Οταν μετά από εβδομήντα πέντε χρόνια η εξουσία των εργατικών Σοβιέτ - Συμβουλίων κατέρρεε από τις πολλές εσωτερικές αντιφάσεις της κι ανατρεπόταν από τους ίδιους αυτούς που τις προκάλεσαν, βρέθηκαν και οι αριστεροφανείς για να πουν μια από τις πιο βλακώδεις φράσεις της Ιστορίας: «Η Οχτωβριανή Επανάσταση έχασε την προωθητική της δύναμη». Ετσι, με οκτώ λέξεις, νόμιζαν ότι έβαζαν τάξη στην τρικυμία του εγκεφάλου τους. Γιατί στη Σοβιετική Ενωση δεν κατέρρευσε η προωθητική δύναμη της νικηφόρας επανάστασης αλλά μια λάβρα παραχάραξή της. Γιατί το δίμορφο της κατάρρευσής της, Γκορμπατσόφ - Γιέλτσιν, ήταν η κορυφή της πυραμίδας ενός ανεξέλεγκτου γραφειοκρατικού στρώματος που στην πρόοδο του εκφυλισμού του θέλησε από προνομιακός εταίρος στη σφαίρα κατανομής του εθνικού προϊόντος που εξασφάλιζε τη μερίδα του λέοντος, να απλώσει το χέρι του στα μέσα παραγωγής που δημιουργούσαν αυτό το προϊόν, δηλαδή τη μετατροπή της κοινωνικής ιδιοκτησίας σε ατομική.

Η κομμουνιστική και προοδευτική διανόηση της εποχής δίπλα στους εργάτες αναλάμβανε τη μετατροπή της άναρχης καπιταλιστικής παραγωγής σε σχεδιασμένη σοσιαλιστική οικονομία στο όνομα της κοινωνίας και για την εξυπηρέτησή της. Με το «η γη στους αγρότες» αφαιρούσε τη γη από τα χέρια των μεγαλογαιοκτημόνων κουλάκων και την παρέδιδε στους ακτήμονες εργάτες γης, οργανωμένους σε κολεκτίβες, συνεταιρισμούς και κρατικές εκμεταλλεύσεις. Ετσι έθετε την αγροτική παραγωγή στην υπηρεσία της κοινωνίας και διασφάλιζε την εργατο-αγροτική ενότητα στο πλαίσιο της εργατικής επανάστασης.

Με το «ειρήνη τώρα» σταματούσε το μακέλεμα του Α΄ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου ακόμη και μ' έναν οριακό συμβιβασμό της Συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Το νεοσύστατο εργατικό κράτος έδειχνε ότι δεν ήταν εκδικητικό και προσδοκούσε σε μια παγκόσμια ειρήνη, κόντρα στους ιμπεριαλιστικούς, μιλιταριστικούς, εθνικιστικούς και σοβινιστικούς πολέμους μεταξύ των λαών. Ταυτόχρονα έριχνε τη σπορά της μετέπειτα δημιουργίας ενός επαναστατικού, μαχόμενου κινήματος ειρήνης, που, σε πείσμα των κάθε λογής ιερεμιάδων αλλά και επαναστατούντων λογοκόπων, αναδείχτηκε σε κυρίαρχη πολλαπλή μορφή λαϊκών αγώνων μετά το Β΄ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο.

Ο φόβος του κομμουνισμού εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από τα κεφάλια των αστών. Αυτό που κατέρρευσε δεν είναι η προωθητική επαναστατική δύναμη των Σοβιέτ, αλλά μια θλιβερή καρικατούρα.