Αξιέπαινη η απόφαση του Γ. Παπανδρέου να μεταβεί προχτές στο Δίστομο για να αποτίσει φόρο τιμής στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας.

Θα ήταν, όμως, πιο αξιέπαινος αν είχε να μας θυμίσει μία - έστω μία - πρωτοβουλία που να είχε αναλάβει ως υπουργός Εξωτερικών για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων προς τα θύματα και τους συγγενείς των θυμάτων του ολοκαυτώματος του Διστόμου...

Θα ήταν πιο αξιέπαινος αν είχε να μας θυμίσει μια αντίρρησή του - έστω μία - για τη στάση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ (την ίδια ακολούθησαν και αυτές της ΝΔ) που «πάγωναν» δικαστικές αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων που υποχρέωναν το γερμανικό κράτος να καταβάλει τις αποζημιώσεις στα θύματα του ναζιστικού εγκλήματος...

Θα ήταν πιο αξιέπαινος αν είχε δώσει μία - έστω μία - εξήγηση για το γεγονός ότι ο ίδιος ως υπουργός Εξωτερικών και όλες οι κυβερνήσεις του δικομματισμού δεν έδειξαν ποτέ μια στάλα πολιτική βούληση να διεκδικήσουν την καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων μετατρέποντας το αίτημα των απογόνων των θυμάτων του Διστόμου σε δικολαβίστικο λαβύρινθο...

*

Οσο για τη δήλωσή του στο Δίστομο ότι «δεν ξεχνάμε, δεν ξεχνάμε», όπως είπε, τα θύματα «γιατί μας δίδαξαν» ότι «χρειάζεται καθημερινά να παλεύουμε για την Ευρώπη της Δημοκρατίας, της ισχύος του Δικαίου» και «για την Ευρώπη των πολιτών», πράγματι ...δεν ξεχνάμε.

Δεν ξεχνάμε, για παράδειγμα, ότι ο ίδιος ήταν υπουργός Εξωτερικών όταν η Ελλάδα συμμετείχε στο μακελειό που προκάλεσε η ΕΕ (και το ΝΑΤΟ) στη Γιουγκοσλαβία. Ηταν τότε που, στο πλαίσιο της ευρωενωσιακής «δημοκρατίας» όπως την ασπάζεται και την περιγράφει ο κ. Παπανδρέου, για πρώτη φορά από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία έβγαλε ξανά στρατεύματα εκτός των συνόρων της...