Οι φαύλοι μιλούν για φαυλότητα. Το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους έχει λύσει όλα τα φρένα κι έχει εκτινάξει το θράσος στα ύψη.

Το κράτος που καταγγέλλουν είναι το δικό τους κράτος. Οι εφορίες που δεν εισπράττουν είναι οι ίδιες από τις οποίες δεν ξεφεύγει μισθωτός ή αυτοαπασχολούμενος. Οι πολεοδομίες που διαπιστώνονται παραλείψεις είναι οι ίδιες που νομιμοποιούν την αυθαιρεσία κάθε μεγαλοσχήμονα. Οι διασπαθίσεις δημόσιου χρήματος γίνονται με το νόμο.

Το κράτος δεν είναι φαύλο. Το κράτος είναι μια μηχανή για την επιβολή του δίκιου της κυρίαρχης τάξης. Κι αυτή σήμερα είναι η αστική. Οι αλλαγές που θέλουν να κάνουν στο κράτος δεν αφορούν στη λειτουργία του με όρους δημόσιου συμφέροντος αλλά καλύτερης εξυπηρέτησης του μεγάλου κεφαλαίου.

Το άρθρο για τους μάνατζερ που θα αναλάβουν να πουλήσουν τα λέει όλα: Ζητάει εκ των προτέρων να απαλλαγούν από κάθε παρανομία. Οτι μετά θα έρθει κάποιος «συνήγορος του πολίτη» να καταγράψει φαυλότητα δε θα σημαίνει τίποτα τότε. Το κύριο σήμερα είναι να γίνει η δουλειά. Και η δουλειά σήμερα είναι να εξασφαλιστούν νέα πεδία για να επενδυθούν κερδοφόρα τα βαλτωμένα κεφάλαια.

Ολη η φιλολογία για τη φαυλότητα έχει σκοπό να ενοχοποιήσει εργαζόμενους - λαϊκά στρώματα στη λογική του «μαζί τα φάγαμε». Και στο διά ταύτα να ανοίξει νέες κερδοφόρες μπίζνες για το κεφάλαιο. Ηδη οι εταιρείες κεφαλοκυνηγοί που χρησιμοποιούνται από τις τράπεζες ζητάνε να αναλάβουν και τις εφορίες. Οχι βέβαια για να κυνηγήσουν το μεγάλο κεφάλαιο, αυτό φοροαπαλλάσσεται με το νόμο.

Σ' όλη αυτή τη μεθόδευση πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν τα αστικά μέσα ενημέρωσης. Πότε με κινδυνολογία, πότε με διαμόρφωση εικονικής πραγματικότητας, στο διά ταύτα πάντα προβάλλοντας ως «λαϊκό αίτημα» τις αξιώσεις αυτής ή της άλλης μερίδας του μεγάλου κεφαλαίου.

Οι χτεσινές κυβερνητικές αποφάσεις για το περιβάλλον, με τις οποίες δε θα μείνει τίποτα όρθιο, προβλήθηκαν σαν λύσεις σε λαϊκά προβλήματα.

Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Οσο πιο ισχυρά τα κεφάλαια που τρέχουν στην κούρσα για τα περισσότερα κέρδη, τόσο πιο βάρβαρη για τα λαϊκά στρώματα πρέπει να είναι και η πολιτική που τα υπηρετεί. Κάθε αυταπάτη πια για λύσεις μέσα σ' αυτό το σύστημα οδηγεί σε εδραίωση της βαρβαρότητας. Ολη αυτή τη μηχανή που συγκροτεί τη δικτατορία των μονοπωλίων (όποιο δημοκρατικό μανδύα κι αν φορά) ή την γκρεμίζεις ή σε τσακίζει.

Το ΚΚΕ, όπως έγκαιρα προειδοποίησε για το τι έρχεται, έγκαιρα καλεί σε λαϊκή συσπείρωση όχι για το φτιασίδωμα αυτής ή της άλλης πλευράς του συστήματος, αλλά για να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία. Σ' αυτό το δρόμο ξεχωριστή προσοχή απαιτείται για την προστασία των ήδη θυμάτων, παράδειγμα, των ανέργων για τους οποίους πέφτει κλάμα όποτε είναι να χρησιμοποιηθούν ως απειλή για όσους έχουν ακόμα δουλειά κι εξαφανίζονται στη λήθη όταν έρθει η ώρα να μείνουν χωρίς καν αυτό το επίδομα ανεργίας. Το πλαίσιο αιτημάτων που έχει προβάλει το ΚΚΕ για τους ανέργους συνιστά και ένα πλαίσιο πάλης - συσπείρωσης με γνώμονα η πάλη να αφορά σε πραγματικές ανάγκες των εργατών κι όχι τη σωτηρία των καπιταλιστών.

Οσο τα κανάλια θα μιλούν για τα βάσανα των καπιταλιστών, τόσο το εργατικό κίνημα πρέπει να αναπτύσσει την πάλη του για τη σωτηρία των εργατών. Η ενεργοποίηση του εργατικού δελτίου από το ΠΑΜΕ σαν μια ακόμα συμβολή στην προσπάθεια για την οργάνωση και την ενίσχυση της πάλης των εργατών είναι μια καλή είδηση.

Ασχετο: Οταν το ΚΚΕ εξαρχής δήλωνε πως οι καπιταλιστές αξιοποιούν την κρίση του συστήματός τους για να τσακίσουν την εργατική τάξη κι ότι ο μεταξύ τους καυγάς είναι για το ποιος απ' αυτούς θα χάσει και πόσο, και καλούσε τους εργάτες να οργανώσουν την πάλη τους με στόχο τη λαϊκή εξουσία έτσι που την κρίση να την πληρώσει πράγματι η ολιγαρχία, διάφοροι «φίλοι» του ΚΚΕ ζητούσαν να αφήσει τα σχέδια για το μέλλον το ΚΚΕ και να ασχοληθεί με τη σωτηρία της χώρας. Τώρα που οι ίδιοι καπιταλιστές ομολογούν ότι αυτός είναι ο καυγάς, οι «φίλοι» του ΚΚΕ αλλάξανε χαβά. Ξαναζεσταίνουν μια παλιά συνταγή για τον παροπλισμό του εργατικού κινήματος και ζητάνε να ασχοληθεί το ΚΚΕ με την «ενότητα στο πρόβλημα», να προβάλλει δηλαδή αιτήματα που να εξανθρωπίζουν τη βαρβαρότητα. Οι «φίλοι» δεν μπορούν να κρύψουν πως θέλουν την εργατική τάξη νεροκουβαλητή για το συμφέρον κάθε άλλου, εκτός από το να παλεύει η ίδια για το δικό της συμφέρον, δηλαδή για την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, που είναι και η πηγή για όλα τα δεινά της.

Αργά ή γρήγορα τέτοιοι «φίλοι» βγάζουν τη λεοντή τους...