Τα «Νέα» και ο αρθρογράφος τους Ι. Κ. Πρετεντέρης αναφέρθηκαν την περασμένη Τετάρτη στον Πιέτρο Ινγκράο, Ιταλό, ηγετικό στέλεχος του ευρωκομμουνιστικού Ιταλικού ΚΚ (αν και θεωρούταν ηγέτης της «αριστερής πτέρυγάς» του), που πέθανε σε ηλικία 100 χρόνων, στις 27/9. Ο αρθρογράφος πλέκει το εγκώμιο στο συγκεκριμένο στέλεχος όπως και στην ηγεσία του Ιταλικού ΚΚ, που, αν και πρωτοστάτησε στον αγώνα κατά του φασισμού, μετά την απελευθέρωση επέλεξε το δρόμο του συμβιβασμού με το σύστημα. Το παράδειγμα αυτής της ηγεσίας, της σταδιακής μετάλλαξής της, που έφτασε να αποδυναμώσει πλήρως ένα σπουδαίο λαϊκό κίνημα, που μετέπειτα οδήγησε το εργατικό κίνημα στην πλήρη ενσωμάτωση, είναι αυτό που εκθειάζει ο αρθρογράφος και μάλιστα σε αντιπαραβολή με τη στάση του ΚΚΕ την ίδια περίοδο, που δήθεν «οδήγησε στον εμφύλιο». Βεβαίως, ο θαυμασμός δεν είναι παράλογος, αφού η μετατροπή ουσιαστικά της κομμουνιστικής ιδεολογίας και πολιτικής σε ένα άδειο πουκάμισο, σε έναν τίτλο που δεν αντιστοιχούσε στο περιεχόμενό του ήταν η βασική υπηρεσία του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος στο σύστημα. Ανάλογους, βέβαια, ύμνους είδαμε και στα έντυπα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακούσαμε και από τη Λαϊκή Ενότητα, που υμνεί το γεγονός ότι ο Ινγκράο δεν ακολούθησε την πλειοψηφία του Ιταλικού ΚΚ στις αρχές της δεκαετίας του 1990, που μετονομάστηκε σε Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς. Ομως, το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα ονόματα, αλλά το περιεχόμενο στο οποίο πρέπει να ανταποκρίνονται. Ασε δε που είναι πιο συνεπές να αλλάζεις και το όνομα όταν έχεις αλλάξει και τη χάρη!