Μαζί σας, σύντροφοι της δουλειάς και του αγώνα, ενώνω και εγώ, ένας εβδομηνταπεντάρης αντιστασιακός, τη φωνή μου. Να είναι το Συνέδριό μας ένα ηχηρό και οργισμένο ΟΧΙ, στα σχέδια των «αρχιτεκτόνων» της παγκοσμιοποίησης και της «νέας τάξης πραγμάτων», αλλά και στους παρατρεχάμενους υποτακτικούς τους. Να είναι ένα μεγάλο και ενθουσιώδες ΝΑΙ και ένα προσκλητήριο ανάτασης, προς όλους «της Γης τους κολασμένους», τους απόκληρους αυτής της αμαρτωλής και άδικης κοινωνίας, που μεριμνά για τους λίγους «εκλεκτούς», και δυναστεύει μέχρις εξόντωσης τους «μη προνομιούχους».

Σαν ένα μεγάλο καραβάνι από πεισματωμένες καμήλες, οι ανυποχώρητοι αυτοί αγωνιστές, αφοσιωμένοι ως το θάνατο στο μεγάλο χρέος, θα προχωρούν πάντα μπροστά, αψηφώντας τη δίψα, τις ανεμοθύελλες και τον καυτερόν αέρα της ερήμου. «Τα κιβούρια τους τα σέρνουνε στον ώμο!», θα περιγράψει την ηρωική πορεία τους ο ποιητής. «Κι όποιος πέσει, κι όπου πέσει/ σε ματοβαμμένη γη/ σ' ανθισμένη ή χιονισμένη/ από βόλι άπονο/ από πείνα ή από δίψα/ σε ανήλιαγο μπουντρούμι/ ή σε σύρμα αγκαθερό/ εκεί θα γείρει το κεφάλι/ και θε να βρει αναπαμό/ δίχως βόγκο και παράπονο».

Το ΚΚΕ δε φοβήθηκε και δε θα φοβηθεί ποτέ τα σκυλιά της παγκόσμιας αντεπανάστασης που ουρλιάζουν τριγύρω του, που ρίχνονται απάνω του με λύσσα, και προσπαθούν, με όλα τα βρώμικα και ανήθικα μέσα, να το αφανίσουν. Αυτό θα στέκεται πάντα, «ζωσμένο το σπαθί και το ντουφέκι», φρουρός ακοίμητος στα φυλάκια του κόσμου, μαζί με όλους τους γενναίους που απόμειναν σ' αυτόν τον πλανήτη, να φυλάγουν τα Στενά και τα περάσματα, που οι επίορκοι Εφιάλτες τα πρόδωσαν και τα εγκατέλειψαν.

Ανταποκρινόμενοι στο τίμιο κάλεσμά του, όλοι μαζί, εργάτες του χεριού και του πνεύματος, νέοι και γέροι, όσοι αγαπάμε αυτή την πατρίδα και αυτόν το λαό, ας ενώσουμε τη δύναμή μας σε ένα παλλαϊκό, αγωνιστικό Μέτωπο αντίστασης, το μόνο ικανό να ανατρέψει τα σχέδια της αμερικανοΝΑΤΟικής συμμορίας, για παγκόσμια κυριαρχία και υποδούλωση όλων των λαών της Γης.

Αποφασισμένοι «για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούρια γέννα/ που όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να 'ρθει/ κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων», ας μη λυπηθούμε κόπους και θυσίες, προκειμένου «να βγάλουμε απ' τη λάσπη τη ρόδα του ήλιου», και να χαράξει, επιτέλους, και για ετούτον τον τόπο η αυγή της ελπίδας και της προοπτικής, για ένα καλύτερο Αύριο.