Το σκέλος που είναι εξίσου τεράστιο και σοβαρό είναι η πυροπροστασία μέσα στην πόλη, με ιδιαίτερη σημασία στις μεγάλες βιομηχανικές ζώνες, όπως του Θριασίου.

Χωρίς να θέλω να δημιουργήσω εντυπώσεις, ας αναλογιστούμε σε τι κίνδυνο μπαίνει όλη η Αττική, και η Αθήνα, σε μια ενδεχόμενη πυρκαγιά στα διυλιστήρια στον Ασπρόπυργο.

Ανοίγοντας το θέμα για την ασφάλεια και την υγεία, τα μέτρα πυρασφάλειας των εργαζομένων και των κατοίκων που δουλεύουν και ζουν γύρω από τις βιομηχανικές ζώνες, μπορούμε σύντομα να σταθούμε σε ορισμένα παραδείγματα, αναδεικνύοντας τα προβλήματα, τις αιτίες τους, αλλά και τι αιτήματα και διεκδικήσεις πρέπει να προτάξουμε.

Μια σειρά «ατυχήματα» σε εργοστάσια αναδεικνύουν - στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων - υπευθύνους τους εργοδότες για τη μη τήρηση των μέτρων υγιεινής και ασφάλειας ή ακόμα κι αν είχαν παρθεί μέτρα, επί της ουσίας να μην επαρκούν για να αποφευχθεί το «ατύχημα», οπότε ο πιο σωστός χαρακτηρισμός είναι εργοδοτικά εγκλήματα, ιδιαίτερα όταν είναι και θανατηφόρα.

Αναδεικνύουν λοιπόν τις τεράστιες ευθύνες της πολιτείας και της πολιτικής που ακολουθείται.

2-3 γεγονότα μόνο από τα δεκάδες αποδεικνύουν τα παραπάνω:

• Η μεγάλη φωτιά στην ανακύκλωση, που ταλαιπώρησε για πολλές μέρες με τις στάχτες και το νέφος την Αθήνα, με τον εσφαλμένο τρόπο προσέγγισης της καταπολέμησης της πυρκαγιάς: Λόγω του κόστους τού να μεταφερθούν τόνοι χώματος για τον αποπνιγμό της, ριχνόταν νερό το όποιο τη συντηρούσε και τη διασκόρπιζε.
• Εργοστάσιο «Sunlight» στην Ξάνθη. Μπήκε σε καραντίνα μια ολόκληρη περιοχή, που έχει γεμίσει με μόλυβδο.
• Εργοστάσιο «Simmetal» στη Μάνδρα Αττικής. Με ανεπάρκεια στο οδικό δίκτυο ώστε να φτάσει έγκαιρα το Πυροσβεστικό Σώμα, καθώς και το ασθενοφόρο, κάτι που ήταν μοιραίο για έναν συνάδελφό μας, ο όποιος ξεψύχησε στο δρόμο για το νοσοκομείο με το Ι.Χ.
• Φυσικά το 2015, με τους 4 νεκρούς στα ΕΛΠΕ.
• Οι πλημμύρες στη Μάνδρα.

Ολα αυτά αναδεικνύουν με επάρκεια τις ευθύνες που έχουν διαχρονικά οι αστικές κυβερνήσεις και οι εργοδοτικές ενώσεις, που δεν το κρύβουν και το λένε ευθαρσώς ότι τα μέτρα ασφαλείας είναι κόστος γι' αυτούς.

Τι πρέπει να διεκδικήσουμε οι εργαζόμενοι:

1) Υλικοτεχνική υποδομή, σε συνάρτηση με επαρκές και εξειδικευμένο προσωπικό. Διότι μπορεί, για παράδειγμα, συνήθως να βρίσκονται πολλοί εθελοντές για τη δασοπροστασία, αλλά να μην υπάρχουν ούτε στολές για να τους δώσουν. Ετσι και στα εργοστάσια, όχι μόνο στα 40 που είναι στη «λίστα Σεβέζο», αλλά στο σύνολο των επιχειρήσεων πρέπει να υπάρχει και επαρκές προσωπικό, με οργανωμένα τμήματα ειδικευόμενα πάνω στην ειδικότητα, αλλά και υποδομή για να στηριχτούν, καθώς και να υπάρχει μέριμνα με τακτική ενημέρωση και εκπαίδευση στο σύνολο των εργαζομένων ενός εργοστασίου για τα μέτρα πρόληψης και αντιμετώπισης της πυρκαγιάς.

2) Σύνδεση και άμεση συνεργασία των εργοστασίων - βιομηχανικών μονάδων με το Πυροσβεστικό Σώμα: Με τακτές συναντήσεις και εκπαίδευση μέσω γυμνασίων σε καθορισμένα χρονικά διαστήματα.

3) Απεξάρτηση των ελεγκτικών μηχανισμών για τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας από την εργοδοσία: Ο τεχνικός ασφαλείας ενός εργοστασίου να μην είναι υπάλληλος της εταιρείας, έτσι ώστε να μπορεί να λειτουργεί αμερόληπτα, και όχι κατά παραγγελία του εργοδότη, κάνοντας τα στραβά μάτια. Με άλλα λόγια, να μην ελέγχει ο εργοδότης τον εαυτό του.

4) Επάνδρωση των κρατικών υποδομών σωμάτων επιθεώρησης: Σε μια ολόκληρη περιοχή, υπάρχουν μετρημένοι στα δάχτυλα επιθεωρητές εργασίας.

Το κυνήγι του κέρδους έρχεται σε αντιδιαστολή με την ενίσχυση των μέτρων προστασίας για τους εργαζόμενους. Με αυτές τις λογικές πρέπει να βρεθεί αντιμέτωπο στο σύνολό του το εργατικό κίνημα και να βάλουμε πλώρη για διεκδικήσεις, για να έχουμε δικαίωμα στην εργασία με απολαβές που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες μας αλλά και να γυρίζουμε σπίτι μας αρτιμελείς και ασφαλείς.