ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Περί κινδυνολογίας...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Για κινδυνολογία που αναπτύσσεται σε βάρος της ελληνικής οικονομίας κάνει λόγο σε χτεσινή του ανακοίνωση το υπουργείο Οικονομίας. Θέλησε έτσι να απαντήσει σε δημοσιεύματα εφημερίδων που είδαν το φως της δημοσιότητας το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, σύμφωνα με τα οποία η απότομη χειροτέρευση των δημοσιονομικών μεγεθών, λόγω της επιδείνωσης των συνθηκών δανεισμού για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, και η μεγάλη υστέρηση που παρουσιάζουν οι εισπράξεις εσόδων, ωθούν κυβερνητικούς παράγοντες να σκεφτούν τη λύση της προσφυγής της Ελλάδας στο ΔΝΤ... Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι μια χώρα προσφεύγει στο ΔΝΤ όταν βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, ενώ για να πάρει οικονομική βοήθεια, θα πρέπει να υποβάλει ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας.

Εμείς δεν μπορούμε να πάρουμε θέση πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, για τον απλό λόγο ότι δε γνωρίζουμε τα κέντρα που διακινούν τα σενάρια αυτά. Θα επισημάνουμε, πάντως, ότι η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να μιλά για κινδυνολογία, από τη στιγμή που η ίδια τα σχεδόν 5 χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να τρομοκρατεί το λαό, χρησιμοποιώντας πρώτα και κύρια την κινδυνολογία. Κινδυνολογεί και τρομοκρατεί με τα ελλείμματα, το χρέος, τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα, τις μεταρρυθμίσεις... Και το κάνει αυτό για να επιβάλει μια άκρως φιλομονοπωλιακή πολιτική που συσσωρεύει τεράστια κέρδη στην πλουτοκρατία, και τεράστια προβλήματα στο λαό.

Με το σκεπτικό αυτό, οι κατ' επανάληψη κινδυνολογούντες δεν μπορούν να μιλάνε για κινδυνολογία. Γιατί είναι οι ίδιοι υπότροποι...

Η εχθρική πολιτική σαν ... μέτρο στήριξης των ΕΒΕ

«Πρεμιέρα» εν μέσω ...γκρίνιας έκανε χτες στις τράπεζες το πρόγραμμα του Ταμείου Εγγυοδοσίας μικρών επιχειρήσεων για τα κεφάλαια κίνησης. Από τη μια τα παράπονα ότι κάποιες τράπεζες δεν μπόρεσαν να εξυπηρετήσουν τους ενδιαφερόμενους και από την άλλη οι διαρροές για ζητήματα που θέτουν ορισμένες τράπεζες για το «υψηλό ρίσκο» που αναλαμβάνουν, το χαμηλό επιτόκιο, την πιθανότητα άρσης της εγγύησης του Ταμείου εάν οι καταπτώσεις περάσουν το 12% των δανείων που θα χορηγήσει μία τράπεζα.

Ο υπουργός Ανάπτυξης Χ. Φώλιας θέλησε να τα «ξεμπερδέψει» όλα αυτά, δηλώνοντας ότι το πρόγραμμα συμφέρει τις τράπεζες, οι οποίες εξάλλου το αποδέχτηκαν εξετάζοντας τους σχετικούς όρους, και ότι τυχόν κενά στην προετοιμασία τους θα καλυφθούν τις επόμενες μέρες.

Το να κάνουν τις «δύσκολες» οι τράπεζες για να «κονομήσουν» περισσότερο, απειλώντας εμμέσως ότι δε θα εφαρμόσουν το πρόγραμμα στην πράξη, είναι αναμενόμενο, τώρα θα τις μάθουμε;

Αλλά το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι αυτό. Είναι ότι αντί για μια πολιτική πραγματικής στήριξης και του μικρότερου αυτοαπασχολούμενου, υλοποιούνται πολιτικές τύπου «ασπιρίνης» για την εξυπηρέτηση λίγων και εκλεκτών, εκείνων που πληρούν τα κριτήρια βιωσιμότητας της ΕΕ και της κυβέρνησης και ταυτόχρονα βεβαίως των τραπεζών. Η εχθρική για τα συμφέροντα των ΕΒΕ πολιτική εμφανίζεται ως μέτρο στήριξής τους...

Οι απολογητές

Τι θα συμβούλευε ένα παιδί 17 ετών που κάνει τα πρώτα βήματά του στην κοινωνική και πολιτική διαμαρτυρία, ρωτήθηκε ο Λ. Κύρκος στο πλαίσιο συνέντευξής του στο ΜΕΓΚΑ. Μεταξύ άλλων στην απάντησή του είπε: «Να αποφύγεις πάντως οπωσδήποτε τη βία γιατί η βία γεννάει άλλη βία και σε έναν τόπο δοκιμασμένο από εμφύλιες διαμάχες και αδιέξοδες συγκρούσεις πρέπει να είμαστε απείρως προσεκτικοί και να μην επιτρέψουμε να ανοίξει το παράθυρο της βίας γιατί τότε θα καταποντιστούμε όλοι».

Ενας ένας όλοι οι απολογητές του συστήματος σπεύδουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Γιατί, κακά τα ψέματα, το σύστημα ασκεί βία με την εκμετάλλευση, την τρομοκρατία στους τόπους δουλειάς, όπου στην παραμικρή διεκδίκηση προβάλλεται ο μπαμπούλας της απόλυσης, βία μέχρι θανάτου με τα εργοδοτικά εγκλήματα (ατυχήματα τα λένε). Αυτό το σύστημα δε φοβάται τη βία της «σπασμένης βιτρίνας». Ισα ίσα. Φοβάται όμως τη βία των μαζών, της εργατικής τάξης, του λαού στο σύνολό του, όταν αποφασίσουν να το ξεθεμελιώσουν. Φοβάται τη βία ως μαμή της ιστορίας. Οι νουθεσίες κατά της «βίας» γενικώς και αορίστως είναι νουθεσίες περί της αξίας της φρονιμάδας και του σκυμμένου κεφαλιού. Πόσο μάλλον όταν εμμέσως συνδέονται με μια λαμπρή σελίδα της ιστορίας του λαϊκού κινήματος, αυτήν που έγραψαν οι μαχητές του ΔΣΕ απέναντι στην ένοπλη βία και τρομοκρατία της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της. Μια εποποιία εξόχως διδακτική για το λαό. Απ' τα διδάγματά της μερικοί σαν τον Λ. Κύρκο, ο οποίος όπως και οι όμοιοί του τα απεμπόλησαν και τα αμαυρώνουν, θέλουν να τον κρατήσουν μακριά.

Ποιο κίνημα;

Ανάμεσα στα πολλά που οι οπορτουνιστές (αλλά και διάφοροι «αναλυτές» των αστικών ΜΜΕ) καταλογίζουν στο ΚΚΕ τις τελευταίες μέρες είναι η κατηγορία πως όποιο κίνημα δεν ελέγχει, το καταγγέλλει και πως επιδιώκει την «αποστείρωση» από κάθε κίνηση που αναπτύσσεται αυτόβουλα και αυθόρμητα. Ισχυρισμοί που προβάλλονται από εκείνους που σπεύδουν να οικειοποιηθούν οτιδήποτε κινείται, ακόμα και κινήματα που ουδόλως συνέβαλαν στην ανάπτυξή τους, όπως το φοιτητικό (ας θυμηθούμε το περίφημο περί «γενιάς άρθρου 16» ή «γενιάς των 700 ευρώ» που εκφράσανε, όπως έλεγαν, οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), από εκείνους που με τη στάση τους ενισχύουν τα αδιέξοδα για το λαό και το κίνημά του. Από εκείνους για τους οποίους έννοιες, όπως οργάνωση, περιφρούρηση, πλαίσιο πάλης και προσανατολισμός, φτάνουν μέχρι τα όρια του συστήματος.

Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Μακάρι να ήταν δυνατόν αύριο το πρωί αυθορμήτως να κατέβουν στους δρόμους μάζες εργατών, σύσσωμα τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία. Το ζητούμενο είναι αυτές οι μάζες να μην εκτονώσουν την οργή τους από την εφαρμοζόμενη φιλομονοπωλιακή πολιτική στο σπάσιμο μερικών βιτρινών και στο κάψιμο μερικών κάδων. Για το ΚΚΕ δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι ένα κίνημα ισχυρό, ταξικά προσανατολισμένο και αποφασισμένο να φτάσει την πάλη του μέχρι τέλους. Μέχρι την εξάλειψη των αιτιών που το έβγαλαν στους δρόμους της πάλης.

Ενα κίνημα που θα περιφρουρεί τον εαυτό του, τις δυνάμεις του, από τα χτυπήματα και τις προβοκάτσιες του ταξικού αντιπάλου. Ο οποίος ενίοτε δρα με μηχανισμούς του, εκεί, στους δρόμους, με κουκούλες και μολότοφ. Θα τις περιφρουρεί και θα τις προστατεύει, γνωρίζοντας ότι ο αγώνας του έχει δρόμο μπροστά του, χρειάζεται όλους, χρειάζεται να συστρατεύσει όλη την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Απέναντι σε μιαν ευρωενωσιακού επιπέδου, σκληρή, ταξική υπέρ του κεφαλαίου, πολιτική, εφαρμοζόμενη με πυγμή σε βάρος του λαού, χρειάζεται να αναπτυχθεί και να αντιπαρατεθεί η δύναμη της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων και των παιδιών τους. Με καθαρό και αδιαπραγμάτευτο το πλαίσιο πάλης, όπως αυτό εγγράφεται από τις σύγχρονες ανάγκες τους, με επεξεργασία και προσαρμογή, αναλόγως των συνθηκών, των μορφών πάλης. Ενα τέτοιο κίνημα μπορεί να αποσπάσει άμεσες κατακτήσεις, προσωρινές, όμως, και υπό αίρεση, αν δεν αποκτά συλλογική συνείδηση πως οριστική δική του νίκη σημαίνει ήττα του ταξικού του αντιπάλου, σημαίνει βάθεμα της πάλης, στην κατεύθυνση της ρήξης και της ανατροπής της εξουσίας της άρχουσας τάξης.

Για ένα τέτοιο κίνημα μάχονται οι κομμουνιστές, μέσα στις εργατικές λαϊκές μάζες, στη νεολαία, μαζί τους, συμβάλλοντας το όποιο αυθόρμητο ξέσπασμα, αν προκύπτει, να γίνεται συνειδητή στράτευση για το συλλογικό συμφέρον. Για την επίτευξη μιας ισχυρής λαϊκής συμμαχίας, που θα πορευτεί συγκροτημένα κι αποφασισμένα προς την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας. Κι αυτό τούς διαφοροποιεί ριζικά από εκείνους, που κατά περίπτωση άγονται και φέρονται. Συκοφαντούν και υπονομεύουν το οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα. `Η κανακεύουν, για να χειραγωγήσουν στη συνέχεια, άλλα κινήματα - εντός ή εκτός εισαγωγικών - και να τα μετατρέψουν σε όχημα για την εκπλήρωση δικών τους σκοπιμοτήτων. Αυτό κάνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αιτούμενος, στο όνομα του κινήματος, εκλογές για να φύγει η κυβέρνηση, χωρίς καν να ομολογεί τι θέλει να έρθει...

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Πραγματικοί ένοχοι οι αντιλαϊκές πολιτικές...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΙΠΟΤΕ ΠΙΟ ΔΙΚΑΙΟ, πιο λογικό και πιο αυτονόητο από την απαίτηση για σκληρή τιμωρία των δολοφόνων του 15χρονου. Ομως, απ' ό,τι φαίνεται, αυτή δεν μπορεί να γίνει στα δικαστήρια.

Γιατί απλούστατα δεν έχουν παραπεμφθεί όλοι οι υπαίτιοι ως κατηγορούμενοι... Και γι' αυτούς ακόμη που έχουν παραπεμφθεί τίποτε - δυστυχώς - δεν είναι σίγουρο.

Οταν γίνεται μια τέτοια δολοφονία δεν υπάρχει πραγματική τιμωρία αν δεν καταδικαστούν πολιτικές, αν δεν καταδικαστούν μηχανισμοί και σκοπιμότητες που διαχρονικά εξυπηρετούν.

Και σε τέτοιες «δίκες» κατήγοροι δεν μπορεί να είναι οι εισαγγελείς. Μόνο οι εργαζόμενοι και μαζί τους οι νέοι είναι δυνατόν να έχουν τέτοια θέση. Με «κατηγορητήρια» τους αγώνες τους.

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, πληθαίνουν οι «αναλυτές φαινομένων», από τους οποίους δυστυχώς δεν ξεμείναμε ποτέ στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Εχουν βάλει την ελληνική νεολαία στο ...μικροσκόπιο και την εξετάζουν.

Ακούμε θεωρίες που ξεκινούν από τα «χάσματα των γενεών» και φτάνουν σε αναλύσεις ...«μαζικής ψυχολογίας».

Λες και η νεολαία δεν είναι κομμάτι του ελληνικού λαού, δε δουλεύει, δε γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, δεν καταπιέζεται όπως όλοι.

Ακριβώς γι' αυτό «φρουρείται», παρακολουθείται, χτυπιέται, φυλακίζεται και πυροβολείται από τους ίδιους ακριβώς κατασταλτικούς μηχανισμούς.

Γρηγοριάδης Κώστας

Αν κάποιοι δε θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται, τους θυμίζουμε ότι δεν είναι υποχρεωτικό να μιλάνε. Μπορούν να φτιάξουν την ...εικόνα τους και με άλλα θέματα.

Εκτός αν μιλάνε μόνο και μόνο για να θολώσουν τα νερά, πράγμα που φαίνεται να χρειάζεται πολύ στους κυβερνώντες (σημερινούς και χτεσινούς) που δημιούργησαν και «ταΐζουν» δολοφονικούς μηχανισμούς καταστολής.

Φθηνός λαϊκισμός

Γρηγοριάδης Κώστας

Να καταργηθούν οι εισπρακτικές εταιρείες ζήτησε χτες η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ από τον υπουργό Ανάπτυξης Χ. Φώλια. Σίγουρα, η ύπαρξη και δραστηριοποίηση εισπρακτικών εταιρειών που εργάζονται για λογαριασμό των τραπεζών είναι πραγματικά ένας εξευτελιστικός μηχανισμός. Ομως, αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα αυτών που έχουν δάνεια προς τις τράπεζες; Το ζήτημα δεν είναι ποιος εισπράττει τις δόσεις. Δηλαδή, αν πλήρωνες τις δόσεις απευθείας στην τράπεζα θα ήταν λιγότερο επαχθές το βάρος του δανείου; Θα άλλαζε κάτι στη ληστρική πολιτική των επιτοκίων;

«Διαμαρτύρεται» η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ, όμως στην πράξη «χτυπάει το σαμάρι», γιατί δε θέλει να χτυπήσει το γάιδαρο, δηλαδή τις τράπεζες και την κερδοφορία τους. Δε θέλει να δει, στην πράξη και όχι στα λόγια, ότι υπάρχει μια πολιτική διαρκούς χτυπήματος του εισοδήματος που, σε συνδυασμό με τις συλλογικές συμβάσεις ντροπής που υπογράφει ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός, εξαναγκάζει τις εργατικές και λαϊκές οικογένειες σε δανεισμό για να τα βγάλουν πέρα. Την ίδια ώρα, η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ δεν κάνει λόγο ούτε και έχει ασχοληθεί ποτέ με τις συνθήκες εργασιακής γαλέρας τις οποίες βιώνουν οι χιλιάδες εργαζόμενοι που απασχολούνται σε αυτές τις εταιρείες. Ούτε φυσικά και ενδιαφέρεται για το εργασιακό τους μέλλον.

Και επειδή όλα αυτά γίνονται για το θεαθήναι, τελικά, ύστερα από τα μαθήματα «ελεύθερης αγοράς» που τους παρέδωσε ο υπουργός Ανάπτυξης, η πλειοψηφία υποχώρησε και από αυτό το «αίτημα» και δήλωσε ότι θα στείλει πρόταση για την πρόθεση της κυβέρνησης να ρυθμίσει, τάχα, τη λειτουργία αυτών των εταιρειών.

Τους ενώνει το «αντιΚΚΕ»...

Η ξεκάθαρη στάση του ΚΚΕ απέναντι στα γεγονότα όλων των τελευταίων ημερών έχει βρει πλατιά απήχηση στο λαό και τη νεολαία. Βρήκε απήχηση από την πρώτη στιγμή το αδιαπραγμάτευτο και άμεσο κάλεσμα του Κόμματος για λαϊκή μαζική, οργανωμένη και περιφρουρημένη κινητοποίηση καταδίκης της καταστολής και της πολιτικής που την εξαπολύει, καθώς και η παράλληλη καταδίκη των τυφλών χτυπημάτων και εμπρησμών που δίνουν πάτημα ακριβώς για ένταση αυτής της καταστολής και χτύπημα του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος.

Αυτή η απήχηση και η επιδοκιμασία της στάσης και της δράσης του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και του κόσμου, που βγήκε μαζικά στους δρόμους στο πλευρό τους, έβγαλε ξανά στην επιφάνεια το άγχος των οπορτουνιστών και των συνοδοιπόρων τους που κατέφυγαν στην πρακτική του αντικομμουνισμού. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα είπαν οι παρατάξεις ΕΑΑΚ και ΔΙΚΤΥΟ/ΑΡΕΝ (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) σε γενικές συνελεύσεις φοιτητικών συλλόγων χτες ανά την Ελλάδα και είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι τον αντικομμουνισμό τους και τα σαθρά επιχειρήματά τους τα αγκάλιασε σε πολλές περιπτώσεις και η ΠΑΣΠ: Το ΚΚΕ περιφρουρεί τις διαδηλώσεις του από τους ...διαδηλωτές! Το ΚΚΕ χαρακτηρίζει προβοκάτορες το σύνολο του κινήματος και ταυτίζεται με τη ΝΔ!

... και ο εγκλωβισμός του κινήματος

Κι ενώ λασπολογούσαν για τη στάση του ΚΚΕ, προσπαθώντας να ψαρέψουν σε θολά νερά, ευαγγελίζονταν δήθεν την «ενότητα» του κινήματος.

Ποιο είναι το άγχος τους: Οτι το ΚΚΕ καταδίκασε τους εμπρησμούς και τα τυφλά χτυπήματα και περιφρούρησε πράγματι τις διαδηλώσεις τις δικές του και αυτές στις οποίες συμμετείχε, των εργατών και των μαθητών και φοιτητών, από τέτοιου είδους κινήσεις, ενώ το συνονθύλευμα των παραπάνω δυνάμεων θώπευαν τους κουκουλοφόρους χαρακτηρίζοντάς τους «νέο κίνημα». Και ακριβώς επειδή θεωρούν τη δράση των κουκουλοφόρων και τον πετροπόλεμο «κίνημα», δράση που ενίοτε χρησιμοποιούν και διάφοροι κατασταλτικοί κρατικοί μηχανισμοί ενάντια στο κίνημα, κατηγορούν το ΚΚΕ ότι δήθεν ονομάζει προβοκάτορες ολόκληρο το κίνημα.

Ο αντικομμουνισμός, δε, του συνονθυλεύματος που ονομάζουν «κίνημα» έφτασε στο σημείο στη Θεσσαλονίκη να κυκλοφορήσει την εξής απάντηση στην ανακοίνωση της ΚΝΕ που θύμισε τη ρήση του Τσε ότι οι επαναστάτες δε φορούν κουκούλες: Φωτογραφία του Λένιν που μεταμφιεσμένος έμπαινε στη Ρωσία με λεζάντα ότι «και οι επαναστάτες μεταμφιέζονται»!

Οσο για την «ενότητα», που τάχα υπηρετούν οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ και του ΣΥΝ στις σχολές (που αγκαλιάζεται κατά περιπτώσεις από την ΠΑΣΠ), είναι φανερό από αυτά που λένε ότι αποτελεί ενότητα στον αντικομμουνισμό και τελικά ενότητα στο αίτημα ...να πέσει η κυβέρνηση! Για να 'ρθει το «καλό ΠΑΣΟΚ», συμπληρώνουμε εμείς...

Αύριο διαδηλώνουμε με το ΠΑΜΕ

Από χτες, στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τίθεται προς συζήτηση η αποκαλούμενη «Εκθεση Σέρκας» για το 65ωρο και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, τη διάκριση του εργάσιμου χρόνου σε «ενεργό» και «ανενεργό». Αυτήν την αντιδραστική έκθεση υπερψήφισαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ στην αρμόδια Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου στις 5 του Νοέμβρη, νομιμοποιώντας στρατηγικές αξιώσεις του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων. Αύριο, 17 του Δεκέμβρη, εκδικάζεται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και η προσφυγή της Κομισιόν σε βάρος της Ελλάδας, με την οποία ζητείται η εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης γυναικών και αντρών εργαζομένων στο Δημόσιο. Πραγματικός, ωστόσο, στόχος είναι η μετατροπή της Κοινωνικής Ασφάλισης των δημόσιων υπαλλήλων σε επαγγελματική - δηλαδή σε ιδιωτική - ασφάλιση. Την ίδια μέρα, ψηφίζεται στη Βουλή ο νέος αντεργατικός - αντιλαϊκός προϋπολογισμός για το 2009, που οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη αφαίμαξη των εισοδημάτων των εργατικών και λαϊκών οικογενειών, σε ακόμα μεγαλύτερες διευκολύνσεις και παροχές στο κεφάλαιο.

Ολα τα παραπάνω αποτελούν μέρος της ολομέτωπης επίθεσης, που έχουν εξαπολύσει τα μονοπώλια και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Επίθεση, που εκδηλώνεται στις εργασιακές σχέσεις, στην Ασφάλιση, στην Παιδεία, στην Υγεία. Σε κάθε τομέα που αφορά το μεροκάματο και τη ζωή των εργαζομένων, των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων. Επίθεση που εντείνεται, καθώς το κεφάλαιο προσπαθεί να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, φορτώνοντας τις συνέπειες στις πλάτες των εργαζομένων, προκειμένου να διατηρήσει, να αυξήσει την κερδοφορία του. Μέσα σ' αυτό το αντιδραστικό σκηνικό δεν είναι καθόλου τυχαία η ένταση της κρατικής καταστολής, με όποια μορφή και αν αυτή εκδηλώνεται. Στόχος είναι η τρομοκράτηση του εργατικού λαϊκού κινήματος, η προστασία του κεφαλαίου και της κερδοφορίας του, η θωράκιση των δυνάμεων που το στηρίζουν.

Απέναντι σ' αυτήν την επίθεση, την πολιτική και τους μηχανισμούς από τους οποίους εκπορεύεται, το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα να κάνουν ένα ακόμα βήμα μπροστά, συμμετέχοντας στα συλλαλητήρια που οργανώνει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, αύριο, σε δεκάδες πόλεις της χώρας. Καλεί σε ένταση της πάλης για καλύτερη, μεγαλύτερη και πιο αποτελεσματική οργάνωση της εργατικής τάξης και του λαού στα σωματεία, στους φορείς του λαϊκού κινήματος, στους τόπους δουλειάς και στις εργατογειτονιές. Την προσπάθεια αυτή εκφράζει η οργάνωση από τα κάτω με Επιτροπές Αγώνα, με Συντονιστικές Επιτροπές στις γειτονιές, η ένταση της δράσης αυτών που ήδη υπάρχουν, για να σπάσει στην πράξη το κλίμα της τρομοκρατίας, η μοιρολατρία και η υποταγή, για να οργανωθεί πιο αποτελεσματικά ο αγώνας, να πάρει καθολικά, ταξικά, μαζικά, μαχητικά χαρακτηριστικά. Για να φτάσει σε κάθε εργαζόμενο η φωνή του ΠΑΜΕ. Για να περάσουν οι εργαζόμενοι στην αντεπίθεση. Για να βρεθούν στο προσκήνιο οι σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Για να πάρουν απάντηση όσοι ανακαλύπτουν διαρκώς ακίνδυνα για το κεφάλαιο «επαναστατικά υποκείμενα», σε μια προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν το κίνημα, να το ενσωματώσουν.

«Δύο πόλοι» σωτηρίας του συστήματος

Την αυτοηρωοποίησή του επιχειρεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι, έφτασε χτες ο Αλ. Αλαβάνος, μιλώντας στη ΝΕΤ, να ισχυριστεί: «Οταν υπάρχουν κοινωνικές συγκρούσεις, κοινωνικές αντιθέσεις έντονες, διαμορφώνονται δυο πόλοι. Ο ένας πόλος έχει επίκεντρο τη ΝΔ, που είναι η κυβέρνηση και ακολουθεί σκληρή πολιτική, και ο άλλος πόλος θα έλεγα ότι είναι εκείνος που προσπαθεί να συσπειρώσει μια αμφισβήτηση και να οδηγήσει σε μια εναλλακτική λύση, που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ».

Ποια είναι, όμως, η εναλλακτική λύση; Ούτε τη λένε, ούτε καν την περιγράφουν. Πώς γίνεται κάτι που κρατιέται εφτασφράγιστο μυστικό να συσπειρώνει; Νομίζουν, άραγε, ότι αυτοί στους οποίους απευθύνονται τρώνε κουτόχορτο;