Απάντηση σε όλους όσοι ασελγούν στην Ιστορία, προσπαθώντας να την ξαναγράψουν στα μέτρα του ιμπεριαλισμού, κατασυκοφαντώντας το σοσιαλισμό και την ηρωική πάλη των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας για μια Ελλάδα λεύτερη, για έναν λαό αφέντη στον τόπο του, ήταν η χτεσινή εκδήλωση της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης - Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ) στο ξενοδοχείο «Τιτάνια». Θέμα της εκδήλωσης, στην οποία κεντρικός ομιλητής ήταν ο Θεοδόσης Κωνσταντινίδης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ήταν τα 60 χρόνια από την ηρωική εποποιία του ΔΣΕ και την πολιτική προσφυγιά.

Ξεχωριστό στοιχείο της εκδήλωσης αποτέλεσε η ανάδειξη της περήφανης ανταπόκρισης των αντιστασιακών και άλλων αγωνιστών στην έκκληση του ΚΚΕ για συγκέντρωση χρημάτων για την ανέγερση μνημείου για τους σταυραετούς του ΔΣΕ στη Φλώρινα. Στο χώρο όπου βρίσκονται θαμμένοι οι μαχητές και οι μαχήτριες που έπεσαν στη μάχη της πόλης το Φλεβάρη του 1949 και ο οποίος πρόσφατα πέρασε στην ιδιοκτησία του ΚΚΕ.

Το «παρών» στην εκδήλωση έδωσαν αντιστασιακοί, μαχητές του ΔΣΕ, πολιτικοί πρόσφυγες, εκπρόσωποι αντιστασιακών οργανώσεων και άλλων μαζικών φορέων. Παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής - εκτός από τον κεντρικό ομιλητή - τον Νίκο Σοφιανό, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος, καθώς και αντιπροσωπεία της ΚΝΕ. Η εκδήλωση χρωματίστηκε από απαγγελίες ποιημάτων και ολοκληρώθηκε με τραγούδια από την παιδική χορωδία των προσφυγόπουλων του Μπούλκες, υπό τη διεύθυνση του Λάκη Χατζή, η οποία γύρισε όλη την Ευρώπη για να εκλαϊκεύσει τον αγώνα του ΔΣΕ.

Παίρνοντας το λόγο στην εκδήλωση, ο Θ. Κωνσταντινίδης σημείωσε ανάμεσα σε άλλα: «Η ιστορία του εργατικού και λαϊκού κινήματος στη χώρα μας και διεθνώς είναι γεμάτη από μεγάλα διλήμματα που έκριναν την τύχη και την προοπτική του. Ενα τέτοιο ολοζώντανο δίλημμα έχει τεθεί και σήμερα μπροστά μας: Με τα μονοπώλια ή με το λαό; Ανάπτυξη για τα μονοπώλια, για την κερδοφορία τους, με τίμημα την απόλυτη και σχετική εξαθλίωση των λαϊκών μαζών ή ανάπτυξη για τις ανάγκες του λαού και κατάργηση της ιδιοκτησίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου; Αναπαλαίωση του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος και εκσυγχρονισμός του με βάση τις ανάγκες και την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής επέκτασής του, με τίμημα την πιο απροκάλυπτη και ωμή δικτατορία των μονοπωλίων, ή πάλη για την ανατροπή τους και την εγκαθίδρυση μιας λαϊκής εξουσίας; Δικτατορία τελικά των μονοπωλίων ή δικτατορία του προλεταριάτου; Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός;

Η αξία της πείρας της δεκαετίας του 1940 - 1949 είναι πολύτιμη. Μπορεί σήμερα ο Γράμμος να μη φλέγεται, αλλά όλη η Ελλάδα από άκρη σε άκρη είναι στο έλεος του μεγάλου κεφαλαίου, της ΕΕ, του ιμπεριαλισμού. Καταπατούν δικαιώματα που απέμειναν, ρίχνουν χιλιάδες στην ανεργία ή στη μισή δουλειά και στη μισή ανεργία, ξεκληρίζουν τα μικρά αγροτικά νοικοκυριά. Ιδιωτικοποιούν κάθε υπηρεσία κοινωνικής ωφέλειας, την παιδεία, την υγεία, τα δάση, καταστρέφουν το περιβάλλον. Δεν εξορίζουν όπως παλιά στο στρατόπεδο "αναμόρφωσης" στη Μακρόνησο, εξορίζουν όμως από τη δουλειά, απλώνουν συνέχεια στρατόπεδα συγκέντρωσης ανέργων. Μπορεί να μη συγκεντρώνουν τα παιδιά των αγωνιστών στις περίφημες "παιδουπόλεις" της Φρειδερίκης αλλά ωθούν τη νεολαία σε κάθε λογής υποκατάστατα μιας αξιοπρεπούς πραγματικά ελεύθερης και δημιουργικής ζωής. Μπορεί να μην πέφτουν βόμβες Ναπάλμ στα βουνά μας, αλλά πέφτουν δίπλα μας βόμβες με απεμπλουτισμένο ουράνιο, στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν. Ο αντίπαλος δεν άλλαξε ως προς την ουσία των στόχων του και των ταξικών συμφερόντων.

Στη σημερινή ιστορική περίοδο, ο ιμπεριαλισμός απολυτοποιεί τη δυνατότητα του θετικού γι' αυτόν συσχετισμού. Ολα γι' αυτόν μοιάζουν να έχουν τελειώσει μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και την προσωρινή υποχώρηση του εργατικού κινήματος. Η λογική του "δεν γίνεται τίποτα" επηρεάζει πλατιές λαϊκές μάζες. Αυτή η προσέγγιση είναι λαθεμένη. Η ταξική πάλη είναι ασίγαστη, γιατί υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες που την προκαλούν. Είναι η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις και τις παραγωγικές σχέσεις, ανάμεσα στην κοινωνικοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας και στην ιδιοποίηση του πλούτου από μια χούφτα πολυεθνικές.

Αντικειμενικά, υπάρχει κίνηση φαινομένων που πυροδοτούν ασίγαστα τις συνειδήσεις. Το καζάνι βράζει από τα κάτω. Υπάρχουν αντικειμενικά οι προϋποθέσεις για συσπείρωση δυνάμεων και αντεπίθεση. Πολλά θα κριθούν από τη δική μας δουλειά, από τον καλό σχεδιασμό, την πρωτοβουλία, την ευελιξία, την πειθαρχία. Οπως τότε, έτσι και σήμερα, ο αρνητικός συσχετισμός μπορεί να ανατραπεί, να γείρει υπέρ της πολιτικής που στηρίζει το Κόμμα μας.

Στις 7 Μαρτίου του 1948 το υπουργείο Εσωτερικών της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης ανακοίνωσε μέτρα για τα παιδιά που βρίσκονταν στην Ελεύθερη Ελλάδα, όπου διαπίστωνε ότι τα κυριότερα θύματα της πολιτικής που οι Αμερικανοί και η κυβέρνηση της Αθήνας εφάρμοζαν στην εμπόλεμη Ελλάδα ήταν τα παιδιά.

Ελεγε αυτή η ανακοίνωση: "Με το εγκληματικό πέταμα στους δρόμους των πόλεων 150.000 και πάνω παιδιών που καθημερινά δεκάδες από αυτά πεθαίνουν. Με την τελευταία διαταγή της Φρειδερίκης που διέταξε τους υποτακτικούς της να συγκεντρώσουν όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά στα κέντρα, για να τα μετατρέψουν σε γενίτσαρους και να τα βάλουν αναγκαστικά στις αγαπητές της χιτλερικές οργανώσεις νεολαίας. Ακόμα δε και με τους άνανδρους βομβαρδισμούς των ανυπεράσπιστων γυναικόπαιδων, από τους οποίους τον τελευταίο καιρό σκοτώθηκαν 120 παιδάκια". Για τους λόγους αυτούς η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση αποφάσισε να εγκρίνει την αποστολή και παραμονή των παιδιών που προέρχονταν από τις απειλούμενες ζώνες στις γειτονικές χώρες μέχρι να κοπάσει η μανία του πολέμου.

Το Μάιο του 1948 η Δημοκρατική Κυβέρνηση ίδρυσε την Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί, επικεφαλής της οποίας τοποθετήθηκαν ο Πέτρος Κόκκαλης, η Ελλη Αλεξίου, ο Γιώργος Αθανασιάδης, ο Θανάσης Μητσόπουλος και άλλοι εκπαιδευτικοί, παιδαγωγοί ή άνθρωποι των Γραμμάτων. Η επιτροπή αυτή συντόνισε τη μεταφορά των παιδιών στο εξωτερικό και την εκεί περίθαλψή τους καθώς πολλά από αυτά έπασχαν από τις χρόνιες τότε αρρώστιες της φτωχής ελληνικής επαρχίας αλλά και τις κακουχίες που ο πόλεμος προκαλούσε.

Αλήθεια, ποια ήταν η τύχη των παιδιών στις 53 "παιδουπόλεις" της Φρειδερίκης, πολλές από τις οποίες ήταν πραγματικά στρατόπεδα εγκλεισμού; Θα ήταν ίσως περιττό να περιγράψουμε τη ζωή αυτών των παιδιών που από κοντά γνώρισαν τη "Βασιλική Πρόνοια". Οι τύχες τους ήταν κυμαινόμενες αλλά πάντοτε ανάλογες με την τύχη του λαού μας. Πολλά ακούσαμε για τις "υιοθεσίες" στο εξωτερικό, για τη χρησιμοποίηση των παιδιών αυτών ως φθηνό εργατικό δυναμικό σε επιχειρήσεις ή ακόμα για τα "προξενιά" διαμέσου των ιδρυμάτων της Πρόνοιας. Οταν προχωρήσει - όταν αφεθεί να προχωρήσει - η σχετική έρευνα στη χώρα μας πολλά θα μπορέσουμε να μάθουμε για τον κοινωνικό κόσμο των νικητών του εμφυλίου πολέμου».