Οι γραφίδες και τα ρεπορτάζ των ηλεκτρονικών ΜΜΕ έχουν βαλθεί τον τελευταίο καιρό, με αφορμή τις χτεσινές προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ (τα αποτελέσματα θα γίνονταν γνωστά σήμερα), να πείσουν ότι στην Αμερική πνέει «άνεμος αλλαγής». Ο υποψήφιος των «Δημοκρατικών» Μπαράκ Ομπάμα «αγαπιέται» με όλους τους τρόπους, από τη μεγαλύτερη μερίδα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης της άρχουσας τάξης, έναντι του έτερου του δικομματικού συστήματος, του υποψηφίου των «Ρεπουμπλικάνων», Τζον Μακέιν. Οι προσδοκίες για αλλαγές στο εσωτερικό και τη διεθνή σκηνή, που καλλιεργούνται για την προεδρία Ομπάμα, φουσκώνονται υπερβολικά και με την τεράστια πλύση εγκεφάλου φαίνεται ένα σημαντικό κομμάτι της κοινής γνώμης να τις πιστεύει.

Ωστόσο, αυτό που είναι σταθερό στην πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων, ανεξαρτήτως προσώπων, είναι η προώθηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων του αμερικανικού κεφαλαίου. Τα δήθεν διλήμματα για την αφροαμερικάνικη προέλευση του Ομπάμα σε σχέση με τον Μακέιν, ότι είναι νεότερος και πιθανά εξυπνότερος, για την επικοινωνιακή του δεινότητα κλπ., σε τίποτα δεν αλλάζουν το γεγονός ότι ο Πρόεδρος και η κυβέρνηση στη μητρόπολη του ιμπεριαλισμού έχουν προαποφασισμένη ατζέντα. Ιμπεριαλισμός σημαίνει πόλεμος, κατοχή, καταλήστευση πόρων άλλων λαών και ενίσχυση του κεφαλαίου σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων της χώρας του.

Και στη χώρα μας δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης και του οπορτουνισμού, προεξάρχοντος του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου, αλλά και αρθρογραφία σε εφημερίδες του χώρου, κάνουν λόγο για «ελπίδα που γεννιέται» με την εποχή Ομπάμα. Τα ίδια έλεγαν και το Νοέμβρη του 1992, με την εκλογή του Μπιλ Κλίντον, που μάλιστα τη χαρακτήριζαν και ως στροφή «προς τα αριστερά». Η μετέπειτα ιστορία, με κύριο σταθμό την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία στις 24 Μάρτη του 1999, που οδήγησε στο διαμελισμό της ενιαίας χώρας, αποδεικνύει το αντίθετο. Είχαν προηγηθεί τα χτυπήματα στη Βοσνία και το μακελειό στη Σομαλία. Ολα επί προεδρίας του «δημοκρατικού» Κλίντον. Είναι ο ίδιος που τώρα συμμετέχει στο πλευρό του Ομπάμα, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Τέτοια είναι η «αλλαγή» που θα έρθει στις ΗΠΑ με την αλλαγή φρουράς.

Αυτό που θα συμβεί είναι να αλλάξουν τα πρόσωπα στο Λευκό Οίκο, αλλά η πολιτική θα παραμείνει ίδια. Το αμερικανικό δικομματικό σύστημα έχει καταφέρει να διοχετεύει κάθε φορά τη λαϊκή δυσαρέσκεια από το ένα στο άλλο κόμμα, να εγκλωβίζει τα λαϊκά στρώματα, με την παραπληροφόρηση και τη χειραγώγηση, πότε στη «Σκύλλα» και πότε στη «Χάρυβδη». Το ζητούμενο ωστόσο, τόσο για τον αμερικανικό λαό, όσο και για τους λαούς σε όλο τον κόσμο και τη χώρα μας είναι να δυναμώσουν τον αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό αγώνα, να μην πέσουν σε αυταπάτες περί εξανθρωπισμού του καπιταλισμού και να διεκδικήσουν όλο τον πλούτο που παράγουν. Να κλείσουν τ' αυτιά τους στις αυταπάτες που καλλιεργούνται για δήθεν φιλολαϊκές προσδοκίες με τον Ομπάμα. Αλλωστε, το έργο το έχουν ξαναδεί με την ίδια, από τα ελληνικά αστικά ΜΜΕ, αλλά και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, προπαγάνδα την περίοδο της εκλογής του Κλίντον. Εδώ ισχύει το «φοβού τους Δαναούς...». Γι' αυτό μακριά και αλάργα, σύγκρουση και ρήξη με τα μονοπώλια και τη φιλοαμερικανική, ευρωατλαντική, ιμπεριαλιστική πολιτική έως την ανατροπή της.