Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και άκρως αποκαλυπτικές, για τον τρόπο που στον ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται το θέμα των οικονομικο-κοινωνικών σχέσεων, είναι το κείμενο για τα «διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας», που δημοσιεύτηκε στη χτεσινή ΑΥΓΗ.

Ο προβληματισμός, που αναπτύσσεται στο κείμενο, κινείται γύρω από την αναζήτηση απαντήσεων πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν και να ελεγχθούν δείκτες όπως είναι τα δημόσια ελλείμματα, το χρέος και το εξωτερικό ισοζύγιο της χώρας. Ο συντάκτης του, αφού υιοθετεί την άποψη ότι η αριστερά κατανοεί το πρόβλημα που υπάρχει με τους δείκτες αυτούς, εξηγεί ότι «η βασική αιτία του οικονομικού προβλήματος είναι το κοινωνικό ζήτημα - το κύριο διαρθρωτικό πρόβλημα - είναι η ακραία κοινωνική ανισότητα» και από αυτή την άποψη καταλήγει ότι «ο πραγματισμός και όχι η επανάσταση, λοιπόν, επιβάλλει μια τολμηρή αναδιανεμητική πολιτική».

Το γεγονός ότι εν έτει 2009, με την οικονομική κρίση του καπιταλισμού να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, από την πλευρά του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζονται παρόμοιες απόψεις και μάλιστα διεκδικούν δάφνες προοδευτικότητας και αριστεροσύνης, είναι απόλυτα ενδεικτικό και αποδεικτικό του χαρακτήρα του συγκεκριμένου πολιτικού σχηματισμού. Γιατί, όσοι στις σημερινές συνθήκες περιορίζουν το βασικό οικονομικό πρόβλημα στο «διαρθρωτικό πρόβλημα» και στην ...«ακραία» κοινωνική ανισότητα, προτείνοντας ως διέξοδο την αναδιανομή, το μόνο που καταφέρνουν είναι ταυτόχρονα δύο πράγματα. Πρώτον, να αφοπλίζουν την εργατική τάξη προβάλλοντας την ουτοπία της δυνατότητας εφαρμογής πολιτικής αφαίρεσης κερδών από το κεφάλαιο για να δοθούν στους φτωχούς και μάλιστα σε συνθήκες απελευθέρωσης. Αρα εμποδίζουν τη συνειδητοποίηση ότι οι κοινωνικές ανισότητες, η ακραία και κάθε φτώχεια είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που απαιτεί πάλη για την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών κόντρα στα μονοπώλια, με προοπτική τον κύριο στόχο, που είναι η ρήξη και η ανατροπή του ίδιου του συστήματος. Δεύτερον, να γίνονται ουρά και να αναμασούν όσα μονότονα επαναλαμβάνουν τους τελευταίους μήνες οι πλέον ντούροι θιασώτες των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής, με το περιτύλιγμα του εξωραϊσμού μέσω αναδιανομής, του μικρότερου κακού. Γιατί καμιά αναδιανομή δε λύνει τις κοινωνικές ανισότητες.