Κάθε άλλο παρά να εφησυχάζουν μπορούν οι εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ από τη στάση που τηρεί η κυβέρνηση απέναντι στην επιχείρηση. Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει από την απάντηση που έδωσε χτες ο υφυπουργός Οικονομίας Ν. Λέγκας σε Ερώτηση του βουλευτή του ΚΚΕ Γιώργου Μαρίνου. Ο τελευταίος απαίτησε να μη θιγεί ούτε μία θέση εργασίας στην επιχείρηση, που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα κυβέρνησης και εργοδοσίας, στο όνομα της οικονομικής κρίσης.

Ο υφυπουργός Οικονομίας Ν. Λέγκας υποστήριξε πως η κυβέρνηση «αναγνωρίζει τη σημασία της εν λόγω επιχείρησης» αφού «η εταιρεία είναι από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς του κλάδου». Πρόσθεσε όμως πως «αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά και λειτουργικά προβλήματα» από τη «διεθνή τιμή του νικελίου», η οποία χαρακτηρίζεται από «υψηλή μεταβλητότητα». Επίσης, αναφέρθηκε σε «εσωτερικά διαρθρωτικά προβλήματα» που απαιτούν «σημαντικά κεφάλαια και σύγχρονο επιχειρηματικό σχέδιο». Αναφερόμενος στο 3ετές σχέδιο της επιχείρησης ο Ν. Λέγκας είπε ότι «η εταιρεία στοχεύει στον έλεγχο του κόστους», ενώ η κυβέρνηση «θα εξαντλήσει τα περιθώρια για να μη θιγεί το δικαίωμα στην εργασία».

Σχολιάζοντας την απάντηση ο βουλευτής του ΚΚΕ Γ. Μαρίνος σημείωσε ότι «εάν στεκόμασταν σε αυτά που λέει η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ δε θα θέταμε το θέμα στη Βουλή». Οπως είπε, «το επιχειρησιακό σχέδιο δεν καλύπτει, δεν αντιμετωπίζει τα προβλήματα και την ανησυχία που υπάρχει (...). Οι εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ, όπως και οι κάτοικοι των οικείων νομών, είναι ανάστατοι». Ο Γ. Μαρίνος θύμισε ότι «η ΛΑΡΚΟ έχει περάσει πολλές περιπέτειες» στις δεκαετίες του '80 και του '90 και τώρα «προστίθεται ακόμα μία».

«Υπάρχουν πολύ σοβαροί κίνδυνοι», σημείωσε ο βουλευτής του ΚΚΕ τονίζοντας ότι ενώ η ΛΑΡΚΟ «ήταν κερδοφόρα», το γεγονός ότι σε συνθήκες όχι ιδιαίτερης κρίσης κατέληξε «σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα, υπό το βάρος της πίεσης της τιμής να μην μπορεί να λειτουργήσει», κάνει την απάντηση της κυβέρνησης «να μην μπορεί να καθησυχάσει κανέναν». Ο Γ. Μαρίνος απαίτησε «να μην υπάρξει καμιά απόλυση» και να μη θιγεί «κανένα δικαίωμα», τονίζοντας ότι στις σημερινές συνθήκες η πάλη συνδέεται με το αίτημα για έναν «ενιαίο αποκλειστικά δημόσιο φορέα ορυκτού πλούτου με βασικό φορέα του τη ΛΑΡΚΟ».