Στην αρχή ειπώθηκε κάπως δειλά, αλλά όσο περνάει ο καιρός έχει γίνει μόνιμο σλόγκαν στα επιτελεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και, μαζί, της κυβέρνησης Καραμανλή. Η κρίση, λένε, είναι ευκαιρία, ώστε να επιταχυνθεί η εφαρμογή των σχεδίων, που από καιρό έχουν εκπονηθεί, αλλά η υλοποίησή τους παρουσιάζει κάποια καθυστέρηση. Εξειδικεύοντας, μάλιστα, τι ακριβώς εννοούν, παραπέμπουν στις διαβόητες και σε όλους γνωστές αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, που οδηγούν στην παραπέρα υπονόμευση της θέσης των λαϊκών στρωμάτων της κοινωνίας, προς δόξαν της ανταγωνιστικότητας και του επιχειρηματικού κέρδους.

Και με όσους πλήττονται από την κρίση, τι θα γίνει; Το 'χουν σκεφτεί κι αυτό και - άλλωστε - τα δημοσιοποιούμενα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Επίδομα θέρμανσης σε όσους κινδυνέψουν να ξυλιάσουν από το ψύχος, κάνα ευρώ παραπάνω σε εκείνους που δεν μπορούν καν να σιτιστούν, καμιά τριανταριά ευρώ αύξηση το μήνα για όσους υποχρεώνονται να ζουν με μηνιάτικο της τάξης των 300 και 400 ευρώ. Αυτά θα είναι το αντιστάθμισμα για τα 28 δισ. ευρώ που δίνονται στις τράπεζες και όσα ακόμα δοθούν στις διάφορες επιχειρηματικές ομάδες. Αυτήν την αριθμητική - την αριθμητική που κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και σπρώχνει τα λαϊκά στρώματα στον γκρεμό της οικονομικής περιθωριοποίησης - ζητούν από τους εργαζόμενους να αποδεχτούν η ΕΕ και η κυβέρνηση, αλλά και οι άλλες δυνάμεις - το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - που από κοινού αναζητούν τους αναγκαίους ...χειρισμούς, για τη διαχείριση της κρίσης και των επιπτώσεών της.

Ολα αυτά αποτελούν μιαν ακόμα απόδειξη ότι η κρίση είναι, πράγματι, μια ευκαιρία. Οχι, όμως, για εκείνους που προκαλούν τις κρίσεις και στη συνέχεια ζητούν από τους εργαζόμενους να πληρώνουν τα σπασμένα. Οχι γι' αυτούς που αναπνέουν, ζουν και γιγαντώνονται χάρη στη συνεχώς αυξανόμενη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Είναι ευκαιρία για τους ίδιους τους εργαζόμενους. Γι' αυτούς, που μέχρι τώρα δεν έχουν σταματήσει στιγμή να ματώνουν για να εξασφαλιστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου και να ενισχύεται η δύναμη των μονοπωλίων. Η κρίση είναι, πράγματι, μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν τη δική τους δύναμη, να οργανώσουν το δικό τους αγώνα, να βάλουν μπροστά τις δικές τους προτεραιότητες και τις δικές τους ανάγκες.

Η κρίση είναι, πράγματι, μια ευκαιρία να κατανοηθούν τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος, η αναρχία της παραγωγής, η αντίθεση μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης, που οξύνεται καθώς μειώνεται το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης και περιορίζεται η καταναλωτική της δύναμη. Είναι ευκαιρία να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη της κοινωνικοποίησης και συνεταιριστικοποίησης, του κεντρικού σχεδιασμού, του εργατικού, κοινωνικού ελέγχου. Η κρίση είναι, πράγματι, μια πολύ καλή ευκαιρία για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, ώστε αποφασιστικά και μαχητικά να προβάλει, να διεκδικήσει και να επιβάλει μέτρα και πολιτικές, που θα είναι κόντρα στη διαχειριστική λογική και την αριθμητική της άρχουσας τάξης.