Στις 23 Φλεβάρη εργαζόμενοι του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα προχωρούν σε πανελλαδική πανεργατική απεργία. Η απεργία αυτή που αποφασίστηκε κάτω από την πίεση και την παρέμβαση των ταξικών συνδικάτων και του ΠΑΜΕ, αναδεικνύεται σε μια κρίσιμη αναμέτρηση. Μια αναμέτρηση που δεν αφορά μόνο στην εφαρμογή του Μνημονίου αλλά και νέα αντεργατικά μέτρα που βρίσκονται στο συρτάρι. Επιπλέον, κάθε μέρα η κατάσταση για τους εργαζόμενους και τ' άλλα λαϊκά στρώματα χειροτερεύει δραματικά. Οι καπιταλιστές φορτώνουν την κρίση στην πλάτη των εργαζομένων, οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι «πνίγουν» τους μικρούς παραγωγούς, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους. Μόλις προχτές τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για την ανεργία, για τον περασμένο Νοέμβρη ανέβασαν το ποσοστό της στο 13,9%, και έδειξαν ότι τουλάχιστον 160.000 εργαζόμενοι σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2009 έχασαν τη δουλειά τους. Από τους 800.000 εγγεγραμμένους ανέργους στις καταστάσεις του ΟΑΕΔ η συντριπτική πλειοψηφία, πάνω απο 500.000 άνεργοι δεν παίρνουν ούτε το γλίσχρο επίδομα των 454 ευρώ, ένα κομμάτι της εργατικής τάξης οδηγείται στην απόλυτη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι με τις πενιχρές συντάξεις (77,8% κάτω από 750 ευρώ) αγγομαχάνε να τα φέρουν πέρα και όσοι διαδηλώνουν βρίσκουν απέναντί τους τα ΜΑΤ, όπως την περασμένη Πέμπτη στην Αθήνα.

Κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ενωση, ΔΝΤ, από κοινού αλυσοδένουν τους εργαζόμενους με νέες αλυσίδες στο άρμα της καπιταλιστικής επέλασης, για να βγούνε τα μονοπώλια όσο γίνεται πιο αλώβητα από την κρίση. Για να παγιωθεί και να βαθύνει η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Αυτό εννοεί η κυβέρνηση με τις περίφημες «αναδιαρθρώσεις».

Στις προτεραιότητες της κυβέρνησης, στη νέα φάση επίθεσης, είναι η ταχεία εφαρμογή των ειδικών επιχειρησιακών συμβάσεων που όπως είπε και η υπουργός Εργασίας Λ. Κατσέλη «βάζουν τάξη στην αγορά»! Η ίδια δεν έκρυψε ότι υπάρχουν κλάδοι και επιχειρήσεις που οι εργαζόμενοι πήραν τα τελευταία χρόνια πολύ υψηλές αυξήσεις και γι' αυτό πρέπει να «κοντύνει» τους μισθούς. Στην πρεμούρα της κυβέρνησης για να προχωρήσουν οι επιχειρησιακές, το υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζει νομοθετική παρέμβαση για να μπορούν οι εργοδότες μέσα σε μια νύχτα να στήνουν τα δικά τους σωματεία με τα οποία θα υπογράφουν τέτοιες συμβάσεις. Και βέβαια ανοίγει η συζήτηση στο βάθος.

Παράλληλα το υπουργείο δεν εγκρίνει την επέκταση των κλαδικών συμβάσεων, αν αυτές δε συμβαδίζουν με την αντίληψη περί ανταγωνιστικότητας που έχει η κυβέρνηση και ζητάει τεκμηρίωση για αυξήσεις πάνω απ' αυτές που ορίζει η ΕΓΣΣΕ.

Το επόμενο διάστημα, η κυβέρνηση ετοιμάζει και πρόσθετες ρυθμίσεις για τη διευκόλυνση των επιχειρηματιών στην εφαρμογή της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, για την οποία, όπως είπε, υπάρχουν «αντικίνητρα» και «κυρίως για το κόστος της διευθέτησης» γι' αυτό ήδη βρίσκονται σε συζητήσεις με τους κοινωνικούς εταίρους. Ανάλογη παρέμβαση θα γίνει και για την εξάπλωση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και προς τούτο η κυβέρνηση συζητά με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον ΟΟΣΑ.

Στο στόχαστρο βρίσκονται και οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα. Το «νέο» μισθολόγιο που θα «κουρέψει» ακόμα περισσότερο τους μισθούς πέρα απο τις περυσινές περικοπές, η αύξηση των ωρών εργασίας στις 40 από τις 37,5, η σύνδεση των μισθών με την «παραγωγικότητα», οδηγούν σε ακόμα πιο «φτηνούς» υπαλλήλους, σε μεγαλύτερη εντατικοποίηση με την μείωση του προσωπικού (πέντε αποχωρήσεις, μία πρόσληψη) και σε ένα κράτος «επιτελείο» αποτελεσματικό μόνο για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Η κοινωνική ασφάλιση και αυτή στοχοποιείται. Τα επικουρικά Ταμεία και οι επικουρικές συντάξεις, θα δεχτούν το επόμενο χτύπημα. Οι αναλογιστικές μελέτες που γίνονται είναι η πρόφαση για μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις, πέρα από τις απώλειες που ήδη έχουν οι συνταξιούχοι στην κύρια σύνταξη. Ταυτόχρονα κυβέρνηση και τρόικα προγραμματίζουν και νέες ενοποιήσεις στα επικουρικά μέσα από τις οποίες θα μεταφέρουν τα βάρη ορισμένων ταμείων που αντιμετωπίζουν κάποια οικονομικά προβλήματα στις πλάτες των ασφαλισμένων, προκειμένου το κράτος να μην εκταμιεύσει ούτε ένα ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Οι ανατροπές στην υγεία με το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε την προηγούμενη εβδομάδα, είναι η χαριστική βολή σε ό,τι εχει απομείνει από τη Δημόσια Υγεία. Τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα πατάνε για τα καλά πόδι, εδραιώνονται σε έναν από τους πιο προσοδοφόρους κλάδους, η λαϊκή οικογένεια μετατρέπεται σε έρμαιο των μονοπωλίων της υγείας, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη θα μπορεί να εξασφαλίσει όποιος μπορεί να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Γίνεται φανερό ότι κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ, θα περάσουν «δια πυρός και σιδήρου» τους εργαζόμενους. Ο σχεδιασμός τους δεν περιλαμβάνει κανένα σενάριο οπισθοχώρησης. Ο μόνος παράγοντας που μπορεί να βάλει φρένο, να ανακόψει την λαίλαπα είναι ο λαϊκός παράγοντας. Είναι η πάλη των εργαζομένων μαζί με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Είναι η κοινωνική συμμαχία που θα οργανώσει με σχέδιο και προοπτική τον αγώνα της ενάντια στα μονοπώλια. Εμπεριέχει όμως το σενάριο των ελιγμών. Στα πλαίσια αυτού του σεναρίου η κυβέρνηση - σύμφωνα με πληροφορίες - θα παίξει το χαρτί της συναίνεσης με τους κοινωνικούς εταίρους. Αξιοποιώντας εκτός από τον ΣΕΒ τις ηγεσίες των άλλων εργοδοτικών οργανώσεων, αλλά και των «προθύμων» σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, θα επιδιώξει την σύναψη «κοινωνικού συμφώνου» για την πλήρη εφαρμογή, διαιώνιση και βάθεμα όλων των μέτρων του Μνημονίου τα επόμενα χρόνια. Και επιπλέον το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και δημόσιου πλούτου για να συνεχίσουν να ικανοποιούνται οι διεθνείς και εγχώριοι τοκογλύφοι, για να συνεχιστεί το ξεζούμισμα του Ελληνικού λαού.

Γι' αυτό μπροστά στις νέες καταστρεπτικές -για το λαό- εξελίξεις που δρομολογούν κυβέρνηση -Τρόικα η πανεργατική απεργία αποκτά νέα χαρακτηριστικά. Η συμμετοχή στην απεργία και στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, δεν είναι άλλος ένας συνδικαλιστικός αγώνας. Είναι και πρέπει ακόμα πιο μαζικά να γίνει δήλωση απόρριψης των μέτρων, της πολιτικής της κυβέρνησης, του μνημονίου, της Τρόικας, των κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Είναι το βήμα άρνησης σε αυτό που ζούμε, στα ακόμα χειρότερα που έρχονται. Είναι πράξη ανυπακοής και απειθαρχίας, στα νέα δεσμά, στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που θέλουν ισοβίως να καταδικάσουν το λαό μας. Είναι στάση πολιτική που πρέπει να έχει και συνέχεια και κλιμάκωση και προπαντός ξεκάθαρο πολιτικό στόχο που θα ανοίγει μια άλλη προοπτική η οποία θα υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.