Το ΑΑΔΜ ως κοινωνικοπολιτική συμμαχία θα περιλαμβάνει στις γραμμές του ανομοιογενείς από άποψη κοινωνικής θέσης και ιδεολογικοπολιτικής στάσης δυνάμεις (Θέση 19). Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αφού το ΑΑΔ Μέτωπο έχει γενική κατεύθυνση ρήξης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό είναι ανάγκη να στηρίζεται πρώτα απ' όλα στις δυνάμεις εκείνες που σταθερά έχουν αποστολή τους αυτό το σκοπό. Στο κοινωνικό πεδίο, δηλαδή, την εργατική τάξη, στο πολιτικό το ΚΚΕ. Η σημασία αυτών των παραγόντων, δηλαδή της εργατικής τάξης και του ΚΚΕ, είναι ακόμα μεγαλύτερη, από το γεγονός ότι ο τελικός τους σκοπός είναι ο σοσιαλισμός.

Αυτοί οι δύο παράγοντες, δηλαδή τάξη - κόμμα, πρέπει να βρίσκονται συνεχώς στην προσοχή μας. Η εργατική τάξη χωρίς την επίδραση της ιδεολογίας του επιστημονικού σοσιαλισμού πάνω της, δεν είναι σε θέση να παίξει τον ιστορικό της ρόλο. Αυτό είναι το καθήκον του ΚΚΕ, να διαπαιδαγωγήσει και να οργανώσει την εργατική τάξη. Σ' αυτό το σημείο (Θέση 25) γίνεται αναλυτική αναφορά για το πώς πρέπει να δράσουμε γι' αυτό, πως και συζήτηση στο Κόμμα έγινε στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κόμματος το 1997. Αυτή η πολιτική μας δέχεται επιθέσεις από τους πολιτικούς μας αντιπάλους, που κόπτονται δήθεν για την ενότητα της εργατικής τάξης, την οποία θέλουν ενωμένη φυσικά κάτω από τη δική τους πολιτική, υποταγμένη στους σκοπούς του κεφαλαίου.

Ομως αυτή η πολιτική δέχεται και κριτική από τα μέσα. Και εδώ το επιχείρημα είναι ότι μας αποκόπτει δήθεν από τις μάζες. Γίνεται επίκληση μάλιστα και των κλασικών του μαρξισμού - λενινισμού για να χτυπηθεί αυτή η πολιτική.

Ας δούμε όμως τι λέει ο ίδιος ο Λένιν στο έργο του «Ο ιμπεριαλισμός και η διάσπαση του σοσιαλισμού» γραμμένο τον Οκτώβρη του 1916. «Ενα από τα πιο διαδεδομένα σοφίσματα του καουτσκισμού είναι η αναφορά του στις "μάζες". Εμείς, λέει, δε θέλουμε να ξεκοπούμε από τις μάζες και τις μαζικές οργανώσεις! Αλλά καλοσκεφτείτε την τοποθέτηση αυτού του ζητήματος από τον Ενγκελς. "Οι μαζικές οργανώσεις" των αγγλικών τρέιντ-γιούνιον ήταν τον 19ο αιώνα με το μέρος του αστικού εργατικού κόμματος. Ο Μαρξ και ο Ενγκελς με βάση αυτό το δεδομένο δε συμβιβάζονταν μ' αυτή τη θέση, αλλά την ξεσκέπαζαν. Δεν ξεχνούσαν ότι οι οργανώσεις των τρέιντ-γιούνιον αγκαλιάζουν άμεσα τη μειοψηφία του προλεταριάτου. Και στην Αγγλία τότε και στη Γερμανία σήμερα στις οργανώσεις δε μετέχει περισσότερο από το 1/5 του προλεταριάτου. Δεν μπορεί να πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι στον καπιταλισμό είναι δυνατό να μπει στις οργανώσεις η πλειοψηφία των προλετάριων. Δεύτερο - και αυτό είναι το βασικό - το ζήτημα δε βρίσκεται τόσο στον αριθμό των μελών της οργάνωσης, όσο στην πραγματική, την αντικειμενική σημασία της πολιτικής της: Εκπροσωπεί η πολιτική αυτή τις μάζες, εξυπηρετεί τις μάζες, δηλαδή την απελευθέρωση των μαζών από τον καπιταλισμό ή εκπροσωπεί τα συμφέροντα της μειοψηφίας, τη συμφιλίωσή της με τον καπιταλισμό;». Και παρακάτω σημειώνει: «Και για το λόγο αυτό χρέος μας είναι, αν θέλουμε να παραμείνουμε σοσιαλιστές, να πηγαίνουμε πιο κάτω και πιο βαθιά, προς τις πραγματικές μάζες: Εδώ βρίσκεται όλη η σημασία της πάλης ενάντια στον οπορτουνισμό και όλο το περιεχόμενο αυτής της πάλης».

Ομως η επίδραση του Κόμματος στην τάξη είναι μόνο η μία πλευρά. Από την άλλη το Κόμμα έχει ανάγκη να τροφοδοτηθεί μαζικά από τα πρωτοπόρα εκείνα τμήματα της ΕΤ ώστε να γίνει ένα κόμμα μαζικό, ικανό να εκπληρώσει την αποστολή του. Αυτή η αλληλεπίδραση τάξης - Κόμματος μας βάζει επιτακτικά το καθήκον στο επόμενο διάστημα το Κόμμα να 'ρθει στο επίπεδο που απαιτείται για να γίνει πιο αποτελεσματικό στη δράση του, να σφυρηλατήσει ακόμα περισσότερο τους δεσμούς του με την εργατική τάξη, αλλά και να αυξήσει την επιρροή του σ' αυτήν, ιδεολογικά και πολιτικά.

Για να γίνει αυτό, χρειάζεται η ολόπλευρη στροφή στη δράση μας σ' αυτό το καθήκον, η ανάπτυξη της ιδεολογικοπολιτικής δουλιάς, ώστε να μπορούν τα στελέχη και τα μέλη μας να δουλεύουν με ανθρώπους που δε συμφωνούνε σε όλα μαζί μας, αλλά μας ενώνει η κοινή αντίληψη ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση, ότι χρειάζεται αναμέτρηση και ρήξη με την πολιτική των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού.

Οι συνεργασίες και οι συσπειρώσεις στα επιμέρους μέτωπα πάλης δοκιμάζουν στη ζωή τις θέσεις μας, τις αναπτύσσουν δημιουργικά, μας αποκαλύπτουν τα τυχόν αδύνατα σημεία μας, ώστε να βλέπουμε την ανάγκη αναπροσαρμογής τους, εκπαιδεύουν τα στελέχη μας στο να ξεχωρίζουν το πρωτεύον από το δευτερεύον, στο να κάνουν ελιγμούς, ώστε να επιτυγχάνεται η συγκέντρωση δυνάμεων, να αποκρούουν τα διασπαστικά σχέδια του αντίπαλου και ταυτόχρονα να προωθούν τη γενική πολιτική ρήξης και ανατροπής. Αυτό δεν είναι μια εύκολη υπόθεση και χρειάζεται, για να κατακτηθεί, η καθημερινή δοκιμασία. Ο κομμουνιστής δεν πρέπει σ' αυτή την καθημερινή πάλη να ξεχνά ότι όλα αυτά υποτάσσονται στη δράση μας για τον τελικό στόχο, το σοσιαλισμό. Το Κόμμα, τα στελέχη του, τα μέλη του έχουν δείξει μέχρι σήμερα ότι μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Αυτό δείχνουν η συγκρότηση της Πανθεσσαλικής, του ΠΑΜΕ, του κινήματος στους συνταξιούχους, η διαμόρφωση συσπειρώσεων στις Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές, στις Βουλευτικές εκλογές και Ευρωεκλογές, στο κίνημα κατά του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία.

Η προοπτική βρίσκεται στο να συνεχιστεί αταλάντευτα αυτή η πολιτική, που έχουμε συλλογικά χαράξει και ακολουθούμε με βάση το Πρόγραμμα του Κόμματος που ψηφίστηκε στο 15ο Συνέδριο.

ΚΟΑ