για να μη σας πω τους κατοπινούς αγώνες. Σκεφτείτε, μετά το '74 στην Ελλάδα, αν δεν υπήρχε ΚΚΕ. Ενα μεγάλο μέρος των λαϊκών αγώνων και το γεγονός ότι έχουν μείνει κατακτήσεις, οφείλονται και στο ΚΚΕ βεβαίως. Εμείς πάντα λέμε ότι έχουμε εμπιστοσύνη στον λαό. Επομένως εμείς καλούμε τον λαό να σκεφτεί.

Ο λαός δεν είναι τσιφλίκι μας. Και αν θέλετε, ούτε μπορούμε εμείς να λογοδοτήσουμε για λογαριασμό ολόκληρου του λαού. Εμείς του λέμε ότι θα κάνει λάθος αν δεν αξιοποιήσει στις 4 του Οκτώβρη την εκλογική μάχη. Και θα κάνει λάθος σε βάρος του. Θα είναι σε χειρότερη θέση.

Και τέλος, μιλώντας για την ελληνική πραγματικότητα. Ποιος έχει τη μεγάλη ευθύνη για την άμβλυνση του ριζοσπαστισμού που υπήρχε στην Ελλάδα μετά το '74; Την πρώτη και τη μεγάλη ευθύνη την έχει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Γιατί, δεν μπορεί κανείς να έχει απαίτηση από ένα κόμμα μόνο του, έστω και όταν είναι κομμουνιστικό, να σηκώσει το βάρος, όταν το κόμμα εκείνο που μετά το '74 συνέβαλε στην ανάπτυξη του ριζοσπαστισμού πέταξε όλες τις σημαίες και έγινε το δεύτερο κόμμα της αστικής τάξης. Και ακριβώς πρόδωσε ένα μεγάλο μέρος και της ίδιας της λαϊκής βάσης και η προδοσία αυτή οδήγησε στην απογοήτευση. Και ξέρετε, η απογοήτευση δεν φεύγει εύκολα μέσα από τον λαό. Οταν μάλιστα προδίδει η ηγεσία ενός κόμματος που έβγαλε το λαό στους δρόμους μαζί με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος.

Από ένα σημείο και μετά, έχουν ευθύνη και όλοι αυτοί που με τη δήθεν ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό εμποδίζουν το κίνημα να προχωρήσει.

Και τέλος, δεν έχουν ευθύνη οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι οποίες, ένα κίνημα διεκδίκησης το μετέτρεψαν σε ένα κίνημα να παζαρέψουμε τι θα χάσουμε και να παλέψουμε τι θα κερδίσουμε;

Επομένως, ακριβώς επειδή εμείς τον λαό δεν τον βλέπουμε ακροατήριό μας, που πείθεται ή δεν πείθεται από εμάς, λέμε ότι αυτός ο λαός που έχει μεγάλες δυνάμεις μέσα του, αυτός είναι που θα κάνει τη μεγάλη ανατροπή. Ταυτόχρονα, πρέπει να αναμετρήσει και τη δική του την ευθύνη.

Και βεβαίως και εμείς, στις 5 Οκτώβρη, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, οφείλουμε να γίνουμε καλύτεροι, μαχητικότεροι, ευστοχότεροι, πιο σταθεροί, ακόμα περισσότερο μαχητικοί στη γενική μας γραμμή και πιο ικανοί και στην προσέγγιση, και στην επικοινωνία με το λαό.

Αλλά, μη μου πείτε ότι ο λαός ψηφίζει Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ γιατί έχουν επικοινωνιακή πολιτική ικανή και έξυπνη. Εχουν τα μέσα να εκβιάζουν κλπ. κλπ.