Το βάρος θα πέσει στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) και προς αυτήν την κατεύθυνση η θεσμοθέτηση του προσωπικού γιατρού αποτελεί μια βασική προϋπόθεση... Πολλές φορές έχει δηλώσει τα προαναφερόμενα ο υπουργός Υγείας, τις μέρες που ακολούθησαν τις εξαγγελίες του, περί μεταρρύθμισης του δημόσιου συστήματος Υγείας. Και ανεξάρτητα από τη ριζική διαφωνία μας, στην ουσία και τη βασική λογική της μεταρρύθμισης, οι παραπάνω συγκεκριμένες εκτιμήσεις δεν είναι λαθεμένες.

Πόσο έχουν, όμως, πρακτικό αντίκρισμα οι συγκεκριμένες - έστω - αυτές υπουργικές εξαγγελίες; Σήμερα, στην Ελλάδα υπάρχουν λιγότεροι από 1.000 ειδικευμένοι γενικοί - οικογενειακοί (προσωπικοί) γιατροί, ενώ για την πλήρη κάλυψη της χώρας χρειάζονται τουλάχιστον 6.000. Πώς θα πέσει, επομένως, το βάρος στην ΠΦΥ, όταν ο βασικός για το σκοπό αυτό μοχλός δεν υπάρχει; Λύσεις, βέβαια, μπορεί να βρεθούν διάφορες. Αλλες είναι λύσεις πραγματικές και ουσιαστικές, για τις οποίες, όμως, θα απαιτηθεί ένα εύλογο χρονικό διάστημα μερικών ετών και δαπάνη των απαραίτητων ποσών και άλλες είναι ψευτομπαλώματα, που ενώ δε θα προσφέρουν τίποτε ουσιαστικό στη δημόσια Υγεία, θα οδηγήσουν στην ακόμη μεγαλύτερη εμπορευματοποίησή της και την επέλαση της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» στο χώρο της ΠΦΥ.

Δε νομίζει, ο κ. υπουργός, ότι πρέπει να ξεκαθαρίσει ποιες έχει υπόψη του; `Η, να θεωρήσουμε δεδομένο, πως έχει καταλήξει στις δεύτερες, εφόσον εξαγγέλλει την άμεση και γρήγορη θεσμοθέτηση του «προσωπικού γιατρού»;