Στους αγώνες της ντόπιας εργατιάς εντάχθηκαν οι Ελληνες, που, ξεριζωμένοι απ' την πατρίδα τους, έφτασαν στην Αυστραλία, αναζητώντας μεροκάματο (φωτ.: αντιφασιστική διαδήλωση Ελληνο-Αυστραλών, στη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, από το βιβλίο του Στέλιου Κουρμπέτη «Η ιστορία της ελληνικής Αριστεράς της Αυστραλίας, 1915-1955»)

«Με τη μαζική μετανάστευση, μετά το 1955, τη δεκαετία του '60 και του '70, έρχονται πολλοί Ελληνες, οι περισσότεροι ήταν ανειδίκευτοι εργάτες, κατά 99%. Επεφταν υποσχέσεις που δίνονταν εδώ πέρα, ότι μόλις θα πάτε εκεί θα βρείτε καλή δουλιά, καλά σπίτια, αλλά μόλις έφταναν εκεί πέρα, η πρώτη επαφή τους, ήταν η πρώτη πίκρα. Τους πήγαιναν σε χώρους σαν τα στρατόπεδα της συγκέντρωσης. Και τους έστελναν στις χειρότερες δουλιές: χυτήρια, σιδηροδρομικές γραμμές, αλυσίδες αυτοκινήτων. Επικίνδυνες δουλιές, ανθυγιεινές...

Κι εγώ όταν πήγα εκεί πέρα, πήγα στα χυτήρια. Κι έρχονταν εκεί πέρα κάθε μέρα χιλιάδες εργάτες. Εκτός από τις άσχημες δουλιάς και το ζήτημα της γλώσσας, ήταν και το ρατσιστικό βλέμμα που έπεφτε πάνω σου, 24 ώρες το 24ωρο, ο ρατσισμός μπήκε στους χώρους δουλιάς. Ηταν ανυπόφορο. Πολλοί απελπίστηκαν, πολλοί τρελάθηκαν, έφυγαν, για πίσω, ήταν τεράστιες οι δυσκολίες. Ειδικότερα Ελληνες, οι οποίοι ήταν όλοι από επαρχίες, ανειδίκευτοι εργάτες, από νότια Ιταλία, Ισπανοί...».

Σημαντική για την οργάνωση των μεταναστών ήταν η δράση των Εργατικών Συνδέσμων που δούλεψαν μαζί με τα συνδικάτα: «Με τη δουλιά που έγινε σε συνεργασία με τα συνδικάτα, οι μετανάστες μπήκαν στην πάλη. Με φυλλάδια, κάθε μέρα. Με ενημερώσεις. Βγάλαμε εφημερίδα στα ελληνικά. Οι μετανάστες μπήκαν να γραφτούν στα συνδικάτα. Εγιναν αγώνες αλληλεγγύης, υπέρ του λαού του Βιετνάμ. Οταν ήρθε η χούντα στην Ελλάδα, κάναμε αγώνες ενάντια στη χούντα.

Τότε οι μετανάστες πλαισίωναν τους Συνδέσμους, κατά εκατοντάδες. Πολλοί έμπαιναν και στο Κομμουνιστικό Κόμμα, ήταν το μόνο κόμμα που τότε ήταν κατά του ρατσισμού. Το Εργατικό Κόμμα ήταν υπέρ του ρατσισμού τότε. Αλλά έσπασε ο χαλκάς και σταθήκαν στα πόδια τους οι Ελληνες. Και μπήκαν και στους αγώνες...

...Την εποχή εκείνη η ελληνική κυβέρνηση δεν έδινε πεντάρα για τους μετανάστες. Τα προξενεία και η Εκκλησία, το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονταν ήταν, τι θα δώσεις όταν πάει ο παπάς εκεί και τα προξενεία τι συνάλλαγμα στέλνουν στην Ελλάδα. Και η κυβέρνηση εκεί, σε όποιους έμπαιναν μπροστά, απέρριπτε τις αιτήσεις για υπηκοότητα. Για να φοβίσει και τους άλλους, να μην κάνουν αγώνες...

Μετά το 1990, χρησιμοποιούν επιχειρήματα του τύπου "να 'μαστε περήφανοι για τους Ελληνες, ακόμα κι αν ένας Ελληνας είναι αντιδραστικός", όπως έγραφαν για τον Τάνερ, τον αρχηγό της CIA, επειδή ήταν ελληνικής καταγωγής...

Τους είπαμε μια φορά ότι η ελληνική παροικία είναι μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Ολα τα προβλήματα της κοινωνίας φαίνονται εδώ, κι οι συντάξεις, τα εργατικά προβλήματα, τα ρατσιστικά προβλήματα. Οι εργάτες πρέπει να αγωνιστούμε εδώ με τους φυσικούς συμμάχους, από την Ελλάδα δεν μπορούν να λυθούν αυτά τα προβλήματα...

Τους είπαμε, υπάρχει η πατρίδα του '21, αυτών που αγωνίστηκαν, αλλά υπάρχει κι η πατρίδα εκείνων που προσκύνησαν. Είναι η πατρίδα της Αντίστασης κι αυτή με τους δοσίλογους, είναι η πατρίδα του Πολυτεχνείου, είναι η πατρίδα του ΠΑΜΕ, με ποια πατρίδα είσαι;..».