Σάββατο 12 Σεπτέμβρη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 2
ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ
Θεσμοθετημένη βαρβαρότητα

Τζάμπα πήγαμε να χαρούμε που επιτέλους τα δύο κόμματα της αστικής τάξης άρχιζαν να μιλάνε για την οικονομία. Εστω και μέσα από μισόλογα φαινόταν το καρμπόν που χρησιμοποιούν για να παρουσιάσουν σε διαφορετικές σελίδες το ίδιο και το αυτό πρόγραμμα: σφίξιμο στο ζωνάρι για τους εργαζόμενους - τα λαϊκά στρώματα, νέες παραχωρήσεις στο κεφάλαιο για αύξηση της κερδοφορίας του.

Από χτες το ξαναγύρισαν στη διαδικασία και τα θεσμικά. Ποιανού εργολάβος ο πολιτικός υπάλληλος «φαγώθηκε», αν «φαγώθηκε», τι βάθος θα έχει η «αυτοκάθαρση» του πολιτικού συστήματος, κι από κοντά μια ανακούφιση ότι τελικά με τέτοια τερτίπια το σύστημα μπορεί να τη βγάλει και φτηνά.

Η αστική τάξη δεν παίζει με την εξουσία της. Η αντιπαράθεση μεταξύ των δύο κομμάτων της κρατιέται εντός των τειχών. Λέει αλήθεια όταν αναφέρεται στην επόμενη μέρα και τονίζει ότι θα είναι δύσκολη. Και γι' αυτό ζητάει από σήμερα να στραφεί το ενδιαφέρον στα σημεία που συμφωνούν τα δύο κόμματά της. Οχι, βέβαια, για το «καλό της χώρας» (αυτό το επικαλούνται για να περνάνε ως αυτονόητη την ταύτιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, με τα συμφέροντα των εργατών), αλλά γιατί οι αποφάσεις που θα παρθούν την επόμενη μέρα θα έχουν πράγματι πολιτικό κόστος. Ποιες αποφάσεις έχουν πολιτικό κόστος; Εκείνες ακριβώς που αποκαλύπτουν πως τη ζημιά την πληρώνουν πάντα τα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από τα αστικά κόμματα που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, εκείνες που αργά αλλά σταθερά συντελούν στο να διαμορφώνεται μέσα από την εμπειρία συνείδηση (και με δεδομένη πάντα την ισχυρή παρουσία - παρέμβαση του πραγματικού πολιτικού αντίπαλου, του ΚΚΕ) ειδικά στην εργατική τάξη ότι μόνο βάζοντας πλώρη για τη δική της εξουσία μπορεί να δει προκοπή.

Σε μια συζήτηση για την οικονομία σε προεκλογική περίοδο είναι σχετικά εύκολο για τα λαϊκά στρώματα να μάθουν από πρώτο χέρι τι θα πληρώσουν, τι θα χάσουν. Οσο και στρογγυλεμένα κι αν λέγονται διάφορα, ο καθένας μπορεί να υπολογίσει τα της τσέπης του. Κι ακόμα πιο επικίνδυνο, καθώς η εμπειρία συσσωρεύεται, μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όσο και να εναλλάσσονται τα κόμματα που δουλεύουν για το κεφάλαιο, η δική του κατάσταση θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Γι' αυτό οι αστοί επιδιώκουν η κουβέντα να γίνεται για τη διαχείριση κι ακόμα καλύτερα για την υπεράσπιση των θεσμών, η ύπαρξη των οποίων και μόνο υποτίθεται πως αρκεί για να λύνονται τα προβλήματα. Ομως η λαϊκή δυσπιστία για το πολιτικό προσωπικό δεν υπάρχει επειδή υπάρχουν τα επιμέρους σκάνδαλα, αλλά για μια συνολική πολιτική που είναι όλη ένα σκάνδαλο.

Η εικόνα που έρχεται από την απέναντι μεριά του ατλαντικού - για ένα επιμέρους θέμα, μέρος του ασφαλιστικού - είναι εικόνα για το μέλλον και στην από 'δώ μεριά. Εκείνη η πολιτική που πρωτοποριακά για την αστική τάξη εφαρμόζεται στις ΗΠΑ είναι το πρότυπο και για εδώ. Το ακραίο του παραδείγματος, τα «ομόλογα θανάτου» δεν εγείρουν ηθικής τάξης ζήτημα, αποκαλύπτουν τη βαρβαρότητα στην οποία αναγκαστικά καταφεύγει το κεφάλαιο για να αυγαταίνει τα κέρδη του.

Οι επισημάνσεις του Φρίντμαν αντικατοπτρίζουν ακριβώς τη συνείδηση του συστήματος ότι η κοινωνική συναίνεση, για να περάσει ως αναγκαία η βαρβαρότητα, δεν μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο από έναν, το σύστημα θέλει και τους δύο να συμφωνούν ή να διαφωνούν αλλά να είναι δύο που ο καθένας θα εκτονώνει διαφορετική κοινωνική ένταση κι όλοι μαζί θα εξασφαλίζουν σταθερότητα.

Από την πλευρά τους, η χαρά των ασφαλιστικών μπροστά στις μεταρρυθμίσεις Ομπάμα δηλώνει και το περιεχόμενό τους. Η στατιστική για τη φτώχεια - πέρα από την τρομοκρατική χρήση της - καταγράφει και τους αυριανούς πελάτες. Τα όρια της φτώχειας μιλάνε για την εξαθλίωση. Η μάχη, όμως, των ασφαλιστικών, δεν γίνεται γι' αυτό το στρώμα, αλλά για τους ακριβώς από πάνω, ώστε να παραμείνουν πελάτες ενός συστήματος που και στο δημόσιο τμήμα του δουλεύει για το ιδιωτικό κεφάλαιο. Το μήνυμα είναι «δες τους φτωχούς και φρόντισε να μην καταντήσεις έτσι, ασφαλίσου!».


ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ