Οι αποφάσεις των υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ σηματοδοτούν, χωρίς καμιά αμφιβολία, την έναρξη ενός νέου γύρου επιθετικών μέτρων, που πλήττουν παραπέρα τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα ανδρών και γυναικών, τους τομείς της Υγείας και της Πρόνοιας. Τα μέτρα δεν είναι καινούρια, δεν προέκυψαν από παρθενογένεση. Περιγράφονται με σαφήνεια στη στρατηγική της Λισαβόνας, την οποία συνδιαμόρφωσαν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τις άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις το 2000 και την επικύρωσε το 2005 η κυβέρνηση της ΝΔ. Πρόκειται για τη θεμελιακή εκείνη στρατηγική, που διακηρυγμένο στόχο έχει την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, ώστε αυτό να καταστεί πρώτη οικονομική δύναμη στον παγκόσμιο καπιταλιστικό ανταγωνισμό μέχρι το 2010.

Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, άλλος τρόπος δεν υπάρχει πέρα από το να γίνει ακόμα πιο φθηνή η εργατική δύναμη για το κεφάλαιο. Γεγονός που προϋποθέτει όχι μόνο χαμηλότερους μισθούς, αλλά και σταδιακή απαλλαγή της εργοδοσίας από το «κόστος» της Κοινωνικής Ασφάλισης, κατακρεούργηση των εργασιακών σχέσεων, ώστε οι εργαζόμενοι να μην κατοχυρώνουν δικαιώματα και να είναι ευάλωτοι στους εκβιασμούς, ελεύθερη διακίνηση του αναγκαίου για τα κέρδη των πολυεθνικών εργατικού δυναμικού, που θα περιπλανιέται από επάγγελμα σε επάγγελμα και από χώρα σε χώρα για να εξασφαλίσει ένα πενιχρό μεροκάματο και ενδεχομένως μια σύνταξη πείνας.

Αυτό επιδιώκουν τα μέτρα στα οποία κατέληξαν οι υπουργοί Απασχόλησης της ΕΕ. Και μπορεί η οικονομική κρίση να πιέζει για την ένταση τέτοιων και άλλων μέτρων, κανείς ωστόσο δεν είναι τόσο αφελής ώστε να πιστεύει ότι το τέλος του κύκλου της κρίσης θα σημάνει και το σταμάτημα της αντεργατικής εφόδου. Το αντίθετο μάλιστα. Το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό σχεδιάζουν και πράττουν με το βλέμμα στραμμένο στην περίοδο της οικονομικής ανάπτυξης. Εκεί όπου τα συσσωρευμένα κεφάλαια θα πρέπει να βρουν ακόμα πιο συμφέρουσες αποδόσεις για να πολλαπλασιαστεί ο κλεμμένος πλούτος που καταλήγει στις τσέπες του κεφαλαίου. Αυτό που επιδιώκουν είναι να βγουν από την κρίση έχοντας ρίξει ακόμα πιο χαμηλά την τιμή στην οποία η μεγαλοεργοδοσία αγοράζει την εργατική δύναμη.

Μπορούμε να τους δυσκολέψουμε, να τους εμποδίσουμε; Μπορούμε. Κάτω από προϋποθέσεις. Και η πιο βασική είναι η οργάνωση της πάλης με ταξικά κριτήρια, αιτήματα και προσανατολισμό. Στους τόπους δουλειάς και τις εργατογειτονιές. Η γιγάντωση ενός αγώνα, από τον οποίο δε θα λείπει κανείς. Προμετωπίδα αυτού του αγώνα δεν μπορεί να είναι άλλη από το αίτημα να πληρώσουν την κρίση αυτοί που τη δημιουργούν: Το κεφάλαιο και η πολιτική του. Πυξίδα αυτού του αγώνα δεν μπορεί να είναι άλλη από τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Για την ανάπτυξη ενός αγώνα με αυτά τα χαρακτηριστικά πρωτοστατεί και θα συνεχίζει να παλεύει το ΠΑΜΕ, οι χιλιάδες κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες που δρουν μέσα από τις γραμμές του, μαζί με άλλες ριζοσπαστικές εργατικές λαϊκές δυνάμεις.