Τι χαμός κι αυτός για το έλλειμμα. Για μια υπόθεση που είναι «σιγά τα ωά». Καθότι έτσι ακριβώς δουλεύει το σύστημα. Πληρώνεις εσύ, ο κόσμος της δουλειάς, αυτά είναι τα έσοδα, εισπράττουν αυτοί, το κεφάλαιο, αυτά είναι τα έξοδα και στο τέλος βγαίνει έλλειμμα, αφού όσα και να πληρώσεις αυτοί έχουν πάρει περισσότερα. Για να πάρει περισσότερα το κεφάλαιο από το κρατικό ταμείο, το κράτος, το κράτος τους, δανείζεται. Κι έρχεται μετά και σου λέει εσένα που έχεις ήδη πληρώσει, χρωστάς! Από πού κι ως πού χρωστάς; Μην περιμένεις απάντηση. Αρκεί που τους έχεις ψηφίσει κι ετοιμάζεσαι να τους ξαναψηφίσεις. Και μόνο γι' αυτό χρωστάς. Γιατί, άνθρωπέ μου, όσο αλήθεια είναι πως αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, άλλο τόσο αλήθεια είναι πως τη δουλειά τους δεν μπορούν να την κάνουν χωρίς τη δική σου ανοχή.

Κανένα κλάμα, λοιπόν, για το έλλειμμα. Το πρόβλημα το έχουν όσοι επιχειρούν να κρύψουν μια αυτονόητη λειτουργία του συστήματος, για να φορτώσουν στην εργατική τάξη μια αγωνία που δεν είναι, δεν πρέπει να είναι, δική της. Κι έχουν πρόβλημα, γιατί γνωρίζουν - κάτι που εσύ ακόμα δεν έχεις αρχίσει να υποψιάζεσαι - ότι η λύση ενός τέτοιου προβλήματος οδηγεί αναγκαστικά στην ανάγκη μιας άλλης οικονομικής πολιτικής. Δηλαδή, «τζιζ κακά». Γιατί άλλη οικονομική πολιτική σημαίνει και άλλη πολιτική εξουσία. Είναι καιρός, σου λέει αυτός που ανησυχεί για το έλλειμμα, να ανοίγουμε τέτοια κουβέντα;

Πάμε γι' άλλα: Δηλαδή, όλη η φασαρία στην παραλία έγινε για να φύγει ο νταβατζής που έκλεινε συμφωνία με το υπουργείο Οικονομικών και να έρθει ο νταβατζής που θα κλείνει συμφωνία με το δήμο; Και τολμούν κάτι παράξενοι που παριστάνουν τους αριστερούς να χειροκροτούν;

Κοίτα λίγο το κείμενο για τον Μουσέ. Ενα παιδί, 15 χρόνων, που δεν το λένε «Αλέξη», με τη σχολική στολή και όνειρο να πάει από τη Σομαλία στην Αμερική. Ανεβαίνει - με άλλους ψαράδες που το ΝΑΤΟ χαρακτηρίζει τρομοκράτες πειρατές - σ' ένα αμερικάνικο πλοίο, όχι όποιο κι όποιο, αλλά μια από τις ναυαρχίδες των μονοπωλίων. Τον μαχαιρώνουν και βρίσκεται μπουζουριασμένος σε μια αμερικανική φυλακή όπου ο εισαγγελέας επιμένει πως πρόκειται για εγκληματία που πρέπει να μείνει ισόβια στη φυλακή. Τι δε λέει αυτή η ιστορία; Οτι η Σομαλία είναι ένα πεδίο εξαθλίωσης από τη δράση των ιμπεριαλιστών. Οτι ο λαός της ψωμολυσσάει από τη δράση των ιμπεριαλιστών. Οτι αυτός ο λαός, παρόλα αυτά, έχει αντιμετωπίσει και νικηφόρα σε επιμέρους μάχες τους ιμπεριαλιστές (ποιος ξεχνά εκείνο το ελικόπτερο των πεζοναυτών που έσκασε σαν καρπούζι στη μέση της αγοράς από τη σφαίρα ενός λιανοντούφεκου;). Οτι αυτός ο λαός καταφεύγει σ' αυτό που τα μονοπώλια χαρακτηρίζουν πειρατεία - λες και η δική τους δράση είναι νόμιμη - και στα πλαίσια αυτής της πειρατείας ψάχνει να βρει τρόπο να επιβιώσει, αφού και τα ψάρια ακόμα της θάλασσάς του τα παίρνουν αυτοί με τα μεγάλα καΐκια που βγάζουν χρυσάφι στους ωκεανούς. Ε, αυτός ο μικρός θα δικαστεί από τους κλέφτες του πλούτου της χώρας και του λαού του και θα σαπίσει, για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι, σε μια αμερικάνικη φυλακή που ελέγχεται από μια πολυεθνική και που χρησιμοποιεί τους φυλακισμένους σαν τζάμπα εργάτες.

Για να παραδειγματιστούν οι άλλοι 15χρονοι που τολμούν να αμφισβητούν το δικαίωμα του ΝΑΤΟ να είναι χωροφύλακας και στη δική τους θάλασσα, που αμφισβητούν το δικαίωμα στην πολυεθνική να περνά χωρίς να πληρώνει, που αμφισβητούν το δικαίωμα των πολυεθνικών των τροφίμων να τους αρπάζουν τη θαλασσινή σοδειά και να τους ταΐζουν μετά με κάτι «action aid».

Προοπτική; Δύσκολη κουβέντα. Είναι σα να ψάχνεις λύση στα ελλείμματα χωρίς να θες να φτάσεις στην άλλη εξουσία...