Τις τελευταίες μέρες έμελλε να το ζήσουμε και αυτό. Εχει πέσει πολύ κλάμα για το κλείσιμο του σταθμού της αριστεράς και το κενό που αφήνει πίσω του. Από ποιους; Και γιατί τόσος πόνος;

Πριν πάμε σε αυτά τα ερωτήματα νιώθω την ανάγκη να πω εγώ πρώτα πώς αισθάνομαι.

Το 1989, ήμουνα μόλις 10 χρονών σε ένα σπίτι απόλυτα πολιτικοποιημένο. Θυμάμαι σαν χτες τότε τα πρώτα ξεπετάγματα της «ελεύθερης» ραδιοφωνίας και κατ' επέκταση και τα πρώτα βήματα του «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM». Η βελόνα από τότε και μέχρι και σήμερα στο ραδιόφωνο του σαλονιού μας στο πατρικό μου δεν έχει φύγει από εκεί, παρά μόνο για να ξανά συντονιστεί πάλι στην ίδια συχνότητα όποτε χρειαζότανε, μιας και «τσούλαγε» λιγάκι. Μέσα από αυτό έζησα όλα τα γεγονότα που σημαδεύανε την εποχή αυτή, μιας και όντας 10 χρονών δε διάβαζα εφημερίδες. Αργότερα, το 1991, και μέσα από δύσκολες συνθήκες για το Κόμμα, θυμάμαι ακόμα και τώρα τη μέρα που μας είπε ο πατέρας μου ότι ξεκίνησε η τηλεόραση του ΚΚΕ και μαζευτήκαμε όλοι για να δούμε την έναρξη. Ο «902», από τότε και μέχρι τώρα, πάντα ήτανε στη Θέση 7 του τηλεκοντρόλ σε οποιαδήποτε τηλεόραση είχαμε.

Τον Οκτώβρη του 1994, μόλις 15 χρονών, ένα απόγευμα που άνοιξαν οι ουρανοί ήμουνα σπίτι και άκουγα ραδιόφωνο. Ξαφνικά σταμάτησε. Μέτα από λίγο τα δυσάρεστα έγιναν αμέσως γνωστά. Ο «Περισσός» βούλιαξε στη λάσπη, μαζί και όλος ο «902». Από τις πρώτες ώρες ήρθα για να βοηθήσω, όπως και χιλιάδες μέλη και οπαδοί του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Μπήκα και στο χώρο του σταθμού και είδα ανθρώπους βουτηγμένους στις λάσπες να προσπαθούν να σώσουν ό,τι μπορούν με πείσμα και αυταπάρνηση. Η καταστροφή ολοκληρωτική, ακόμα και οι τοίχοι είχαν παρασυρθεί από το χείμαρρο. Ομως, μετά από λίγο το ραδιόφωνο ξανά στον αέρα. Αργότερα και η τηλεόραση με ένα λογότυπο του σταθμού και το ραδιόφωνο από κάτω.

Το 1998, τελειώνοντας το Λύκειο και παίρνοντας την πρώτη ειδικότητα σαν ηλεκτρονικός, ήρθα να βοηθήσω στον «902». Από το 1998 σε καθημερινή βάση. Από εδώ έφυγα και πήγα φαντάρος. Ακόμα και στις άδειες μου από το στρατό ερχόμουνα και έκανα «μεροκάματα» στο σταθμό. Την επόμενη που απολύθηκα από φαντάρος, τον Απρίλη του 2001, προσκλήθηκα κανονικά στο σταθμό. Από το σταθμό βγήκα γαμπρός, όπως και για να πάω και στις δυο γέννες των παιδιών μου.

Από εδώ θα φύγω με ψηλά το κεφάλι και υπερήφανος, γιατί υπηρέτησα με όλες τις δυνάμεις μου το ΚΚΕ και το σταθμό του. Εμαθα πολλά και πήρα πολλά εφόδια για την υπόλοιπη ζωή μου. Γνώρισα πολλούς αξιόλογους συναδέλφους, που κανένας δεν αρνήθηκε να μου μεταφέρει τη δικιά του εμπειρία και γνώση. Πέρασαν αρκετοί συνάδελφοι, επαγγελματίες στο χώρο της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, που μπορεί ο καθένας από αυτούς να είχε διαφορετικές αφετηρίες, αλλά τίμησαν και με το παραπάνω το μεροκάματο που έβγαλαν από το σταθμό. Οπως το ΚΚΕ και ο σταθμός τους σεβάστηκε. Αλλωστε, ποτέ δεν υπήρξε μέσα στο σταθμό η σχέση μεταξύ εργοδότη και υπαλλήλου, όπως είναι σε άλλες επιχειρήσεις.

Εδώ και τρία χρόνια η πορεία ήταν γνωστή σε όλους. Και μέρα με τη μέρα οι συνθήκες και τα οικονομικά χειροτέρευαν. Ο χώρος της διαφήμισης παντού υπέστη μεγάλο πλήγμα. Περισσότερο όμως σε μας, που από την αρχή οι διαφημιστικές εταιρείες δε δώσανε πότε διαφημίσεις και οι λεγόμενες «κρατικές» (ΟΠΑΠ, ΟΤΕ, ΛΑΧΕΙΑ, ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ) ήτανε ελάχιστες σε σχέση με τα άλλα κανάλια. Ο σταθμός δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο, πάρα τις φιλότιμες προσπάθειες ΟΛΟΥ του προσωπικού. Η λειτουργία της τηλεόρασης από μονή της είναι πολύ δαπανηρή.

Παρ' όλα ταύτα το Κόμμα προσπάθησε να κρατήσει το σταθμό δίνοντας και αυξάνοντας τα χρήματα που μπορούσε και μάζευε ευρώ το ευρώ από τους φίλους και οπαδούς του. Το σταθμό της εργατικής τάξης που ακόμα και τώρα, στα στερνά του, προσπάθησε να βοηθήσει και να υποστηρίξει τα αιτήματά της (βλέπε ΕΡΤ, ΚΑΤΣΕΛΗΣ κλπ).

Ναι, ο «902» δεν ήτανε αμερόληπτος. Ητανε σαφώς στρατευμένος διπλά στην εργατική τάξη και στους συμμάχους της. Και ΝΑΙ είναι μεγάλο πλήγμα και δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνει σε αυτήν τη μάχη. Στη μάχη της εργατικής τάξης να πάρει την εξουσία και τον πλούτο που παράγει στα χεριά της. Οχι γενικά και αόριστα της αριστεράς. Μιας «αριστεράς» που προσπαθεί να πάρει τα ηνία της διαχείρισης της αστικής εξουσίας και που μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Μιας aristeras (όπως υπογράφανε κάποτε) που υιοθέτησε το σύνθημα «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη» δίνοντας έτσι το άλλοθι ότι καλώς υπάρχουνε τα κέρδη της πλουτοκρατίας που εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη. Της «αριστεράς» που πάλεψε και παλεύει με νύχια και με δόντια να πολεμάει και να προσπαθεί με κάθε τρόπο να πλήξει το ΚΚΕ και τις σχέσεις του με το λαό. Γι' αυτό, όλοι αυτοί που τώρα κόπτονται για το σταθμό της αριστεράς, το λιγότερο που μπορώ να πω είναι ότι είναι υποκριτές και κεροσκόποι.

Ο σταθμός πέρασε μέσα από φουρτούνες και «χειμάρρους» αλλά άντεξε πάνω από 20 χρόνια, με την αποκλειστική χρηματική βοήθεια του Κόμματος, του ΚΚΕ, των εργαζομένων του, που υπερέβαλαν πολλές φορές εαυτούς, πάνω σε «πλημμυρισμένα» μηχανήματα αλλά και στην καθημερινή μάχη της ενημέρωσης.

Το κενό του «902» θα φανεί. Πολλές δραστηριότητες του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ που προβάλανε τα άλλα κανάλια ήτανε από δικά μας πλάνα και από δικά μας συνεργεία. Τώρα όλα αυτά δε θα ξαναπαίξουν στην τηλεόραση και σε κανένα δελτίο. Και αυτό θα γίνει γρήγορα αντιληπτό. Οπως και κάθε προσπάθεια για τις ανάγκες του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Η απόφαση για την πώληση του σταθμού δεν ήταν εύκολη. Ομως δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Το ΚΚΕ πήρε την καλύτερη δυνατή, στις σημερινές συνθήκες, απόφαση προς όφελος των εργαζομένων του και των οικογενειών τους. Μιας και τα όποια χρηματικά ανταλλάγματα θα πάνε στους εργαζομένους του και όχι για... επενδύσεις προς όφελός του.

Ναι, πονάμε τον «902» κλαίμε γιατί ο «902» ήτανε το μεγαλύτερο έως τώρα κομμάτι από τη ζωή μας. Ομως πεισμώνουμε κι ατσαλωνόμαστε. Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι την τελική νίκη. Ραντεβού στους δρόμους και στις μάχες που έρχονται.