Ο πολύμορφος και επίμονος αγώνας των εργαζομένων στην «Παπουτσάνης» έφερε αποτέλεσμα

Τα παραδείγματα που καταγράφονται παρακάτω δεν είναι τα μοναδικά. Καθημερινά δίνονται μικρές και μεγάλες μάχες μέσα στους τόπους δουλειάς για ανακλήσεις απολύσεων, για καταβολή δεδουλευμένων, για την υπογραφή της σύμβασης, για το στήσιμο σωματείων, επιτροπών αγώνα, για την οργάνωση των εργαζομένων, κλπ. Δείχνουν όμως ιδιαίτερα σήμερα ότι οι ταξικά προσανατολισμένοι και οργανωμένοι αγώνες, η ανάπτυξη της αλληλεγγύης μπορούν να βάλουν σοβαρά εμπόδια στην επίθεση του κεφαλαίου.

Ξεχωριστή σε σημασία ήταν η μάχη που δόθηκε για την υπογραφή ικανοποιητικών κλαδικών συμβάσεων, κόντρα στους σχεδιασμούς για κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και επέκταση των ατομικών συμβάσεων αλλά και ενάντια στις δυσκολίες που δημιουργεί η συναινετική λογική των πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, οι οποίες προσπαθούν να καθηλώσουν τις απαιτήσεις των εργαζομένων στις αντοχές της «ανταγωνιστικότητας». Η οργάνωση της πάλης σε κλάδους όπως αυτόν του Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών άφησε σημαντικά εφόδια για τη συνέχεια. Η συσπείρωση των εργαζομένων στην ταξική τους Ομοσπονδία απάντησε στην εργοδοτική αδιαλλαξία και ανάγκασε το ΣΕΒ να εγκαταλείψει την αρχική του πρόταση για αυξήσεις 1,8% και τίποτ' άλλο. Η απεργία της 8ης του Ιούλη σημείωσε επιτυχία με τη συμβολή εργατών από πολλούς ακόμα κλάδους. Αναδείχτηκε πως με ταξικά προσανατολισμένη πάλη μπορεί να υπάρχουν κατακτήσεις ακόμα και σε συνθήκες κρίσης, όπως απέδειξαν οι εργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης του Περάματος που απέσπασαν μέτρα στήριξης των ανέργων (π.χ., 1.000 ευρώ έκτακτη οικονομική ενίσχυση στους ανέργους, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με 25 ένσημα). Συσπειρωμένοι στα ταξικά τους σωματεία κέρδισαν σημαντικές αυξήσεις στα μεροκάματα μέσα από τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Για τους μεταλλεργάτες το μεροκάματο έφτασε μέχρι τα 75 - 96 ευρώ, ανάλογα με την ειδικότητα. Για τους αμμοβολιστές έφτασε μέχρι τα 85 ευρώ, για τους ηλεκτρολόγους μέχρι τα 99 ευρώ.

Οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της «Παπουτσάνης» στη Ριτσώνα έδωσαν μια σκληρή, πολύμορφη, επίμονη, καθολική μάχη για έντεκα ολόκληρες βδομάδες. Και από αυτήν τη μάχη βγήκαν νικητές. Πέτυχαν την επαναπρόσληψη των εννέα συναδέλφων τους. Αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα - παρακαταθήκη για το σύνολο της εργατικής τάξης. Η επιτυχία αυτού του αγώνα οφείλεται: Στην ταξική ενότητα των εργαζομένων, στην αξιοποίηση όλων των μορφών πάλης, στην οργάνωση και το σχεδιασμό του. Ταυτόχρονα, στο γεγονός ότι ο αγώνας αυτός βγήκε έξω από τις πύλες του εργοστασίου, έγινε υπόθεση και άλλων κλάδων. Εκφράστηκε ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης από ταξικά σωματεία και άλλους φορείς της περιοχής και όχι μόνο.

Αυτή η εξέλιξη τροφοδοτούσε ταυτόχρονα με ακόμα περισσότερη δύναμη τους εργαζόμενους, που δε λύγισαν στην εργοδοτική τρομοκρατία. Δε λύγισαν στην προσπάθεια ποινικοποίησης του αγώνα τους. Σε αυτόν τον αγώνα ήταν καθοριστικής σημασίας η συμβολή του ΠΑΜΕ, που τον στήριξε από την αρχή μέχρι το τέλος. Συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη του κινήματος αλληλεγγύης, στο ανέβασμα της μαχητικότητας των εργαζομένων. Καθοριστικός ήταν ο ρόλος του ΚΚΕ, του μοναδικού κόμματος που στάθηκε στο πλευρό των εργαζομένων. Με επιμονή έδωσε τη μάχη και συνέβαλε στο να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι τη δύναμή τους, ότι μόνο ο ταξικά προσανατολισμένος αγώνας μπορεί να βάλει εμπόδια και να φέρει αποτελέσματα.

Εναν πολύ σημαντικό και σκληρό αγώνα έδωσαν για πάνω από δύο μήνες σαν μια γροθιά και οι εργαζόμενοι στο Καζίνο - Ξενοδοχείο και Τελεφερίκ της Πάρνηθας, με οργανωτή και μπροστάρη το επιχειρησιακό τους σωματείο. Εναν αγώνα που ανάγκασε την εργοδοσία σε υποχώρηση και στην ανάκληση 13 απολύσεων, στην κατάργηση της εκ περιτροπής απασχόλησης (3ήμερο), ενώ παράλληλα υπογράφτηκε επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για το 2009, που προβλέπει αυξήσεις μέχρι και 9,5% σε κάποιες κατηγορίες εργαζομένων.

Μάλιστα, αυτή η μάχη με τα συγκεκριμένα αποτελέσματα δόθηκε σε μια περίοδο κατά την οποία οι απολύσεις και η εκ περιτροπής απασχόληση αγκάλιαζαν όλο και περισσότερους εργαζόμενους στη χώρα, καθώς η εργοδοσία, με πρόσχημα την κρίση, είχε αρχίσει την εκ νέου σφοδρή επίθεσή της σε βάρος της εργατικής τάξης. Την ίδια στιγμή που η εργοδοσία - έχοντας ως μπούσουλα τις «αυξήσεις» των 77 λεπτών τη μέρα που «απέσπασε» η ΓΣΕΕ στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας - προσπαθούσε με αυξήσεις-ψίχουλα να «κλείσει» τη σύμβαση.

Ο αγώνας αυτός χαρακτηρίστηκε από την ιδιαίτερα μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων στις πολύμορφες κινητοποιήσεις που οργάνωσε το ταξικό τους σωματείο. Από τη συμπαράσταση και αλληλεγγύη που εκφράστηκε από τα ταξικά σωματεία του κλάδου, αλλά και άλλων κλάδων, από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Αυτή η ανυποχώρητη και αγωνιστική στάση των εργαζομένων ήταν αποτέλεσμα της συστηματικής προσπάθειας και δουλειάς που κάνουν οι ταξικές δυνάμεις μέσα στο χώρο.

Ενας μεγαλειώδης πολύμηνος δίκαιος αγώνας ήταν αυτός που δόθηκε απ' άκρη σ' άκρη σε όλη τη χώρα στην πολυεθνική «Τζάμπο». Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτήν τη σκληρή μάχη, και για το πώς πολεμήθηκε, είναι ιδιαίτερα χρήσιμα σήμερα για την εργατική τάξη, καθώς επιβεβαιώνουν ότι ο μοναδικός εχθρός του κεφαλαίου και όσων το υπηρετούν είναι το ΚΚΕ και η πολιτική του. Ηταν λυσσαλέα η επίθεση που δέχτηκαν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και το ΚΚΕ κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα. Ολοι και όλα επιστρατεύθηκαν στην υπηρεσία του κεφαλαίου, για να τσακίσουν αυτόν τον αγώνα. Κατασταλτικοί μηχανισμοί, η «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που «δεν είδαν» και «δεν άκουσαν» τίποτα όλους αυτούς τους μήνες. Ολοι απέναντι. Και αυτό γιατί ο αγώνας που αναπτύχθηκε δεν αφορούσε μόνο στη συγκεκριμένη πολυεθνική, αλλά στρεφόταν ενάντια συνολικά στο κεφάλαιο που έδειχνε τα αντεργατικά του «δόντια». Ηταν «επικίνδυνος» για το κεφάλαιο, καθώς το μέγεθος της αλληλεγγύης που εκφράστηκε από άλλους κλάδους και σωματεία γιγάντωνε τη μάχη. Κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα εργαζόμενοι μέσα και έξω από την επιχείρηση συνειδητοποιούσαν τόσο το δίκιο του, όσο και την αναγκαιότητά του. Κερδήθηκαν συνειδήσεις. Εργαζόμενοι - καταναλωτές συστρατεύθηκαν στον αγώνα. Εργαζόμενοι γράφτηκαν στα σωματεία τους.

Στη «Wind», οι τρομοκρατικές απολύσεις δύο συνδικαλιστριών πήραν απάντηση με τις πολυήμερες κινητοποιήσεις, για την οργάνωση των οποίων πρωτοστάτησε το ταξικό σωματείο ΣΕΤΗΠ. Κινητοποιήσεις που έγιναν με τη στήριξη εργαζομένων από πολλούς ακόμα κλάδους και οδήγησαν ήδη στην ανάκληση της μίας από τις δύο απολύσεις, καταγράφοντας ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι ανυπεράσπιστοι μπροστά στην ασυδοσία των πολυεθνικών αλλά έχουν δύναμη, η οποία μπορεί να πολλαπλασιαστεί με την ενίσχυση της ταξικής τους ενότητας και οργάνωσης.