Μέσα στην καρδιά του Β' Παγκόσμιου Πολέμου οι ναυτεργάτες υπό την καθοδήγηση της ΟΕΝΟ κατέκτησαν την υπογραφή της πρώτης συλλογικής τους σύμβασης. Διατάξεις εκείνης της σύμβασης επιβιώνουν ακόμα στην καθημερινότητα των πλοίων.

Με το σημερινό νομοσχέδιο του υπουργείου Ναυτιλίας οι εφοπλιστές παίρνουν πίσω το ίδιο το δικαίωμα των ναυτεργατών να έχουν συλλογική σύμβαση. Μια τέτοια εξέλιξη είναι τουλάχιστον αιτία ταξικού πολέμου. Που, όμως, για να διεξαχθεί απαιτούνται ανατροπές στους συσχετισμούς σ' εκείνα τα συνδικάτα που βασιλεύουν ακόμα οι άνθρωποι των εφοπλιστών.

Ο αρνητικός συσχετισμός αφορά και τους εργάτες στη στεριά. Μ' αφορμή την Κυριακή αργία στον αστικό Τύπο μιλάνε ανοιχτά πια για την επιδίωξη να αυξάνεται όσο το δυνατόν περισσότερο ο απλήρωτος χρόνος εργασίας. Γιατί αυτό ακριβώς αφορούν η μία μετά την άλλη οι διατάξεις που καταργούν το σταθερό χρόνο εργασίας και επεκτείνουν τη δουλειά σ' όλη τη βδομάδα. Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα πρέπει οι αγώνες των εργατών να έχουν ταξικά χαρακτηριστικά. Να πατάνε σε ανάλυση που δείχνει γιατί νομοτελειακά το κεφάλαιο επιδιώκει το ξεζούμισμα της εργατικής δύναμης και άρα γιατί η αντιμετώπισή του δεν μπορεί να γίνει με παζάρια για το βαθμό εκμετάλλευσης, αλλά με πάλη για την ανατροπή των σχέσεων εκμετάλλευσης. Αυτό όμως απαιτεί συνδικάτα προσανατολισμένα σε τέτοια πάλη. Κι αυτό, επίσης, σημαίνει ανατροπές στους σημερινούς συσχετισμούς.

«Solidarity in our Union is alive» (η αλληλεγγύη στην Ενωσή μας είναι ζωντανή) διακήρυξε από τις Βρυξέλλες χτες ο Αντ. Σαμαράς. Κι από μια άποψη έχει δίκιο. Η αλληλεγγύη στην ένωση των καπιταλιστών για το πώς θα τσακίσουν συνολικά τους εργάτες είναι ζωντανή.

Την ίδια ακριβώς ώρα γίνονταν γνωστά τα ποσοστά της ανεργίας. Το ποσοστό που κάποτε ήταν εφιάλτης για τα νέα παιδιά τώρα είναι πραγματικότητα για το σύνολο των εργατών.

Εντός μιας τέτοιας πραγματικότητας η άποψη για την επιβολή του δίκιου του εργάτη είναι αυταπάτη.

Δεν είναι θέμα δίκιου ή άδικου αυτά που συμβαίνουν στη φορολογία. Είναι ταξική επιλογή η μείωση του εργατικού εισοδήματος, δηλαδή η μείωση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης. Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Και με το μειωμένο μεροκάματο και με τις εισφοροαπαλλαγές στους βιομήχανους και με τη φοροληστεία στους εργάτες, αυτό που μένει είναι: Περισσότερη κλεμμένη υπεραξία για το κεφάλαιο, μικρότερη τιμή για την εργατική δύναμη.

Ετσι προχωράει το σύστημα, ο εργάτης μπορεί κατά καιρούς να αποσπά ένα τμήμα της κλεμμένης υπεραξίας, αλλά δίκιο δε βρίσκει. Αυτό μόνο καταργώντας τους εκμεταλλευτές θα το βρει, αλλά για κάτι τέτοιο πρέπει να εγκαταλείψει διάφορες αυταπάτες. Αυτές τις αυταπάτες καλλιεργεί όλη η αρθρογραφία που εντοπίζει το πρόβλημα στο δίκιο ή άδικο.

Είναι δίκιο για τους καπιταλιστές γιατί αυτοί έχουν την εξουσία. Αυτό ήταν και παραμένει το πρόβλημα που ζητά λύση. Ολα τ' άλλα είναι λόγια για να αλλάζουμε διαχειριστές και να διαιωνίζεται η εκμετάλλευση. Κι απ' αυτή τη σκοπιά οι ευθύνες των σοσιαλδημοκρατών του ΠΑΣΟΚ χτες, των οπορτουνιστών του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, είναι τεράστιες καθώς την ώρα που το πρόβλημα ζητά πραγματική λύση επιμένουν να καλλιεργούν αυταπάτες ότι με δική τους κυβέρνηση θα επιβληθεί το δίκιο.

Το γεγονός ότι η αστική τάξη έχει βάλει πλώρη για επανασταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος, τίποτα καλό δεν προμηνύει για τα λαϊκά στρώματα. Ο νέος διπολισμός που επιχειρείται να στηθεί με ενοποίηση - ισχυροποίηση πολιτικών δυνάμεων που στο διά ταύτα δηλώνουν πίστη στο αδιατάραχτο της εξουσίας του κεφαλαίου, συνιστά μέγα κίνδυνο για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού.

Αυτή η επιδίωξη πρέπει να βρει απέναντι όλο και ισχυρότερη τη λαϊκή συμμαχία που στήνεται στους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές. Η εμπειρία από την πάλη των λαϊκών επιτροπών για να μην κοπεί το ρεύμα από κανέναν πρέπει να αξιοποιηθεί και στη μάχη ενάντια στη φοροληστεία, πρέπει να αξιοποιηθεί για το σύνολο των αγώνων που είναι σε εξέλιξη. Το ίδιο και η κοινή πάλη συνδικάτων, ενώσεων και επιτροπών αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών, νεολαίων και γυναικών από τα λαϊκά στρώματα, όπως, π.χ., στις απεργίες. Μέσα από την εξέλιξη αυτής της μάχης θα γκρεμίζονται και οι αυταπάτες περί καλής και κακής διαχείρισης, θα οικοδομείται η συνείδηση που απαιτείται για ριζικές ανατροπές. Σε κάθε περίπτωση, πλέον, το θέμα της εξουσίας δεν μπορεί παρά να είναι στην ημερήσια διάταξη.