Τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Γιούροστατ), που δόθηκαν στη δημοσιότητα την Τετάρτη, καταγράφουν επιδείνωση του δημοσιονομικού ελλείμματος το 2008. Το μεν δημοσιονομικό έλλειμμα ανήλθε στο 5% του ΑΕΠ και το κατά Μάαστριχτ δημόσιο χρέος αναρριχήθηκε στο 97,6% του ΑΕΠ. Σαν έτοιμος από καιρό, ο υπουργός Οικονομίας, από τη σκοπιά του πολέμιου των ελλειμμάτων, δήλωσε απερίφραστα ότι η κυβέρνηση της ΝΔ είναι έτοιμη να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα για τη μείωση των ελλειμμάτων, κάτω από το 3% του ΑΕΠ, όπως έχουν από κοινού συμφωνήσει με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Μέτρα, τα οποία, όπως έχει ξεκαθαρίσει ήδη η κυβέρνηση, θα έχουν και πάλι αντιλαϊκό προσανατολισμό. Αντίθετα, αποκλείει τη συμμετοχή των επιχειρήσεων και των τραπεζών, στην προσπάθεια μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος, με το επιχείρημα ότι σε συνθήκες οικονομικής κρίσης το κεφάλαιο, όχι μόνο δεν πρέπει να επιβαρυνθεί, αλλά αντίθετα απαιτείται η ενίσχυσή του...

Επομένως το ερώτημα που τίθεται, δεν είναι αν θα πρέπει να ληφθούν μέτρα αντιμετώπισης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Αυτά δημιουργούνται επειδή οι κυβερνήσεις ενισχύουν το κεφάλαιο. Το ερώτημα είναι ποιοι θα κληθούν να πληρώσουν τις συνέπειες. Και οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου φορτώνουν την πληρωμή τους στο λαό. Η διόγκωση του δημοσιονομικού προβλήματος βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το ρόλο του καπιταλιστικού κράτους στην αναπαραγωγική διαδικασία του κοινωνικού κεφαλαίου. Που απαιτεί τη συνεχή κρατική του ενίσχυση. Αλλο ένα γεγονός που δείχνει ότι η ύπαρξη του κράτους δεν αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κοινωνικού συνόλου, αλλά αντίθετα επιτελεί ρόλο εξυπηρέτησης των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης, της τάξης των αστών. Και ως προς τις οικονομικές του λειτουργίες, αυτό στο οποίο προσβλέπει είναι να ενισχύει τις επιχειρήσεις.

Η ενίσχυση του κεφαλαίου από τον κρατικό προϋπολογισμό είναι που δημιουργεί τα ελλείμματα. Δηλαδή τα έξοδα του προϋπολογισμού είναι μεγαλύτερα από τα έσοδα όχι γιατί δίνονται για κοινωνικές δαπάνες, αυτές περικόπτονται, αλλά γιατί το μεγαλύτερο μέρος τους δίνεται για πολύμορφες επιδοτήσεις των μεγάλων επιχειρήσεων. Το τελευταίο παράδειγμα είναι η ενίσχυση των τραπεζών στο όνομα της κρίσης με τα 28 δισ. ευρώ. Επίσης τα ελλείμματα δημιουργούνται και με άλλες μορφές. Με τη θέσπιση φοροαπαλλαγών στις επιχειρήσεις, με την ενεργοποίηση «αναπτυξιακών» νόμων, την εφαρμογή των λεγόμενων ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης. Σε τελική ανάλυση, το δημοσιονομικό πρόβλημα έχει τις ρίζες του στη φιλομονοπωλιακή πολιτική της κυβέρνησης. Οταν από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου λαμβάνονται μέτρα αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος, από αυτά εξαιρούνται οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι.

Για να ισοσκελιστούν τα έσοδα με τα έξοδα το κράτος δανείζεται. Και έτσι δημιουργείται και το δημόσιο χρέος. Ο δε προσανατολισμός αντιμετώπισης των ελλειμμάτων και του χρέους γίνεται πάντα σε αντιλαϊκή κατεύθυνση. Δηλαδή με επιβολή έμμεσων φόρων, με πάγωμα μισθών και συντάξεων των εργαζομένων στο δημόσιο, με μείωση των λεγόμενων κοινωνικών δαπανών, με πέρασμα λειτουργιών του κράτους στους ιδώτες κλπ. Γι' αυτό οι κομμουνιστές επιμένουν και παλεύουν την άποψη ότι ο λαός δεν έχει την παραμικρή ευθύνη για τα ελλείμματα και το χρέος. Τη δημοσιονομική κρίση να την πληρώσει η ολιγαρχία που τη δημιούργησε. Οι εργαζόμενοι, ο λαός να παλέψουν για την ικανοποίηση όλων των αναγκών τους και να τιμωρήσουν πολιτικά τα κόμματα του ευρωμονόδρομου.