Το ΑΑΔΜ πάλης έχει απαλειφθεί από τις θέσεις χωρίς να υπάρχει μια τεκμηριωμένη και σαφής αιτιολόγηση, εδρασμένη στην ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας στην παρούσα φάση, εφόσον δεν έχει καταστεί σαφές εάν έχει αλλάξει δραματικά η κοινωνικοταξική διάρθρωση της Ελλάδας και η θέση της μέσα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Οσον αφορά το πρώτο, στη θέση 74 υποστηρίζεται ότι σήμερα η μισθωτή εργασία έχει αυξηθεί σημαντικά ενώ παραμένει σταθερός ο αριθμός των αυτοαπασχολούμενων, μολονότι ούτε τα δεδομένα που αποδεικνύουν αυτή τη θέση είναι επαρκή, ούτε αιτιολογείται η αναίρεση των αντιιμπεριαλιστικών και αντιμονοπωλιακών αιτημάτων συσπείρωσης από την αύξηση του ποσοστού της εργατικής τάξης επί του συνόλου του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Επιπλέον, είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενα τα αριθμητικά δεδομένα που παραθέτει η ΚΕ στη θέση 13 και 14, καθώς το συνολικό άθροισμα των μισθωτών κατά κλάδο δείχνει ότι δεν υπάρχει κάποια σοβαρή αύξησή τους σε σχέση με τους αυτοαπασχολούμενους. Αλλωστε, στο Σχέδιο Προγράμματος επισημαίνεται ότι η πρόσφατη οικονομική κρίση έχει επιδεινώσει τη θέση του ελληνικού καπιταλισμού στο πλαίσιο της ΕΕ και της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, καθώς συρρικνώθηκε η κατά τη δεκαετία του 1990 διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου στις βαλκανικές χώρες, και ότι «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ».

Πρόκειται για σωστή εκτίμηση παρά το γεγονός ότι μερίδα στελεχών του Κόμματος προσπαθούσαν να μας πείσουν πως δεν υφίσταται εξάρτηση του ελληνικού καπιταλισμού ή πως αυτή αποτελεί ένα ακόμη οπορτουνιστικό ιδεολόγημα, ερχόμενα σε διάσταση με τις ισχύουσες προγραμματικές θέσεις του 15ου Συνεδρίου, αλλά πάλι απουσιάζει η αντιιμπεριαλιστική γραμμή πάλης, γιατί ο αντιιμπεριαλισμός φαντάζει μη αρκούντως επαναστατικός για την ΚΕ σε σχέση με τον «αντικαπιταλισμό» που διατυμπανίζεται σε διάφορα σημεία και επειδή ταυτίζονται τα λαϊκά αντιιμπεριαλιστικά μέτωπα με τα «ρεφορμιστικά ενδιάμεσα στάδια», ταύτιση που συνιστά από μέρους της ΚΕ οπορτουνισμό και αναθεωρητισμό, γι' αυτό άλλωστε και εξαλείφεται το ΑΑΔΜ.

Η βασική θέση του ισχύοντος Προγράμματος για τη σύμπηξη μετώπου από όλες τις δυνάμεις που συμφωνούν στην αποδέσμευση από την ΕΕ εδώ και τώρα, ανεξαρτήτως της συμφωνίας τους για το σοσιαλισμό κρίνεται στις θέσεις ως στόχος ενσωματώσιμος από την αστική τάξη, δηλαδή η ΚΕ θεωρεί την άμεση αποδέσμευση από την ΕΕ σαν μια ρεφορμιστική διαχείριση του συστήματος παρά το ότι αποτελούσε για πολλά χρόνια άμεση πάγια προγραμματική διεκδίκηση μας.

Αναφορικά με το εύρος της Λαϊκής Συμμαχίας αδυνατεί κάποιος να αντιληφθεί αν πρόκειται μόνο για μέτωπο της εργατικής τάξης, για μέτωπο εργατών και μικροϊδιοκτητών της πόλης και της υπαίθρου, για συσπείρωση των κομματικών δυνάμεων στους διάφορους κοινωνικούς και εργασιακούς χώρους ή αν θα πάρει και πολιτικό χαρακτήρα. Πάντως, ξεκάθαρα τονίζεται ότι η Λαϊκή Συμμαχία ήδη υπάρχει και ότι είναι η κοινή δράση των κομματικών δυνάμεων και των στενών οπαδών μέσα από τις διάφορες κομματικές - συνδικαλιστικές συσπειρώσεις, γεγονός που ισοδυναμεί με πλήρη άρνηση οποιουδήποτε πραγματικού μετώπου, όπως τουλάχιστον έμπαινε ως κεντρικό καθήκον από το ισχύον Πρόγραμμα.

Ο «αριστερός» σεχταρισμός συνυπάρχει με την αντίθετη παρέκκλιση. Γράφεται ότι η Λαϊκή Συμμαχία θα αποτελέσει το πρόπλασμα του επαναστατικού μετώπου που θα διεκδικήσει την εξουσία, ωστόσο η σωρεία «επαναστατικών βερμπαλισμών» σκεπάζει μια δεξιά οπορτουνιστική αντίληψη, καθώς υποστηρίζεται ότι το μέτωπο «μπορεί να γίνει το κέντρο της λαϊκής εξέγερσης ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία, υπερισχύοντας σε βασικές περιοχές ιδιαίτερα στα βιομηχανικά, εμπορικά, συγκοινωνιακά κέντρα, στα κέντρα επικοινωνιών - ενέργειας ώστε να επιτευχθεί η πλήρης αδρανοποίηση των μηχανισμών της αστικής εξουσίας και η εξουδετέρωσή τους», και πως «το εργατικό λαϊκό μέτωπο αποκτά την ικανότητα και τα μέσα για να περιφρουρεί την επανάσταση, να επιβάλλει τον εργατικό λαϊκό έλεγχο στα εργοστάσια, στις τράπεζες, στην αγροτική παραγωγή... αποκτά την ικανότητα να αντιτάσσει τη δική του βία απέναντι στη βία του κεφαλαίου, την ικανότητα να δρα παραλυτικά στα επιτελεία του ταξικού αντιπάλου, να αδρανοποιεί τα αντεπαναστατικά του σχέδια, να τα αποκόβει από την ενεργό στήριξη του ανθρώπινου δυναμικού, εκείνου που έχει λαϊκή - εργατική καταγωγή».

Τι προκύπτει από αυτά; Πρώτον, ότι η επανάσταση ταυτίζεται με τη γενική απεργία που θα αγκαλιάσει ορισμένους στρατηγικούς κλάδους (εργατισμός), δεύτερον πως εάν το κίνημα καταλάβει τα εργοστάσια και τα άλλα στρατηγικά παραγωγικά μέσα αυτόματα θα ανατραπεί και η καπιταλιστική εξουσία, εφόσον βάση της πολιτικής είναι η οικονομία («οικονομισμός»), άρα θα αδρανοποιηθούν και θα ηττηθούν οι κρατικοί καπιταλιστικοί μηχανισμοί που εδράζονται στις καπιταλιστικές οικονομικές σχέσεις επειδή εμείς καταλάβαμε τα οικονομικά κέντρα και τους χώρους δουλειάς, άποψη που αποτελεί μια κλασική «ευρωκομμουνιστική» και δεξιά οπορτουνιστική στρατηγική.

Η ΚΕ φαντασιώνεται ότι το κίνημα θα θέσει υπό τον έλεγχο του ανενόχλητο από την αστυνομία και το στρατό της αστικής τάξης τα μέσα παραγωγής, παραβλέποντας ότι για να τεθεί πραγματικά η παραγωγή υπό εργατικό έλεγχο πρέπει να προηγηθεί η συντριβή του αστικού κράτους, κάτι που συνεπάγεται πρωταρχικά το κίνημα να διαθέτει τις δικές του ένοπλες δυνάμεις.

Αοριστολογίες παρουσιάζονται και στο κομμάτι που πραγματεύεται τη στάση του Κόμματος σε συνθήκες πολέμου, όπου γράφεται ότι «σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ψηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές ώστε αυτή να συνδεθεί με τον αγώνα για την ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα και με την κατάχτηση της εξουσίας».

Κατά πρώτον, η στάση των κομμουνιστών σε έναν πόλεμο δεν εξαρτάται από το αν η χώρα τους είναι αμυνόμενη ή επιτιθέμενη -αυτό αποτελεί αστική άποψη- αλλά από το αν διεξάγει δίκαιο ή άδικο πόλεμο, σύμφωνα με τα λενινιστικά κριτήρια. Κατά δεύτερο, σε συνθήκες ιμπεριαλισμού όλοι οι πόλεμοι είναι άδικοι, με εξαίρεση εκείνους που διεξάγει το επαναστατικό εργατικό κίνημα, το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα χωρών που υφίστανται ιμπεριαλιστική κατοχή και τον αμυντικό πόλεμο που πιθανόν να διεξάγει μια χώρα, που βρίσκεται σε εξαρτημένη και υποδεέστερη θέση μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, όποτε απειληθεί η κυριαρχία και ακεραιότητά της από τις επιβουλές των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι θέσεις σε καμία περίπτωση δεν προβλέπουν σε τι είδους πόλεμο μπορεί να εμπλακεί η Ελλάδα βάσει της θέσης της στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και δε διευκρινίζουν ποια θα είναι ακριβώς τα καθήκοντα των κομμουνιστών.