Γρηγοριάδης Κώστας

Σύμβουλοι μεμονωμένοι και εταιρείες συμβούλων έχουν επιπέσει επί του προβλήματος αυτού αναζητώντας τη λύση του. Το αποτέλεσμα είναι ένας έντεχνος αχταρμάς όπου ο υπέρτατος στόχος είναι η διακοσμημένη με άφθονη ελπίδα αναγγελία του τίποτα! Οι περί εισοδηματικής πολιτικής εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ (οι αυξήσεις του 0,8 - 1%) αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του προεκλογικού λόγου. Σε κάθε περίπτωση, βρίσκεται ο τρόπος να προβληθεί ο πανταχού παρών παρονομαστής: η ανάγκη «ευλογίας» δηλαδή των όποιων πολιτικών από τους ουσιαστικούς κυβερνήτες της χώρας. Αυτό το «σεμνό και ταπεινό», «θα διαπραγματευθούμε με τις Βρυξέλλες», «θα ζητήσουμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση», αποτελεί το κλειδί των ελιγμών.

Στο σημερινό κόσμο το ρόλο του Θεού τον έχει αναλάβει απ' ευθείας το ιερατείο: το τεχνοκρατικό δηλαδή επιτελείο που μεριμνά για τη σωτηρία του κόσμου με γνώμονα τις υπέρτατες αρχές και αξίες της «αγοράς» (τον καπιταλισμό έτσι τον λένε). Στις Βρυξέλλες, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στην Παγκόσμια Τράπεζα (τα στελέχη της οποίας, παρεμπιπτόντως, βρίσκουν εύκολα το δρόμο προς τα «Επικρατείας» του ΠΑΣΟΚ), οι νεόκοπες αυτές Πυθίες, συμβουλευόμενες τις πολυεθνικές που γνωρίζουν τα της υγείας του κόσμου - φυσικά θεωρούν ότι αυτά ταυτίζονται με τη δική τους υγεία - υπάρχουν πάντοτε επίτροποι και αρμόδιοι στους οποίους ο κάθε τοπικός ηγέτης θα προστρέξει, ικέτης για την ευτυχία (πάντοτε!) του λαού του.

Οι προεκλογικές δεσμεύσεις τίποτε δεν κοστίζουν. Ο Αλμούνια ήδη προσδιόρισε σε τι ακριβώς θα συναινέσουν οι Θεοί του κόσμου μας. Οι εγχώριοι «ηγέτες» έχουν με αυτόν τον τρόπο το απόλυτο άλλοθι: εγώ το ήθελα αυτό, πήγα στις Βρυξέλλες, πήγα στο ΔΝΤ, ικέτεψα, ταπεινώθηκα..., δεν με αφήσανε να το κάνω. Τι είχα υποσχεθεί: Οκτώ ευρώ, τρία ευρώ, δύο ευρώ, το μήνα, το χρόνο; Καλά δώστε πίσω δεκαπέντε - είκοσι τώρα, να δείξουμε χαρακτήρα, να έχω πρόσωπο όταν θα ξαναπάω να ικετεύσω για το καλό των υπηκόων μου... Ούτε γάτα, ούτε ζημιά! Πάντοτε ωφελούσαν τους πρωθυπουργούς - ηγεμόνες του ελληνικού καπιταλισμού οι «καλές» - διάβαζε «υποτακτικές» - σχέσεις με τα ισχυρά ξένα κέντρα του συστήματος. Τι να κάνουμε... μικρά τα μεγέθη εδώ, και ο λαός συχνά απείθαρχος! Χρήσιμοι ως εκ τούτου οι μεγάλοι μας προστάτες και φίλοι!

Απίστευτοι δημαγωγοί όσοι εκπροσωπούν τα συμφέροντα λίγων σε βάρος της ζωής των πολλών...