Του ΣΤΑΘΗ από την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»

Ερχεται η ιερή στιγμή: Στο Ναό κορυφώνεται η τελετουργία. Τα κόμματα εκπρόσωποι του λαού παρουσιάζουν τις θέσεις τους. Περιμένει ο ...Δήμος να δει τις θέσεις των κομμάτων. Πάπαλα! Είτε έγινε η συζήτηση είτε όχι, θέσεις κομμάτων δεν πρόκειται να ακούσει. Ειδικά όσων αναφέρουν πράγματα μη αρεστά στο σύστημα. Από τις Τι-Βι της αστικής τάξης παρουσιάζεται μια καρικατούρα συζήτησης, εκείνα τα σημεία που είναι ανώδυνα, που δείχνουν πως το σύστημα λειτουργεί. Από τα έντυπα τα ίδια.

Ξετυλίγοντας το κουβάρι, φτάνεις εύκολα στο αναγκαστικό δικαίωμα πια του κάθε κόμματος να ψάξει να βρει κάθε τρόπο, ώστε να φτάσουν οι θέσεις του στο λαό. Ε, τότε, ορθώνεται το τείχος των απαγορεύσεων: Οι προκηρύξεις ρυπαίνουν, τα πανό χαλάνε την αισθητική της πόλης, οι διαδηλώσεις εμποδίζουν την κυκλοφορία των αυτοκινήτων, άσε που οι ίδιες οι ιδέες είναι αντίθετες με το κοινοβουλευτικό σύστημα.

Πάμε ανάποδα τώρα: Ομάδα εργατών και διανοουμένων κατορθώνουν μέσα από διάφορους δαιδάλους να φτάσουν στο συμπέρασμα ότι αυτό το σύστημα δεν παίρνει γιατρειά, ότι χρειάζεται ανατροπή και, άρα, συγκρότηση του αναγκαίου εργαλείου για να φέρει αποτέλεσμα. Μπαίνουν στη δράση. Δικαιούνται; Ναι, λέμε. Ενα το Δίκαιο, λοιπόν.

Ελα, όμως, που ποιος είδε το θεό και δε φοβήθηκε τότε. Είναι η στιγμή που το σύστημα βγάζει σε παρέλαση τους υπερασπιστές του. Κι αυτό Δίκαιο είναι από τη σκοπιά του συστήματος. Δύο τα Δίκαια, λοιπόν.

Πάντα είναι θέμα συσχετισμών. Σημαίνει πως καθένας που αρχίζει να υποψιάζεται πως τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν, αν δεν πάρει τα μέτρα του, οφείλει πριν απ' όλα να φροντίσει - συνεισφέρει στην αλλαγή των συσχετισμών. Ετσι, που, την ώρα της κρίσης, το σύστημα να έχει λιγότερες δυνάμεις να αντιπαραθέσει στις δυνάμεις που διεκδικούν την ανατροπή.

Γιατί, πολύ απλά, δημοκρατία σημαίνει κάθε δήμος και το κράτος του. Θέλει το προλεταριάτο να λειτουργεί ως κυρίαρχος Δήμος; Οφείλει να οικοδομήσει και το κράτος αυτού του δήμου, που θα βρει απέναντί του το ήδη δομημένο κράτος των αστών. Τα υπόλοιπα είναι θέμα απλών προσθαφαιρέσεων. `Η, όπως λένε και οι μαθηματικοί, μία είναι η πράξη: Πρόσθεση. Αλλιώς σούμα δεν υπάρχει.

Ασχετα: Κρίση στην «Ελευθεροτυπία», σε βαθμό που να αναγκάζεται ο διευθυντής της να δηλώνει ότι ο ίδιος δε χαρακτήρισε κανέναν χαφιέ και πράκτορα. Για ποιους απολογείται;

Μέρα που είναι σήμερα (αφιερωμένη στον Μπρεχτ), αξίζει να διαβάσει κάποιος το πόνημα - πόνο του Ν. Φίλη στην «Αυγή». Κλάμα για το πολιτικό σύστημα και ειδικά για το Κοινοβούλιο. Και καθήκοντα για τις ριζοσπαστικές δυνάμεις: Να αλλάξουν «το ήθος και το περιεχόμενο της κυρίαρχης πολιτικής»! Πάνω που τα ανέκδοτα για τον «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» είχαν στερέψει, να υλικό για ευθυμογράφους.

Τι είπε ο Αλαβάνος προχτές στη Βουλή; Το ΚΚΕ στηρίζει την πολιτική του Μπους! Σουρωμένη παρλαπίπα της στιγμής; Μπα. Εξετάσεις στο Ταμείο είναι.

Από διπλανή στήλη στην «Αυγή», ο Βούτσης επιχειρούσε να διαβεβαιώσει κάτι «συντρόφους» του πως, σε αντίθεση με το ΚΚΕ, ο ΣΥΝ είδε το πρόβλημα της «ένοπλης δράσης» διαφόρων ομάδων τύπου «17 Ν» με πλουραλιστική διάθεση... Τι σου κάνει το ρημάδι το κυνήγι της ψήφου ρώγα - ρώγα...