«Γύρω μου υπήρχαν παντού πτώματα, κορμιά απανθρακωμένα, συμπατριώτες μου με τα πρόσωπά τους παραμορφωμένα και τις σάρκες τους να έχουν αποκολληθεί, έτρεχαν χωρίς προορισμό. Παντού φωτιά και ερείπια...». Η περιγραφή ανήκει στον Καζούσι Κανέκο, πρόεδρο του Ιδρύματος Χιροσίμας, που τον περασμένο Μάη στο Παγκόσμιο Συνέδριο Ειρήνης που έγινε στην Αθήνα, με τις λέξεις του αυτές, καθήλωσε ένα ακροατήριο 500 ανθρώπων. Ηταν και αυτός ένας από τους ανθρώπους που εκείνο το πρωινό στις 6 Αυγούστου του 1945, άκουσε τις μηχανές των τριών αμερικανικών βομβαρδιστικών « Β-29» να ηχούν πάνω από τον ουρανό της Χιροσίμας. Ηταν ένας χιμπακούσα -έτσι αποκαλούν τους ανθρώπους που επέζησαν από τον πυρηνικό όλεθρο στην Ιαπωνία- που είδε τους δείκτες του ρολογιού να καθηλώνονται στις 8.16 π.μ.

Πριν 55 χρόνια τέτοια μέρα, το βομβαρδιστικό της αμερικανικής αεροπορίας «Ενολα Γκέι», μετέφερε μέσα στο κουφάρι του μια βόμβα νέας «τεχνολογίας». Ηταν η ατομική βόμβα, που οι Aμερικανοί ιμπεριαλιστές φρόντισαν να της δώσουν και όνομα. Το «μικρό αγόρι», με μήκος τρία μέτρα και βάρος τέσσερις τόνους, πραγματοποίησε «μεγαλειώδες» έργο, βύθισε τη Χιροσίμα κάτω από την επιφάνεια της γης... Πάνω από την πόλη «γεννιέται» ένας εκτυφλωτικός τεχνητός ήλιος, που στο πέρασμά του εξαϋλώνει τα πάντα. Πάνω από κτίρια και ανθρώπους απελευθερώνεται ενέργεια ισοδύναμη με την έκρηξη 15.000 τόνων εκρηκτικής ύλης. Μια τεράστια κολόνα φωτιάς ανεβαίνει στον ουρανό. Μόλις η φωτιά κοπάζει ένα γιγάντιο μανιτάρι σκεπάζει την πόλη. Η λέξη κόλαση δεν είναι αρκετή...

Περισσότεροι από 110.000 άνθρωποι πεθαίνουν ακαριαία. Πριν τελειώσει η χρονιά άλλες 30.000 ανθρώπινες ψυχές δε θα αντέξουν. Το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού της πόλης χάθηκε.

Τρεις μέρες αργότερα στις 9 Αυγούστου ακολούθησε το δεύτερο μεγάλο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, με στόχο αυτή τη φορά το Ναγκασάκι. Ο τραγικός απολογισμός αυτής της βάρβαρης επίθεσης 70.000 άνθρωποι... Από τότε μέχρι σήμερα, χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από τις συνέπειες της ραδιενέργειας. Η λευχαιμία και ο καρκίνος του πνεύμονα, του θυρεοειδούς και τους στήθους θα εξοντώσουν χιλιάδες Ιάπωνες. Πάνω από 300.000 είναι τα καταγραμμένα θύματα της ραδιενέργειας στις δυο αυτές πόλεις, πολλοί από τους οποίους θα πεθάνουν, όχι από φυσική αιτία, αλλά από τις μακροχρόνιες επιπτώσεις της ραδιενέργειας.

Κι όμως η χρήση της ατομικής βόμβας, δεν έγινε επειδή υπήρχε στρατιωτική σκοπιμότητα. Εκατοντάδες χιλιάδες αθώοι άνθρωποι πέθαναν στο βωμό της πυρηνικής εποχής που ξεκινούσε με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ. Και ο πλέον αδαής της εποχής γνώριζε ότι η ιαπωνική κυβέρνηση ήταν έτοιμη να παραδοθεί άνευ όρων και έκανε ενέργειες για να επιτύχει τον τερματισμό του πολέμου. Ενέργειες, βέβαια που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δε συμμερίστηκε ποτέ, αφού κύριο στόχο του είχε τον εκφοβισμό, κύρια, της Σοβιετικής Ενωσης, αλλά και όλων των λαών και κινημάτων που τον αμφισβητούσαν.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, τότε μπήκε στη λίστα των μεγαλύτερων εγκληματιών της ανθρωπότητας. Εναν «τίτλο» που όλα αυτά τα χρόνια φρόντισε να το διατηρήσει. Κορέα, Βιετνάμ, Καμπότζη και μόλις πριν από ένα χρόνο Γιουγκοσλαβία. Οι «χιμπακούσα», ζουν και θυμίζουν στους λαούς το πυρηνικό ολοκαύτωμα. Ζουν, για να θυμίζουν ότι αν οι λαοί δεν αντιδράσουν, η νέα τάξη των ιμπεριαλιστών μπορεί και πάλι να μη διστάσει...