Με πολλά συνθήματα και κάποια νομοθετήματα που στην εποχή τους τα εμφάνιζε ως μέτρα θετικού χαρακτήρα, έκανε το ΠΑΣΟΚ, το 1981, τα πρώτα του βήματα ως κυβέρνηση. Μόνο που πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ότι, εκμεταλλευόμενο την όποια θετική φόρτιση που προκάλεσαν εκείνα τα μέτρα, σχεδίασε και έθεσε σε εφαρμογή το σύνολο των αντιλαϊκών ρυθμίσεων και αναδιαρθρώσεων, που απαιτούνταν στη σύγχρονη φάση εξέλιξης του συστήματος για το ακόμα περισσότερο βάθεμα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Τα συνθήματα ήταν αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού περιεχομένου, (η εξαπάτηση σε όλο της το μεγαλείο, δηλαδή) ενώ οι προαναφερόμενες ρυθμίσεις αφορούσαν:

• Την αύξηση των κατώτατων μισθών και συντάξεων. Τη χορήγηση διορθωτικού ποσού σε όλες τις κατηγορίες των εργαζομένων. Την καθιέρωση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής, της γνωστής ΑΤΑ. Αναλήφθηκε η δέσμευση να αναπροσαρμόζονται κάθε τετράμηνο οι μισθοί και οι συντάξεις ανάλογα με την αύξηση του τιμάριθμου. Μαζί αποφασίστηκε η καθιέρωση της πενθήμερης εργασίας, της 40ωρης εβδομαδιαίας απασχόλησης, και η αύξηση της ετήσιας άδειας των εργαζομένων στις 4 βδομάδες.
• Την επιβολή Φόρου Ακίνητης Περιουσίας. Επρόκειτο για ρύθμιση που αφορούσε αποκλειστικά όσους είχαν μεγάλη ακίνητη περιουσία και οι οποίοι με το συγκεκριμένο νόμο καλούνταν να επωμισθούν ένα μέρος από το βάρος των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή.
• Το «πέρασμα» στην ιδιοκτησία του κράτους μιας σειράς μεγάλων βιομηχανικών μονάδων, που λόγω των υψηλών τους χρεών θεωρούνταν «προβληματικές». Λόγος γίνεται για την αποβολή μεγαλοβιομηχάνων από τις επιχειρήσεις τους, αφού είχαν δημιουργήσει χρέη δεκάδων δισεκατομμυρίων προς τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων. Δεκάδες τέτοιες επιχειρήσεις εντάχθηκαν στον λεγόμενο Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων και τη διοίκησή τους την ανέλαβε το κράτος, στα πλαίσια της συνολικής διαχείρισης του δημόσιου τομέα.

Είναι απόλυτα βέβαιο ότι, με βάση τα σημερινά δεδομένα είναι δύσκολο να συνειδητοποιηθεί ακριβώς η σημασία, αλλά και το κλίμα που δημιουργούνταν στην κοινωνία, στο φως παρόμοιων αποφάσεων, αφού τα μέτρα θεωρούνταν και προβάλλονταν θετικά. Και πράγματι συνέβαλλαν έστω σε μια ορισμένη ανακούφιση των εργαζομένων.

Το κύριο, ωστόσο, βρίσκεται αλλού. Ειδικά στο γεγονός ότι ακόμα και αυτά τα μέτρα, που παρουσιάστηκαν από το ΠΑΣΟΚ ως μέτρα αλλαγής και ρυθμίσεις ...σοσιαλιστικού χαρακτήρα, αποδείχθηκαν ότι απλά χρησίμευσαν για την εδραίωση του ΠΑΣΟΚ ως κυβερνητικής - εναλλακτικής για το κεφάλαιο και τις επιδιώξεις του, δύναμης, που θα μπορούσε να υλοποιήσει τα σκοτεινά σχέδια της άρχουσας τάξης και της οικονομικής ολιγαρχίας. Ετσι και έγινε. Ανεξάρτητα από τους νόμους και την προπαγάνδα των πρώτων μηνών διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, η συνέχεια ήταν παραπάνω από αποκαλυπτική.

Μέσα στο 1982:

• Ο εισηγητής των μισθολογικών αυξήσεων, υπουργός Εργασίας Απ. Κακλαμάνης απομακρύνεται από τη θέση του και ανακοινώνεται ...«ετεροχρονισμός» στην καταβολή των μισθολογικών αυξήσεων που προβλέπονταν με το νόμο για την ΑΤΑ.
• Ο εισηγητής του Φόρου Ακίνητης Περιουσίας, υπουργός Οικονομικών Μ. Δρεττάκης, υποχρεώνεται σε παραίτηση, όταν μαθαίνει από την τηλεόραση ότι ο Α. Παπανδρέου καταργεί το συγκεκριμένο νόμο.
• Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Απ. Λάζαρης οδηγείται στην ...έξοδο και τη θέση του καταλαμβάνει ο Γ. Αρσένης.
• Οι εισηγήσεις που γίνονται για τις προβληματικές αποκαλύπτουν σιγά - σιγά ότι οι κυβερνητικές ρυθμίσεις όχι μόνο δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με «αλλαγές» και «σοσιαλισμούς», αλλά στην ουσία αποτελούν μια προσπάθεια να στηριχθούν οικονομικά και να διασωθούν μεγάλες επιχειρηματικές μονάδες που δεν είχαν καταφέρει να συνέλθουν από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και των ανακατατάξεων που είχαν ξεκινήσει από την προηγούμενη δεκαετία. Οι πρώην ιδιοκτήτες τους απαλλάσσονται από τα χρέη, τα οποία μεταφέρονται στον κρατικό προϋπολογισμό και τα πληρώνει ο λαός. Οι επιχειρήσεις, καθαρές και ξεχρεωμένες, παραδίδονται σχεδόν τζάμπα στο κεφάλαιο.

Ολα τα παραπάνω τελικά εντάχθηκαν στο (πρώτο) σταθεροποιητικό πρόγραμμα, που ανακοινώθηκε τον Αύγουστο του 1982, και το οποίο προέβλεπε ακόμα την υποτίμηση της δραχμής, τη λήψη μέτρων για τη στήριξη των επιχειρήσεων, την καθιέρωση επιχειρηματικών οικονομικών κινήτρων στο όνομα των επενδύσεων, τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών κλπ. Ηταν ένα πακέτο μέτρων που συνοδεύτηκε με αλυσιδωτές ανατιμήσεις που κόστισαν στους εργαζόμενους πολύ περισσότερο από τις αυξήσεις που είχαν πάρει λίγους μήνες πριν.

Από εκεί και πέρα, ξεκινάει κυριολεκτικά ένας αγώνας δρόμου για τη συνεχώς επιταχυνόμενη ικανοποίηση των αναγκών του κεφαλαίου. Μια πολιτική που είναι απόλυτα συνυφασμένη με αλλεπάλληλες επιθέσεις στο λαϊκό εισόδημα και τις εργατικές κατακτήσεις, μια πολιτική κλιμάκωσης των ανατροπών σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Μετά τις εκλογές του 1985, που το ΠΑΣΟΚ τις κέρδισε κραδαίνοντας τα μέτρα του ...πρώτου εξαμήνου της διακυβέρνησης, οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με το διετές πρόγραμμα σταθεροποίησης 1985 - 1977, που εισηγήθηκε, ως υπουργός εθνικής Οικονομίας ο Κ.Σημίτης. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη πολιτικο-οικονομική ιστορία, μια κυβέρνηση, η κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, εισάγει Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, με την οποία απαγορευόταν η χορήγηση οποιασδήποτε μορφής αύξησης σε οποιοδήποτε εργαζόμενο της χώρας. Το πρόγραμμα αυτό συνοδευόταν από ακόμα μια υποτίμηση της δραχμής και εντατικοποίηση των ρυθμίσεων που στόχευαν στην ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Τότε, τον Μάρτη του 1986, και με πρόσχημα ότι ο «Ριζοσπάστης» έδωσε στους εργαζόμενους της εφημερίδας τις αυξήσεις που δικαιούνταν, με βάση την αύξηση του πληθωρισμού, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε επιβάλει το γνωστό πρόστιμο των 15.000.000 δραχμών, πρόστιμο που προκάλεσε τη γενική κατακραυγή.

Παράλληλα:

Το 1985, με απόφαση της Κυβερνητικής Επιτροπής, καταργούνται οι αγορανομικές διατάξεις που καθόριζαν τις τιμές για εκατοντάδες είδη πρώτης ανάγκης που κυκλοφορούσαν στην αγορά, και υιοθετούνται ρυθμίσεις με στόχο τη λεγόμενη «απελευθέρωση» της αγοράς, που στην ουσία σήμαινε απελευθέρωση των τιμών. Ακολούθησαν αλλεπάλληλα κύματα ανατιμήσεων σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης. Ετσι, ενώ το 1984 ο πληθωρισμός κινήθηκε στο 19%, το 1985 μια χρονιά με «παγωμένους» μισθούς και μεροκάματα εκτινάχθηκε στο 23%.

Το Νοέμβρη του 1986, η υπουργός Βιομηχανίας Β. Παπανδρέου ξεκαθαρίζει ότι οι προβληματικές επιχειρήσεις που έχουν περιέλθει στο κράτος, θα επαναπροωθηθούν σε ιδιώτες, ειδάλλως, αν κριθεί πως η λειτουργία τους δεν είναι συμφέρουσα, θα κλείσουν. Παρά το γεγονός ότι οι δηλώσεις αυτές προκαλούν σάλο και στην αρχή η κυβέρνηση δείχνει πως επιλέγει να κάνει κάποιον ελιγμό, τον επόμενο κιόλας μήνα, κατατίθεται στη Βουλή η επονομαζόμενη «τροπολογία Παπανδρέου» για τον «αποχαρακτηρισμό των δημοσίων επιχειρήσεων». Η τροπολογία αυτή αποτέλεσε τη βάση για την καθιέρωση των ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων στη λειτουργία των δημοσίων επιχειρήσεων, διευκόλυνε την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, ήταν το στήριγμα για τις αντιδραστικού τύπου ρυθμίσεις που υιοθετήθηκαν τα επόμενα χρόνια.

Οι αντιλαϊκοί προσανατολισμοί των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του '80 και τα πολιτικο-οικονομικά σκάνδαλα που ξέσπασαν στο μεταξύ, είχαν ως αποτέλεσμα την ανάδειξη της ΝΔ σε κυβέρνηση το 1990. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη «πατώντας» στα χνάρια της προηγούμενης κυβέρνησης και στηριζόμενη στην προετοιμασία της κοινής γνώμης που είχε γίνει σχετικά με τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των επερχόμενων μέτρων, επιχείρησε να επιταχύνει την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής, δεν κατάφερε σπουδαία πράγματα κι έτσι το 1993 η άρχουσα τάξη, προκειμένου να γίνει το δικός της, εναποθέτει και πάλι τις ελπίδες της στο ΠΑΣΟΚ. Και τότε είδαμε το ΠΑΣΟΚ από την καλή...

Ολα όσα υπόσχονταν προεκλογικά έγιναν φτερό στον άνεμο. Επιβεβαιώνοντας πλήρως την εκτίμηση ότι κάθε φορά που ο ένας πόλος του δικομματισμού διαδέχεται τον άλλον στην εξουσία, τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα για τους εργαζόμενους, το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '90 δεν άφησε τίποτα όρθιο. Με ξεκάθαρο προσανατολισμό και πλήρη περιφρόνηση στις ανάγκες και τα αιτήματα του λαού, απόλυτα προσηλωμένο στην «βρώμικη δουλειά» που έπρεπε να φέρει σε πέρας, αξιοποιώντας κάθε μηχανισμό που είχε στη διάθεσή του, έκανε τα πάντα, προκειμένου να ανατρέψει σημαντικές λαϊκές κατακτήσεις δεκαετιών, να θεσμοθετήσει νόμους και ρυθμίσεις που δένουν χειροπόδαρα τους εργαζόμενους απέναντι στις ορέξεις της εργοδοσίας, να αφοπλίσει και να εξουδετερώσει το λαϊκό κίνημα.

Ολόκληρη η δεκαετής διακυβέρνηση από το 1993 μέχρι και το 2004, ταυτίστηκε και σημαδεύτηκε από την πολιτική της ΕΕ και του Συμφώνου Σταθερότητας, την πολιτική της σύγκλισης και της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ και πάντα θα μένει στις μνήμες των εργαζομένων ως η περίοδος κατά την οποία η ντόπια και η ευρωενωσιακή οικονομική ολιγαρχία επιχείρησαν να βάλουν τα θεμέλια για μια ολομέτωπη και χωρίς σταματημό ταξική επίθεση σε βάρος του συνόλου των εργαζομένων. Σ' αυτήν την περίοδο:

• Το ΠΑΣΟΚ παγίωσε και μονιμοποίησε την πολιτική λιτότητας στους μισθούς και τις συντάξεις.
• Το ΠΑΣΟΚ κατάργησε ουσιαστικά την 8ωρη και 5ήμερη εργασία.
• Το ΠΑΣΟΚ καθιέρωσε τις ελαστικές μορφές απασχόλησης.
• Το ΠΑΣΟΚ αύξησε τα όρια συνταξιοδότησης των εργαζομένων στα 65 χρόνια.
• Το ΠΑΣΟΚ θέσπισε νόμους για τη μείωση των συντάξεων.
• Το ΠΑΣΟΚ νομοθέτησε το αίσχος της εκ περιτροπής εργασίας των εργαζομένων.
• Το ΠΑΣΟΚ εισήγαγε το θεσμό της ...ενοικίασης των εργαζομένων.
• Το ΠΑΣΟΚ προώθησε ρυθμίσεις για την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Παιδείας και της Υγείας.

Την ίδια ακριβώς περίοδο το ΠΑΣΟΚ:

Προώθησε, με ό,τι αυτό σημαίνει για τους εργαζόμενους και την οικονομία του τόπου τη διαδικασία της «απελευθέρωσης» των αγορών, ανοίγοντας νέες προοπτικές για τη δράση του ντόπιου και ξένου πολυεθνικού κεφαλαίου.

Προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση των προβληματικών επιχειρήσεων. Ανάμεσά τους σημαντικές μονάδες όπως: Ναυπηγεία Νεωρίου Σύρου, «Πειραϊκή Πατραϊκή», Μεταλλεία Κασσάνδρας, Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, ΕΛΒΙΚ ΑΕ ΔΟΥΡΙΔΑΣ (Θήβας), Γαβριήλ ΑΕ, Ελληνικά Μάρμαρα ΑΕ, Κλωστοϋφαντουργία ΛΕΚΚΑΣ ΑΕ, Εργοστάσιο ΑΣΤΥ, Καλώδια Βόλου, ΗΠΕΙΡΟΣ ΑΕ και δεκάδες άλλες.

Υλοποίησε το σχέδιο παράδοσης των ΔΕΚΟ και άλλων περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου στο ιδιωτικό κεφάλαιο και τις πολυεθνικές. Ξεχωρίζουν επιχειρήσεις - εταιρείες όπως οι ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών, Εθνική Τράπεζα Ελλάδας, Τράπεζα Κρήτης, Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ), Τράπεζα Μακεδονίας - Θράκης, Γενική Τράπεζα, Ολύμπικ Κέτερινγκ, ΔΕΠΑ, Ιονική Τράπεζα, ΕΤΒΑ, Εμπορική Τράπεζα, Μαρίνες (Ζέα, Φλοίσβος, Αλιμος), Ακτές Αττικής (Bούλα, Βάρκιζα κ.λπ.), Καζίνο Πάρνηθας, ΑΓΝΟ, ΟΠΑΠ, ΟΛΠ και τόσες άλλες.

Προσέφερε αμύθητα κέρδη προς το μεγάλο κεφάλαιο, εξασφαλίζοντας στους εκπροσώπους του την πλέον μακρόχρονη και συνεχώς αυξανόμενη κερδοφορία που είχε γνωρίσει ποτέ.

Κατάρτισε τους νόμους για το μοίρασμα των κονδυλίων της ΕΕ σε διάφορες ομάδες του κεφαλαίου και καθιέρωσε τις διαδικασίες τόσο για την παραχώρηση των μεγάλων έργων στο ιδιωτικό κεφάλαιο, όσο και των λεγόμενων «Συμπράξεων», μέσω των οποίων οι πολυεθνικές έχουν βρει ακόμα μια φλέβα για νέα υπερκέρδη.

Ο κατάλογος με τα, μέχρι το 2004, αντιλαϊκά επιτεύγματα του ΠΑΣΟΚ δεν έχει τέλος. Μπορεί και συγκρίνεται μόνο με τις αντίστοιχες αντιδραστικές επιλογές της ΝΔ, αν και είναι πολλοί εκείνοι που υποστηρίζουν την άποψη ότι επειδή ακόμα και σε μια τέτοια σύγκριση η ΝΔ υπολείπεται, είναι κι αυτός ένας λόγος που οι εκπρόσωποι των φορέων του κεφαλαίου φαίνεται να «δείχνουν» σήμερα ΠΑΣΟΚ.

Αυτό το ΠΑΣΟΚ, που σε περίπτωση κατά την οποία αναδειχθεί νικητής των εκλογών του Οκτώβρη θα είναι ακόμα χειρότερο και έτοιμο να σηματοδοτήσει τη νέα αντιλαϊκή επέλαση, ζητά σήμερα την ψήφο των εργαζομένων, προκαλώντας την οργή και την αγανάκτηση όλων εκείνων που διατηρούν στη μνήμη τους την πολιτική που ακολούθησε στην κυβερνητική του πορεία. Γι' αυτό, στις κάλπες της μεθεπόμενης Κυριακής, μαζί με τη ΝΔ πρέπει να «μαυριστεί» όσο γίνεται περισσότερο και το ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό για τους εργαζόμενους, τα άλλα λαϊκά στρώματα, η μόνη ψήφος που έχει θετικό χαρακτήρα και προοπτική είναι η ψήφος καταδίκης της πολιτικής και των δύο. Δηλαδή, η ψήφος στο ΚΚΕ.