Η υπόθεση Ζαχόπουλου, όπως και η αποπομπή του υπουργού Απασχόλησης Β. Μαγγίνα και η επαναφορά της σκανδαλολογίας, ως μοναδικού πεδίου αντιπαράθεσης ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ήρθαν για πολλοστή φορά να αποδείξουν ότι τα σκάνδαλα είναι σύμφυτα αυτού του συστήματος και της πολιτικής που υπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ως κόμματα της πλουτοκρατίας, στρατηγικά δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν. Χρησιμοποιούν λοιπόν τη συνταγή της «ηθικής» στη μεταξύ τους «αντιπαράθεση» αποπροσανατολίζοντας από το κύριο, ότι «ανήθικη» είναι η πολιτική της εκμετάλλευσης.

Τα σκάνδαλα που είδαν το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα δεν είναι τα μοναδικά. Είχαν προηγηθεί τα «ομόλογα», οι «κουμπάροι», η αποπομπή Τσιτουρίδη, οι «υποκλοπές», όμως όλες οι περιπτώσεις είχαν την ίδια διαδρομή και κατάληξη. Με την κυβέρνηση να δηλώνει ότι θα είναι... αμείλικτη απέναντι σ' αυτά και ότι θα τα αντιμετωπίσει και το ΠΑΣΟΚ να ζητά παραιτήσεις και πολιτικές ευθύνες. Κοινός στόχος και των δυο κομμάτων να εμφανιστεί ο καθένας για λογαριασμό του σαν «πρεσβευτής» της «κάθαρσης» και της «διαφάνειας»... Αυτή, όμως, η επιχείρηση χειραγώγησης και παραπλάνησης του λαού, αρχίζει και «χωλαίνει». Τα επιτελεία της Ρηγίλλης και της Χαριλάου Τρικούπη βλέπουν ότι η αποδοκιμασία των λαϊκών στρωμάτων που εκφράστηκε στις εθνικές εκλογές, μέρα με τη μέρα μεγαλώνει και τελευταία εκτός από την κρίση στο ΠΑΣΟΚ, εμφανίζονται απώλειες και στη ΝΔ τις οποίες επίσης δεν καρπώνεται το ΠΑΣΟΚ.

Μπορεί η άρχουσα τάξη να επιθυμεί μονοκομματικές κυβερνήσεις, το ίδιο και τα κόμματά της. Φαίνεται όμως ότι οι ίδιες οι εξελίξεις συμβάλλουν πλέον στο να απαξιώνονται στη συνείδηση μεγάλων τμημάτων του λαού και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Τα σκάνδαλα που ξεσπούν αλλά κυρίως η διεύρυνση στα λαϊκά στρώματα της πεποίθησης ότι ανάμεσα στους «γαλάζιους» και τους «πράσινους» πολιτικούς εκφραστές του κεφαλαίου δεν υπάρχουν πολιτικές διαφορές, αντίθετα τους ενώνει η με συνέπεια εφαρμογή των επιλογών που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, δυσκολεύει το αστικό πολιτικό σύστημα να χειραγωγεί λαϊκές συνειδήσεις εφαρμόζοντας αντιλαϊκές πολιτικές. Και σ' αυτό συμβάλλει τόσο η ανάπτυξη της ταξικής πάλης από τις συνεπείς δυνάμεις στο εργατικό κίνημα, όσο και η ύπαρξη και δράση του ΚΚΕ που με την πολιτική του όχι μόνο αποκαλύπτει τα σχέδια των κομμάτων της πλουτοκρατίας αλλά δείχνει και το δρόμο διεξόδου κόντρα στα συμφέροντά της. Και αυτό γίνεται ολοένα και σε πλατύτερες λαϊκές δυνάμεις φανερό.

Ηδη βλέπουν το φως της δημοσιότητας σενάρια νέου μοντέλου διακυβέρνησης. Στο όνομα δήθεν της «ανανέωσης» του πολιτικού σκηνικού και με φόντο τις συζητήσεις για εκλογικούς νόμους και ύπαρξη «ρευμάτων» μέσα στα εσωτερικά των κομμάτων, «φουντώνουν» οι συζητήσεις για κυβερνήσεις συνεργασίας. Αξιοι συνοδοιπόροι σ' αυτή την προσπάθεια της άρχουσας τάξης δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΛΑ.Ο.Σ. που ήδη έχουν αρχίσει να ρίχνουν γέφυρες συνεργασίας.

Ο λαός δεν πρέπει να εξαπατηθεί από αυτές τις κινήσεις. Οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι η φιλολαϊκή διέξοδος δεν περνάει από «συμμαχίες» πολιτικών σχηματισμών που στο έναν ή τον άλλο βαθμό υπηρετούν το ίδιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Αντίθετα χρειάζεται ρήξη και ανατροπή αυτής της πολιτικής, μέσα από τη συγκρότηση ενός λαϊκού μετώπου που θα στοχεύει στη λαϊκή εξουσία.