Σάββατο 20 Γενάρη 2001
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 40
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
«Εθνικόν συμφέρον»

Δεν ξέρω κατά πόσο οι δυο λέξεις «εθνικόν συμφέρον», είναι μια έννοια αφηρημένη και επομένως γίνεται «εύπεπτον» υλικόν στα χείλη του κάθε λαοπλάνου. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ένα ένδυμα που παίρνει τη μορφή και το σχήμα αυτού που το προβάρει. `Η μια ρουλέτα που σταματά πάντα στο μαύρο με κερδισμένον τον φταίχτη. Δεν ξέρω εάν έχει για όλους την ίδια βαρύτητα και την ίδια τιμή. Αν είναι ισχνή στα χέρια κάποιου καλοχορτασμένου κοιλαρά, ή βαριά στα χέρια κάποιου μεροκαματιάρη. Πάντως είναι μια έννοια που μεταφέρεται από στόμα σε στόμα και αλλοιώνεται η αλήθεια και το περιεχόμενο ανάλογα μ' αυτόν που τη χρησιμοποιεί ή την εκφράζει.

Το «εθνικόν συμφέρον» έχει την αίγλη της λέξης εθνικόν που σημαίνει ιστορία, παράδοση, περηφάνια, αγώνες και θυσίες, οπότε μπορεί να δοθεί στη γενική κατανάλωση. Ανάλογα ο καθένας μπορεί να την ερμηνεύσει διαφορετικά. Το «εθνικόν συμφέρον» κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το «ατομικόν συμφέρον» ή το «συμφέρον της τσέπης». Το «παραταξιακό συμφέρον», το «συντεχνιακό συμφέρον» και το «συμφέρον της πλουτοκρατίας και της άρχουσας τάξης». Οπως και το συμφέρον της εργατικής τάξης ανάλογα τη σκοπιά που το βλέπει κανείς.

Είναι μια έννοια που λέγεται τσάμπα και δεν κοστίζει απολύτως τίποτα. Είναι κάτι από τις πολλές φράσεις που έχασε (ή αλλοιώθηκε) η πραγματική της αξία. Παραχαράχτηκε και διαστρεβλώθηκε. Είναι βολική και ταιριάζει στους βολικούς και στους βολεμένους κομπιναδόρους και παραπλανητική για τους αβόλευτους και τους φτωχούς.

Κάλλιστα το «εθνικόν συμφέρον» μπορεί να τσουβαλιαστεί σ' ένα τσουβάλι, σαν τον κλήδονα που βγάζει το ριζικό του καθενός.

Και είδα τις μάνες των στρατευμένων παιδιών που ψυχορραγούσαν και ουρλιάζανε: «Τι περιείχαν τα κιβώτια που κουβαλούσαν στις πλάτες τους τα παλικάρια στο στρατόπεδο;». «Τα βλήματα του θανάτου - απαντούν οι ίδιες - τα βλήματα με το απεμπλουτισμένο ουράνιο...».

Σε μικρό χρονικό διάστημα παρουσίασαν προβλήματα στη μέση... κι ύστερα; Νέα παιδιά... μια χαρά παλικάρια που μαράζωσαν και σβήσαν από την καταραμένη αρρώστια. Και ποια η διαφορά της μάνας - σ' αυτόν τον κόσμο τους - που χάνει το παιδί της από τα ναρκωτικά, από αυτήν (τη μάνα) που το χάνει από το σαράκι του καρκίνου;

Το πρώτο πάει σαν το σκυλί στ' αμπέλι. Το δεύτερο κηδεύεται με τυμπανοκρουσίες σαν ήρωας, που έπεσε για την πατρίδα με μια γαλανόλευκη σημαία στο άσπρο φέρετρο. Ετσι μετριέται ο θάνατος στις μέρες μας. Στον τρόπο ταφής. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά για τις χαροκαμένες μάνες. Εχασαν και οι δυο τα βλαστάρια τους. Είναι (μαζί με τα παιδιά) τα θύματα του σκληρού κι αδυσώπητου κτήνους που λέγεται ιμπεριαλισμός.

Είτε αυτό συμβαίνει στις πεδιάδες του Κοσσόβου και που οι αέρινες μάζες μετακινούνται και προς την Ελλάδα, είτε αυτό συμβαίνει στο παρκάκι της γειτονιάς. Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί είναι οι ίδιοι, οι ίδιοι που κρύβονται πίσω από τη μαγεία της φράσης «εθνικόν συμφέρον».

Να λοιπόν πώς βλέπουμε εμείς το «εθνικόν συμφέρον». Κι όταν λέω «εμείς» εννοούμε, τις μάνες όλες των παιδιών και τη συντριπτική πλειοψηφία του εργαζόμενου ελληνικού λαού που δεν ενδιαφέρονται για τις «μπίζνες» των επιχειρηματιών στα κατεχόμενα Βαλκάνια. Ολοι εμείς, οι πολλοί, που γνωρίζουμε πως τα σύνορα της χώρας μας είναι από την Κρήτη μέχρι την Ηπειρο και τον Εβρο και όχι στο Ουράσεβατς και στο Σαράγεβο. Και ζητάμε:

  • Να γυρίσουν εδώ και τώρα τα ελληνικά στρατεύματα από το Κόσσοβο και τη Βοσνία.
  • Να μη γίνουν τα Ελληνόπαιδα μισθοφόροι ξένων συμφερόντων.
  • Να καταστραφούν όλα τα πυρηνικά όπλα και να φύγουν οι βάσεις του θανάτου.
  • Να επιστρέψουν σε ελληνικά πανεπιστήμια οι Ελληνες φοιτητές και να γίνει σύγχρονος ιατρικός έλεγχος όλων των στρατιωτών και φοιτητών. Συμφωνάμε;

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ