Ως εργαζόμενος του «902», αντιλαμβάνομαι με απόλυτη ακρίβεια τους λόγους για τους οποίους επιχειρείται ο «902» να ανακατευτεί στο ίδιο τσουκάλι μαζί με οποιαδήποτε επιχείρηση αντιμετωπίζει οικονομικά αδιέξοδα στα πλαίσια της καπιταλιστικής κρίσης. Αλλωστε, τυγχάνει να βρισκόμαστε στους καιρούς των γενικεύσεων του τύπου «όλοι είναι ίδιοι». Και αυτές οι γενικεύσεις εξυπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο ένα σύστημα και μία κυρίαρχη τάξη η οποία γνωρίζει πάρα πολύ καλά όχι μόνο το ότι δεν είναι όλοι ίδιοι, αλλά και σε τι ακριβώς διαφέρουν.

Ο «902», με την ολόπλευρη στήριξη του ΚΚΕ, με συνέπεια, με όσες δυνατότητες διέθετε και παρά τις όποιες δυσκολίες και αδυναμίες, πρόταξε όλα αυτά τα χρόνια την υπόθεση της εργατικής τάξης υπό το πρίσμα μιας ταξικής προσέγγισης, προσπαθώντας πρώτα και κύρια να ερμηνεύσει τα γεγονότα από την πλευρά των εργαζομένων. Κόντρα στην αστική ιδεολογία που στις μέρες μας ανάγει ως υπέρτατο αγαθό την επιχειρηματικότητα και καλεί τους εργαζόμενους να πειθαρχήσουν στο όνομά της. Κόντρα στις όποιες πολιτικές διαχείρισης που κατά καιρούς αυτοπροβάλλονται ως οι μόνες ρεαλιστικές, εφαρμόσιμες, «αριστερές», αλλά επί της ουσίας δεν αγγίζουν ποτέ το ζήτημα των σχέσεων παραγωγής στον καπιταλισμό.

Ο «902» υπήρξε το μοναδικό ραδιοτηλεοπτικό μέσο που είχε ως βασική και κύρια θεματική ύλη όσες δυνατόν περισσότερες καθημερινά εργατικές κινητοποιήσεις, διεκδικήσεις, απεργίες. Εδινε φωνή σε σωματεία, φορείς, επιτροπές ανέργων. Ηταν παρών σε όλες τις μάχες των εργαζομένων, στις περιφρουρήσεις των απεργιών και τις εξορμήσεις από τα χαράματα, πλάι σε κάθε εργαζόμενο που διεκδικεί από τα καθημερινά αιτήματα έως και την υπόθεση της διεκδίκησης της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

Κάπου λοιπόν πρέπει να σταματήσει αυτή η λογική του τσουβαλιάσματος των πάντων, καθώς είτε το θέλουμε είτε όχι, σε μια εργατική κινητοποίηση κάποιοι βλέπουν μποτιλιάρισμα και κάποιοι εργαζόμενους που διεκδικούν. Σε μια απεργία, κάποιοι βλέπουν ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού και κάποιοι εργαζόμενους που διεκδικούν. Σε μία απεργία εργοστασίου, κάποιοι βλέπουν παρεμπόδιση της επιχειρηματικής δράσης και κάποιοι όξυνση της ταξικής πάλης. Και σε μία γενική απεργία, κάποιοι μπορεί να βλέπουν εργαζόμενους ενάντια στα μνημόνια, όμως κάποιοι άλλοι μπορεί να βλέπουν οργανωμένη, συσπειρωμένη, σύσσωμη την εργατική τάξη και τους συμμάχους της ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που γεννά μνημόνια.

Το ΚΚΕ ήταν και θα είναι πάντα στο πλευρό των εργαζομένων και αυτό είναι αποτέλεσμα και συνέπεια μιας συνεχούς προσπάθειας που δεν θα σταματήσει, παρά τις όποιες δυσκολίες οικονομικής ή άλλης φύσης αντιμετωπίζει ή θα αντιμετωπίσει στο μέλλον.

Οι δυσκολίες αυτές μπορούν να ξεπεραστούν και θα ξεπεραστούν, διότι οι εργαζόμενοι καθημερινά όλο και περισσότερο αντιλαμβάνονται πως ο μόνος δρόμος που απομένει είναι αυτός της οργάνωσης στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στην κατεύθυνση δημιουργίας μιας πλατιάς συμμαχίας, η οποία οργανωμένα θα αντιπαλεύει τις αντεργατικές κατευθύνσεις της ΕΕ που με συνέπεια υλοποιούν και θα συνεχίσουν να το κάνουν οι κυβερνήσεις τα επόμενα χρόνια. Το ΚΚΕ είναι και θα είναι, με όσα μέσα και αν θα έχει στα χέρια του, στο πλάι του κάθε εργαζόμενου, διεκδικώντας όχι μόνο όσα κέρδισε η εργατική τάξη μετά απ' όλους τους σκληρούς αγώνες, αλλά και την ίδια την εξουσία της, το Σοσιαλισμό, λέγοντας πάντα την αλήθεια και με πίστη στη δύναμη του μαζικού οργανωμένου αγώνα.