Κάνοντας μια πρώτη αποτίμηση αυτής της στάσης τα περισσότερα ηγετικά στελέχη του κόμματος δεν τολμούν να εκτιμήσουν ότι το κόμμα τους έχει αποκομίσει κάποια πολιτικά οφέλη. Στην καλύτερη περίπτωση λένε ότι «το θέμα παραμένει ανοιχτό» και το «ποιος θα βγει κερδισμένος θα φανεί εν καιρώ». Δεν είναι παράξενο, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα ηγετικά στελέχη της ΝΔ υποκαθιστούσαν... τους υπουργούς της κυβέρνησης στην υπεράσπιση της «μεταρρύθμισης στο ασφαλιστικό», στη βάση βέβαια των αντιασφαλιστικών νόμων της κυβέρνησης της ΝΔ. Εκεί που συμφωνούν στη Ρηγίλλης είναι ότι το ΠΑΣΟΚ «υπέστη μια συντριπτική πολιτική ήττα» και πως «δύσκολα θα ανακάμψει». Με βάση τα παραπάνω, προσδοκούν, άλλη μια φορά, ότι θα λειτουργήσει ο «σιδερένιος νόμος» του δικομματισμού και θα οδηγήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια προς τον άλλο πόλο εξουσίας, δηλαδή προς την πλευρά της. Πρόκειται για τη γνωστή λογική του «ώριμου φρούτου», την οποία η ηγεσία της ΝΔ φαίνεται να ακολουθεί με ευλάβεια ειδικά στο Ασφαλιστικό. Πολύ περισσότερο που θεωρεί ότι δεν πρέπει να «εκτεθεί» ανεπανόρθωτα η ίδια στα μάτια των εργαζομένων, τη στιγμή που η κυβέρνηση μάλλον δεν πρόκειται να επιμείνει στα αρχικά «ακραία» μέτρα και θα υπάρξει «συμβιβασμός» με νομοθετική ρύθμιση ορισμένων δευτερεύουσας σημασίας μέτρων. Από αυτή την άποψη έχει αποφύγει, παρότι πιέζεται «άνωθεν», να παρουσιάσει πρώτη δικές της «συγκεκριμένες θέσεις» για την επίλυση του ασφαλιστικού και έχει περιοριστεί στον προσδιορισμό του «πλαισίου» και των «αρχών», σαφώς σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση.

Από την άλλη στη Ρηγίλλης... ανησυχούν για την ικανότητα της κυβέρνησης να μπορέσει μέχρι το τέλος του έτους να καταλήξει σε κάποια απτά αποτελέσματα για το Ασφαλιστικό. Ακριβώς επειδή φοβάται ότι μπορεί η κυβέρνηση Σημίτη να της μεταφέρει τη «βραδυφλεγή βόμβα» του Ασφαλιστικού (σ.σ. προεξοφλεί ότι θα είναι η αυριανή κυβέρνηση), εντείνει τις πιέσεις για να προχωρήσει και να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα μέτρα.

Στην κατεύθυνση αυτή υποστηρίζει τις κυβερνητικές προσπάθειες για τη δρομολόγηση του «κοινωνικού διαλόγου» και συμμετέχει τόσο σε πολιτικό όσο και σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Μάλιστα ο Κ. Καραμανλής πρότεινε να θεσμοθετηθεί ένας «μόνιμος κοινωνικός διάλογος», προφανώς για να μη διαταράσσεται η «κοινωνική συνοχή» με «αιφνιδιασμούς» και «ερασιτεχνισμούς». Από αυτή την άποψη παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο για την κατασκευή της απαραίτητης συναίνεσης για την «ωρίμανση» στην κοινή γνώμη της «αναγκαιότητας» νεοφιλελεύθερων τομών στο ασφαλιστικό. Στο πλαίσιο της «εποικοδομητικής αντιπολίτευσης» υποδεικνύει στην κυβέρνηση να κάνει ό,τι μπορεί ώστε να πειθαναγκαστούν οι εργαζόμενοι να αποδεχτούν τα μέτρα (π.χ. να δώσει στη δημοσιότητα τη «σκληρή» έκθεση των Βρετανών). Ζητάει να διαμορφώσει «καθαρές θέσεις», ώστε στη βάση αυτών να μπορέσει γίνει ο «κοινωνικός διάλογος». Η αρμόδια τομεάρχης Μ. Γιαννάκου δήλωσε ανοιχτά ότι «αυτό που μας ανησυχεί είναι ότι η κυβέρνηση αφού καθάρισε το τραπέζι από οποιαδήποτε πρόταση, δεν έχει τελικά άποψη»! Αφήνει στο απυρόβλητο την κυβερνητική πολιτική και εστιάζει την κριτική της στη «συντηρητική διαχείρισή» της. Ταυτόχρονα όμως η ηγεσία της ΝΔ προβάλει σταθερά τους δικούς της άξονες ως πλαίσιο του «κοινωνικού διαλόγου», οι οποίοι βέβαια δε διαφοροποιούνται ουσιαστικά σε τίποτα από τις θέσεις της κυβέρνησης που δεν έχει πάρει τίποτα πίσω επί της ουσίας..

Το άλλο πρόσωπο της ηγεσίας της ΝΔ χαρακτηρίζεται από την ασύστολη δημαγωγία και την υποκριτική επίθεση φιλίας προς τους εργαζόμενους. Είναι χαρακτηριστικό ότι έφτασε στο σημείο να παρουσιάζει ξεδιάντροπα την κυβερνητική αναδίπλωση ως έργο και της δικής της... «υπεύθυνης στάσης». Η «υπεύθυνη» αυτή στάση έγκειται στο ότι ο Κ. Καραμανλής πρόσφερε πολιτική συναίνεση στην κυβερνητική πολιτική σπεύδοντας να συναντήσει τον Τ. Γιαννίτση, να στηρίξει με κάθε τρόπο το «διάλογο» και την «ανάγκη» της αντιασφαλιστικής πολιτικής. Βέβαια, οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι από την πρώτη στιγμή έσπευσε να αποδοκιμάσει τις κινητοποιήσεις τους ενάντια στα αντιασφαλιστικά μέτρα. Ακόμα, δεν είναι λίγες οι φορές που ο Κ. Καραμανλής διακηρύσσει υποκριτικά ότι «η ΝΔ είναι αλληλέγγυα και αρωγός στα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων». Το άγχος της ηγεσίας της ΝΔ είναι ότι το ΠΑΣΟΚ περνάει προς τα έξω την εικόνα ότι είναι «και κυβέρνηση και αντιπολίτευση», περιορίζοντας το δικό της «ζωτικό χώρο».

Σε κάθε περίπτωση η ηγεσία της ΝΔ βρίσκεται στην απέναντι όχθη των συμφερόντων των εργαζομένων, σταθερός σύμμαχος της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά όχι βέβαια της κυβέρνησης, που φιλοδοξεί να την αντικαταστήσει. Ομως οι εργαζόμενοι μόνο από αλλαγή διαχειριστή δεν έχουν ανάγκη.