«Από τον Δεκέμβριο του 1944 και μετά η Ελλάδα εξελίχθηκε σταδιακά σε θερμοκήπιο του μεταπολεμικού κόσμου (...) μετατράπηκε τούτη η χώρα σε πεδίο αναμέτρησης, σε ζώνη ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των αστικών δημοκρατιών της Δύσης και των κομμουνιστικών λαϊκών δημοκρατιών της Ανατολής (...) 66 χρόνια μετά η Ελλάδα γίνεται και πάλι πεδίο αναμέτρησης της σύγχρονης μεγάλης αντίθεσης, που ξεπήδησε από τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση, μεταξύ χρήματος και πολιτικής (...) οφείλουν όλοι, έστω την υστάτη ώρα, να καταλάβουν τι παίζεται και τι διακυβεύεται και να ομονοήσουν προτού η χώρα γίνει κομμάτια και θρύψαλα» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ).

«Tα μέτρα που προτείνονται για τη σωτηρία του κράτους είναι τόσο βάρβαρα, τόσο ακραία και τόσο πολλά που έχει πέσει αφωνία. Ο υπουργός Εργασίας είπε ότι πιθανότατα να φαγωθούν δύο μισθοί από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Ετσι θα βγει η χώρα από την ύφεση, αν οι μισθοί γίνουν επενδύσεις. Δηλαδή ο φούρναρης της γωνίας που πληρώνει την πωλήτρια με τον βασικό, αυτούς τους δύο μισθούς που θα εξοικονομήσει θα τους ρίξει στην ανάπτυξη: με τον 13ο θα ανοίξει συσκευαστήριο και με τον 14ο θα κάνει εξαγωγές κουλουράκια (...) ο κ. Λοβέρδος κάνει τη δουλειά του: επιχειρεί να περισώσει τα ελάχιστα, όσα επιτρέπει η ώρα. Ενώ όμως εκείνος κάνει τη δουλειά του, οι συνδικαλιστές κάθονται με τα χέρια σταυρωμένα» (η Λώρα Κέζα στο ΒΗΜΑ).

«Απαγόρευσαν την επιβίβαση 900 ευρωπαίων (...) περίπου πεντακόσιοι με σημαίες του ΠΑΜΕ (...) όση ώρα διαρκούσε η παρεμπόδιση οι ένοπλοι του Λιμενικού αλλά και περίπου 200 αστυνομικοί απλώς παρακολουθούσαν» (το ρεπορτάζ στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).