Πολλοί θα έσπευδαν να πουν ότι, αφού η Αυστραλία είναι μία από τις πλουσιότερες περιοχές του κόσμου, «οι εργάτες θα περνούν καλά εκεί». Κι όμως: Οπουδήποτε η ανάπτυξη καθορίζεται με γνώμονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, δηλαδή στον καπιταλισμό, οι εργάτες δεν μπορούν να περιμένουν δικαίωση.

«Η αυστραλέζικη εργατική τάξη, με τους αγώνες, με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, με την ταξική πάλη, είχε κερδίσει πολλά δικαιώματα. Ομως με την ανατροπή του σοσιαλισμού, η άρχουσα τάξη άρχισε την αντεπίθεση, για να ποδοπατήσει τη μία μετά την άλλη όλες τις κατακτήσεις που είχε αναγκαστεί να παραχωρήσει κάτω από τους αγώνες η εργοδοσία», τονίζει ο Γ. Γκότσης.

Με τους νόμους που άρχισε να περνά η κυβέρνηση του συντηρητικού κόμματος από το 1996 κι αφού οι σοσιαλδημοκράτες είχαν «στρώσει» το έδαφος τα προηγούμενα χρόνια με τον «κοινωνικό διάλογο», τα αποτελέσματα που «μετρούν» σήμερα οι εργάτες είναι:

• ΩΡΑΡΙΑ: Οι λιμενεργάτες είχαν κερδίσει 35ωρο την εβδομάδα, 7ωρο, 5ήμερο, με πλήρεις απολαβές. Οποιος δούλευε νύχτα ή Σάββατο έπαιρνε διπλό μεροκάματο. Οποιος δούλευε Κυριακή έπαιρνε μεροκάματο 2,5 φορές πάνω. Στα πλοία υπήρχαν δύο βάρδιες ναυτεργατών, ανά 6μηνο. Το 6μηνο που δε δούλευαν όμως το πληρώνονταν, δεν έμεναν άνεργοι. Οταν άρχισε ο λεγόμενος εκσυγχρονισμός των πλοίων, ξεκίνησαν οι προσπάθειες για να μειώσουν τη σύνθεση των πληρωμάτων. Με τους νέους νόμους, θεσπίστηκε το 38ωρο ανά εβδομάδα, με τη δυνατότητα βέβαια του εργοδότη να απασχολεί τον εργάτη 2 ώρες τη μια μέρα και 10 την άλλη. «Αν π.χ. το πλοίο αργήσει να έρθει, εσύ θα περιμένεις, το 7ωρο αρχίζει να μετρά αφού έρθει... Μερικές φορές το έκαναν και 12ωρο. Σου λένε θα κάνεις 12ωρο και δε θα δουλέψεις μετά...».
• ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ - ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ: Μεθοδεύεται η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Οι διαπραγματεύσεις γίνονται για την υπογραφή συμβάσεων ανά τόπο δουλιάς, «σε κάθε ένα πλοίο, ή κάθε χωριστό μέρος του λιμανιού... Καταργήθηκαν και διατάξεις που αφορούσαν τις άδικες απολύσεις και προωθούν τις ατομικές συμβάσεις».
• ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ: Πριν οι εργαζόμενοι συνταξιοδοτούνταν στα 65. Για όσους δεν έχουν άλλα εισοδήματα, υπάρχει ένα επίδομα, ουσιαστικά «επίδομα απορίας», που «χοντρικά» φτάνει στο 50% του βασικού μισθού, με αποτέλεσμα «πολλοί περνάνε τα 70 και δουλεύουν ακόμα... Δεν είναι "ελληνικό" αυτό. Επειδή το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα είναι πιο δυνατό από πολλές άλλες χώρες, δεν μπορούν να εφαρμόσουν απότομα τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και προσπαθούν με διάφορους ελιγμούς...».
• ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ: Στο στόχαστρό τους δε θα μπορούσε να μην μπει το δικαίωμα στην απεργία. «Οι εργάτες εξέλεγαν τον αντιπρόσωπό τους σε ένα πλοίο. Αυτός συζητούσε με τον αντιπρόσωπο της εταιρείας. Αν κάποιος εργάτης δεν είχε γάντια, αν η δουλιά ήταν βρώμικη που λέμε κι έπρεπε να πάρεις παραπάνω λεφτά αλλά υπήρχε πρόβλημα, αν δεν είχε ασφάλεια, σταμάταγες το πλοίο για να 'ρθουν να ελέγξουν από το λιμεναρχείο και μετά να αρχίσει η δουλιά. Οταν ο αντιπρόσωπος της εταιρείας δε συμφωνούσε, σήμαινε ότι σταματάγαμε τη δουλιά. Γινόταν η σύγκρουση. ΄Η σου έλεγε, σε "σακάρω", σε βγάζω έξω απ' τη δουλιά. Τότε όλο το καράβι έβγαινε έξω. Σταματούσε, μέχρι να κατεβούνε, μέχρι να 'ρθει να σε πάρει πάλι για τη δουλιά...». Με τους νέους νόμους, όταν γίνεται απεργία, επιβάλλεται πρόστιμο, τόσο στον ίδιο τον εργάτη, όσο και στο συνδικάτο. Δικαίωμα απεργίας έχεις μόνο αν ναυαγήσει ο «διάλογος» για τις συλλογικές συμβάσεις. Ο εργοδότης βέβαια μπορεί να καταφύγει στο δικαστήριο και να πει ότι βλάπτεται ή να βγει το κράτος και να πει ότι βλάπτεται η οικονομία. «Πρέπει να ειδοποιήσεις 48 ώρες πιο μπροστά τον εργοδότη ότι θα πας και να σου πει από ποιο μέρος της δουλιάς θα περάσεις... Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι στην Αυστραλία δε θα γράφονταν οι εργάτες στο συνδικάτο από φόβο μήπως απολυθούν...».

Η όξυνση της αντεργατικής επίθεσης κάνει όλο και πιο επιτακτική την ενίσχυση της πάλης για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης μέσα στο εργατικό κίνημα, στο οποίο σήμερα κυριαρχούν οι δυνάμεις του συμβιβασμού. «Η επίθεση του κεφαλαίου είναι "συγγενής", σε όλες τις χώρες του κόσμου. Πρέπει να δυναμώσει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα», υπογραμμίζει ο Γ. Γκότσης.

Οταν πριν μερικούς μήνες κλιμάκιο της ΠΣΟ επισκέφτηκε την Αυστραλία, οι εργάτες έδειξαν έντονο ενδιαφέρον. Εγιναν συγκεντρώσεις σε Μελβούρνη, Σίδνεϋ, Νιούκαστλ. Στην πάλη που δίνεται για να ενισχυθούν τα ταξικά χαρακτηριστικά του εργατικού κινήματος, παίζει σημαντικό ρόλο η Αυστραλιανή Ομοσπονδία Οικοδόμων, η οποία μάλιστα βρίσκεται στην προεδρία της Διεθνούς Κλαδικής Ομοσπονδίας Εργαζομένων στις Κατασκευές (UTIBB - μέλος της ΠΣΟ). Προσπάθειες γίνονται ιδιαίτερα στους κλάδους των μεταλλεργατών, των λιμενεργατών και αλλού.

«Μαζί με την πάλη που γίνεται για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα κάθε χώρας, πρέπει να δυναμώνει παράλληλα - είναι αλληλένδετα αυτά - και το διεθνές ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, που σημαίνει η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία» προσθέτει και στέκεται ιδιαίτερα σε ό,τι έχει προσφέρει η ΠΣΟ στους εργαζόμενους και συνολικά τους λαούς: «Από την ίδρυσή της έχει προσφέρει τεράστιες υπηρεσίες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και για τη διεύρυνση των διεκδικήσεών τους, πέρα από τη συμπαράσταση στους λαούς που πάλευαν για ανεξαρτησία... Και με την πείρα που υπάρχει τώρα, πρέπει η ΠΣΟ να δυναμώσει σε όλες τις χώρες», υπάρχουν ήδη θετικά σημάδια, καταλήγει, με συνδικαλιστικές οργανώσεις από τη Λατινική Αμερική, τη Μέση Ανατολή και αλλού που προσεγγίζουν την ΠΣΟ. «Χωρίς ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορείς να ανατρέψεις αυτή την πολιτική...». Ηδη, σε συνεργασία με την ηγεσία της ΠΣΟ, προετοιμάζεται το στήσιμο Γραφείου της ΠΣΟ στο Σίδνεϋ.