Παρασκευή 8 Μάρτη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 20
19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ - ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Παρατηρήσεις και σκέψεις πάνω στις Θέσεις

1. Στη Θέση 17 αναφέρεται ότι:

(....) Οι πολιτικές αντιθέσεις ανάμεσα στα κόμματα, που υποστηρίζουν φιλομονοπωλιακή πολιτική διαχείρισης της κρίσης, εκδηλώνονται ως αντιπαραθέσεις υπέρ του ενός ή του άλλου μείγματος της διαχείρισης, της νομισματικής δημοσιονομικής και της επεκτατικής, με το μανδύα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στη φιλελεύθερη και τη ρεφορμιστική - οπορτουνιστική. (...)

Στην πραγματικότητα η επιλογή του μοντέλου διαχείρισης της κρίσης δεν εξαρτάται από την πολιτική βούληση των αστικών κομμάτων ή των ανταγωνιστικών μερίδων του κεφαλαίου. Ακόμη περισσότερο ούτε η κεϋνσιανή ούτε η νεοφιλελεύθερη ρύθμιση αποτελεί επιλογή του κεφαλαίου. Η καπιταλιστική οικονομία δεν μπορεί να ρυθμιστεί συνεπώς οι παραπάνω πολιτικές είναι η προσαρμογή του κεφαλαίου στην οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Χωρίς υπερβολή μπορούμε να πούμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι η κυρίαρχη πολιτική του κεφαλαίου με ένα διάλειμμα 25-30 χρόνων μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όταν η αύξηση της γενικής παραγωγικότητας, σε συνδυασμό με την απειλή του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, έδωσε τη δυνατότητα αλλά και υποχρέωσε το κεφάλαιο να προσαρμοστεί με την εφαρμογή κεϋνσιανών πολιτικών. Μην ξεχνάμε ότι στην αρχή της κρίσης ήταν η ΕΕ που χρηματοδότησε τις παραπαίουσες τράπεζες με πάνω από 1 τρις ευρώ, ενώ αντίθετα οι ΗΠΑ άφησαν την Leman Brothers να πτωχεύσει. Η οικονομική πραγματικότητα στην ΕΕ υποχρεώνει σε πολιτικές λιτότητας όπως η δεσπόζουσα θέση των ΗΠΑ της δίνει τη δυνατότητα μιας νοθευμένης επεκτατικής πολιτικής που συνοδεύεται από μεγάλη μείωση των κοινωνικών δαπανών του προϋπολογισμού. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα άλλο μείγμα διαχείρισης σήμερα κι αυτό σημαίνει ότι οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας.

2. Η οικονομική κρίση φέρνει στην ημερήσια διάταξη τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού. Δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση σε όφελος της εργατικής τάξης στα πλαίσια του καπιταλισμού. Συνεπώς, η εργατική τάξη μπορεί να έχει μόνο έναν στόχο, την ανατροπή της εξουσίας των αφεντικών και την οικοδόμηση της δικής της εξουσίας. Κανένα μεταβατικό πρόγραμμα ακόμη κι αν είναι πασπαλισμένο με αντι-ιμπεριαλιστική φρασεολογία δεν μπορεί να λύσει τη βασική αντίθεση του συστήματος σε όφελος της εργατικής τάξης έχοντας τ' αφεντικά στο τιμόνι των επιχειρήσεών τους. Αν τους πάρει το τιμόνι παύει να είναι μεταβατικό. Μπορεί μόνο να διαπραγματευτεί το ύψος των απωλειών σε όφελος συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων, αφήνοντας την εργατική τάξη στο έλεος του κεφαλαίου. Το σύνθημα έξω από την ΕΕ πριν από δέκα ή είκοσι χρόνια όταν η θέση της Ελλάδας σε αυτή ήταν αδιαμφισβήτητη ήταν από μόνο του επαναστατικό. Σήμερα που η έξοδος της Ελλάδας μπορεί να αποτελέσει αναγκαστική ή εκούσια επιλογή του κεφαλαίου το σύνθημα έξω από την ΕΕ γίνεται επαναστατικό μόνο αν προσθέσουμε τη φράση «με λαϊκή εξουσία». Σε κάθε άλλη περίπτωση γίνεται απλώς ένα άλλο διαχειριστικό σύνθημα παρέα με το διαβόητο σύνθημα περί κουρέματος του χρέους που πραγματοποιήθηκε σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων και των οικονομιών του ελληνικού λαού.

3. Η φύση και η ανάγκη μιας συμμαχίας καθορίζεται από τον αντικειμενικό σκοπό, το συσχετισμό της δύναμης, τη διάταξη του εχθρού και τις προθέσεις των πιθανών συμμάχων. Ο συσχετισμός της δύναμης είναι καθοριστικός γιατί ο αδύναμος εταίρος μιας συμμαχίας είναι εξ ορισμού προορισμένος να εξυπηρετεί κατ' αρχήν τα συμφέροντα του ισχυρού. Στη σημερινή συγκυρία, το κεφάλαιο αποκόπτει από τη μοιρασιά της ολοένα συρρικνούμενης υπεραξίας μια σειρά από στρώματα (εργατική αριστοκρατία, μέρος της δημοσιο-υπαλληλίας, μικρο-εισοδηματίες κ.λπ.), που επί χρόνια στάθηκαν στο πλευρό του, βοηθώντας το ενεργά στο ξερίζωμα των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων της εργατικής τάξης. Τα στρώματα αυτά αρνούνται τη σκληρή μοίρα που τελικά τους επιφυλάσσει ο καπιταλισμός και σαλπίζουν μια επιστροφή στο παρελθόν, όπου ναι μεν το κεφάλαιο θα συνεχίζει να ξεζουμίζει την εργατική τάξη, πετώντας τους ωστόσο κάποια ξεροκόμματα. Ολα αυτά συσκευάζονται σε ένα αριστερό ως κι επαναστατικό περιτύλιγμα ενός αριστερού μετώπου ενός δήθεν εναλλακτικού τρίτου δρόμου, ο οποίος θα είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από σοσιαλιστικός. Χωρίς ντροπή χρησιμοποιούνται οι επαναστάτες του παρελθόντος (Λένιν, Ζαχαριάδης, Αρης κ.λπ.) αλλά και ένδοξες στιγμές του κινήματος (ΕΑΜ - ΕΛΑΣ) με αποκλειστικό σκοπό να σύρουν το Κόμμα της εργατικής τάξης να υπηρετήσει τα συμφέροντά τους που συνοψίζονται σε δύο λέξεις ανθρώπινος καπιταλισμός. Με άλλα λόγια, ζητούν από την εργατική τάξη να ματώσει για να σωθούν αυτοί.

4. Τα λαϊκά μέτωπα και ο αντιφασιστικός αγώνας πρέπει να εξετάζονται κάτω από το πρίσμα της εποχής τους και όχι να χρησιμοποιούνται σαν καρικατούρες λύσης στη σημερινή κατάσταση. Η προστασία της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας στον κόσμο ήταν επαναστατικό καθήκον για τους κομμουνιστές σε όλη τη διάρκεια των 72 χρόνων της ύπαρξης της. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος μετατράπηκε από ιμπεριαλιστικό σε πατριωτικό όταν η ναζιστική Γερμανία επιτέθηκε στη σοσιαλιστική ΕΣΣΔ. Ακόμη και οι αστικο-δημοκρατικές επαναστάσεις μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο σε πολλές χώρες του κόσμου (Ινδία, αραβικές χώρες κ.λπ.) υποστηρίχθηκαν γιατί πριν από όλα δημιουργούσαν ρήγματα στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και στο αντι-σοσιαλιστικό μέτωπο. Σήμερα, τέτοια μέτωπα και τέτοιες κυβερνήσεις απλώς δίνουν μία διαχειριστική ανάσα στον καπιταλισμό, αλλά και υπονομεύουν την αξιοπιστία των κομμουνιστικών κομμάτων σαν υπερασπιστών των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Τα παραδείγματα σε Ν. Αφρική αλλά και Κύπρο είναι ενδεικτικά για να μην αναφερθούμε στη συμμετοχή κομμουνιστών σε κυβερνήσεις στη Γαλλία αλλά και την Ιταλία.

5. Εχουν περάσει πάνω από 60 χρόνια από τότε που στην Ελλάδα οι κομμουνιστές προσπάθησαν να ανατρέψουν την εξουσία των αφεντικών. Πάνω από 2 γενιές έχουν γαλουχηθεί στα πλαίσια του καπιταλισμού, ο οποίος είτε με το μαστίγιο είτε με το καρότο κατάφερε να ενσωματώνει την αντίσταση της εργατικής τάξης. Αυτό έχει δημιουργήσει λεγκαλιστικές αυταπάτες σε σημαντικό μέρος της εκλογικής επιρροής του ΚΚΕ. Αν και πολλοί επαναλαμβάνουμε το ρητό «αν οι εκλογές μπορούσαν ν' αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες», συνεχίζουμε ωστόσο να μετράμε την ορθότητα της κομματικής γραμμής με βάση το εκλογικό του ποσοστό. Η γνώμη μου είναι ότι το ΚΚΕ έχει ξεκαθαρίσει σε μεγάλο βαθμό τι θέλει και απαλλαγμένο από τη σκουριά του ρεφορμισμού, ακόμη κι αν αρχικά υποχωρήσει σε επιρροή, σε βάθος χρόνου θα δικαιωθεί. Με τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου, αλλά και το νέο του Πρόγραμμα έχει εξασφαλίσει ότι δε θα βάλει την υπογραφή του στη νέα Βάρκιζα της υποταγής στην αστική τάξη.


Γιώργος Γαζής
Π. Φάληρο


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ