ΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ: «Τη δυνατότητα υπογραφής ατομικών συμβάσεων εργασίας στα κατώτερα πληρώματα των ποντοπόρων πλοίων δίνει στους πλοιοκτήτες διάταξη η οποία συμπεριλαμβάνεται στο πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Ναυτιλίας» (στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ).

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥΣ: «Αν υπάρχει ένα επιχείρημα που να δικαιώνει τη απόφαση για απελευθέρωση του ωραρίου αυτό είναι ασφαλώς η αναζωογόνηση των αστικών κέντρων (...) όσο για την πιθανή καταστρατήγηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων ασφαλώς να συζητηθούν (...) να μη χάσουμε το μέτρο ωστόσο. Τόσα και τόσα επαγγέλματα υπάρχουν που δουλεύουν επτά ημέρες τη βδομάδα, είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο» (στο ΕΘΝΟΣ).

Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ: «Στο 24,8% αυξήθηκε η ανεργία στο τρίτο τρίμηνο του έτους, από 23,6% το προηγούμενο τρίμηνο σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε η Ελληνική Στατιστική Αρχή (...) πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας από το 1998 (...) στο τρίτο τρίμηνο του 2011, η ανεργία είχε ανέλθει στο 17,7%» (στα ΝΕΑ, ηλεκτρονική έκδοση).

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ: «Περισσότεροι από 1,6 εκατ. φορολογούμενοι πιάστηκαν το 2010 στην τσιμπίδα των τεκμηρίων διαβίωσης και κλήθηκαν να φορολογηθούν για πρόσθετο εισόδημα ύψους περίπου 6 δισ. ευρώ. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το σύστημα των τεκμηρίων, που έγιναν ιδιαίτερα τσουχτερά το 2010, απέδωσε και έκανε το φορολογικό σύστημα δικαιότερο. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Στις πολυπληθέστερες ομάδες των φορολογούμενων που πιάστηκαν στα τεκμήρια περιλαμβάνονται και περίπου μισό εκατομμύριο μισθωτοί και συνταξιούχοι οι οποίοι αν δεν έχουν κρύψει εισοδήματα, κλήθηκαν να πληρώσουν φόρο για τεκμαρτό εισόδημα, δηλαδή εισόδημα που δεν απέκτησαν και άρα δεν απέκρυψαν» (στο capital.gr)

Η ΤΑΞΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ: «Οταν δεν μπορείς να πατάξεις τη φοροδιαφυγή, τότε τα... παίρνεις από τους ειλικρινείς φορολογουμένους. Είναι η κλασική συνταγή που ισχύει δεκαετίες τώρα στη χώρα, γιατί καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή και το φορολογικό σύστημα συνολικά με σύγχρονο και αποτελεσματικό τρόπο» (στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ)

ΤΟ ΠΛΑΝΟ: «Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι οι οικονομικές αποφάσεις είναι πίσω πια και ότι από εδώ και πέρα είναι ζήτημα πίστης και εφαρμογής όσων αποφασίσθηκαν το προηγούμενο διάστημα (...) εκτιμούν μάλιστα ότι αν δοθεί ένα ισχυρό σήμα πολιτικής σταθερότητας τα πάντα μπορούν να αλλάξουν (...) οι πολιτικές δυνάμεις (...) δεν έχουν παρά να βρουν το ταχύτερο βάση συνεννόησης και να συγκροτήσουν σχήματα μακράς πνοής» (στο ΒΗΜΑ)