«Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και σε όλη την Ευρώπη. Την ώρα που κάποιοι καμαρώνουν για ένα Νόμπελ Ειρήνης που πήρε η ΕΕ - προφανώς γιατί ξέχασε τις ιδρυτικές αρχές της αλληλεγγύης και προχωρά με βία στη φτωχοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων - την ώρα αυτή η γειτονική Ιταλία, που είναι η τρίτη μεγαλύτερη οικονομικά δύναμη της Ευρώπης, βρίσκεται κυριολεκτικά στο χείλος της αβύσσου. Και η Γαλλία απλά περιμένει τη σειρά της...», τάδε έφη Αλ. Τσίπρας, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε ποιες όμως «ιδρυτικές αρχές αλληλεγγύης» αναφέρεται, οι οποίες μάλιστα έρχονται σε αντιπαράθεση με τη σημερινή ευρωενωσιακή στρατηγική που σπρώχνει στη φτώχεια και την εξαθλίωση τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, σε κάθε γωνιά της; Δεν πατάει πουθενά ο ισχυρισμός του Αλ. Τσίπρα ότι η ΕΕ ιδρύθηκε για να υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα, με δέσμευση έμπρακτης προς τούτο αλληλεγγύης του ενός κράτους μέλους προς το άλλο. Αλληλέγγυες ήταν και είναι οι αστικές τάξεις των κρατών - μελών της στην επίθεση που εξαπολύουν εναντίον των λαών.

Συνιστά τεράστια λαθροχειρία ο ισχυρισμός ότι με περισσότερη αλληλεγγύη θα μπορούσε να αποτραπεί η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης ή θα μπορούσε να ξεπεραστεί προς όφελος των λαών. Οπως και στην ανάπτυξη έτσι και στην κρίση κάθε αστική τάξη κάθε κράτους είναι καθεμία για την πάρτη της και όλες μαζί εναντίον των εκμεταλλευόμενων εργατικών τάξεων, φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν διακρίνεται για αφέλεια ούτε μπορεί να την κατηγορήσει κανείς για άγνοια των ιστορικών γεγονότων. Η ιδέα για τη δημιουργία μιας ένωσης των ευρωπαϊκών κρατών από τη σκοπιά της ενίσχυσης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου ήταν παλιά, πήρε όμως χαρακτήρα επείγοντα μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση το 1917, για ευνόητους λόγους. Θιασώτες της υποστήριζαν την ταχύτατη υλοποίησή της ώστε να μην «καταπιεί» την Ευρώπη η Σοβιετική Ενωση. Αλλωστε στην ιδέα αυτή είχε ασκήσει δριμύτατη κριτική ο Λένιν ήδη από το 1915, τεκμηριώνοντας την ιμπεριαλιστική της φύση και τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της αν πραγματωνόταν.

Από το 1951 οπότε και υπογράφεται στο Παρίσι η ιδρυτική Συνθήκη της «Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακος και Χάλυβος» από Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο ως πρώτο βήμα για την ΕΕ που γνωρίζουμε σήμερα, η αποστολή της λυκοσυμμαχίας δεν άλλαξε καθόλου. Ηταν και παραμένει η προώθηση των δοσμένων κάθε φορά αναγκών και συμφερόντων των μονοπωλίων της. Το μόνο που αλλάζει είναι το βάθος της σήψης της ευθέως ανάλογο του συστήματος που εκπροσωπεί.