Η οργανωμένη οξύτατη επίθεση, που ξεδιπλώνεται από την αστική τάξη, ενάντια στο ΚΚΕ, χτυπά συνδυασμένα την πολιτική και τακτική του, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στην οργάνωση της πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την πολιτική ενσωμάτωσης της Ελλάδας σ' αυτήν, και ταυτόχρονα την πολιτική ενότητας και συμμαχιών.

Είναι γεγονός ότι η ανάπτυξη της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης ενάντια στην πολιτική της χρηματιστικής ολιγαρχίας, των διεθνικών μονοπωλίων, η κοινή της δράση με τ' άλλα λαϊκά στρώματα εξαρτώνται άμεσα από την εξασφάλιση της ταξικής ενότητας δράσης στο συνδικαλιστικό της κίνημα. Η κυβέρνηση επιταχύνει την επιβολή της πολιτικής των αντιδραστικών, σε βάρος των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της, αναδιαρθρώσεων. Αμεσα προωθείται η ολοκλήρωση των ιδιωτικοποιήσεων επιχειρήσεων, τομέων παροχής δημοσίων υπηρεσιών, ενώ επιβάλλονται αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην ίδια τη δημόσια διοίκηση και στην υγεία, που διαπλέκεται πιο σφιχτά με το ιδιωτικό κεφάλαιο,(εξαγγελίες Α.Ππαδόπουλου), ενώ στην εκπαίδευση και την πρόνοια έχουν ήδη προχωρήσει αρκετά.

Πρόσφατα είναι τα νέα μέτρα για την καθολική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων,στο όνομα της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, που δήθεν θα μειώσει την ανεργία.

Σ' αυτή την πολιτική στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο, αφού συμβάλλει στην αντιμετώπιση των δυσκολιών αναπαραγωγής του, και αντιμετωπίζει τις συνέπειες της κρίσης και του ανταγωνισμού προς όφελός του, με αύξηση της εκμετάλλευσης και των κερδών του, η κυβέρνηση έχει άμεσο σύμμαχο τη ΝΔ, έχει τη συμβολή του ΣΥΝ, που δεν αντιστρατεύεται την ουσία των μέτρων αλλά κάνει «εποικοδομητικές» στην κυβέρνηση προτάσεις ώστε να μην ενταθεί η ταξική αντιπαράθεση από την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, σπέρνοντας συγχίσεις και αυταπάτες.

Ταυτόχρονα έχει και τον καλύτερο μοχλό μέσα στο ίδιο το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, τις πλειοψηφίες των ηγεσιών του, που αντί να οργανώνουν την πάλη της εργατικής τάξης, τη σέρνουν στην ταξική συνεργασία, στο διαβόητο «κοινωνικό διάλογο». Αυτή η τακτική μαζί με τις θέσεις και την πολιτική που διαμορφώνουν αυτές οι πλειοψηφίες είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ταξική ενότητα δράσης της εργατικής τάξης. Η αντιμετώπισή τους απαιτεί τη συσπείρωση συνδικάτων ενάντια στην πολιτική και την τακτική αυτών των πλειοψηφιών, την αποφασιστική πάλη ενάντιά τους για να ξεπεραστούν από την ίδια την εργατική τάξη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ανοιχτή αντιπαράθεση μ' αυτές τις πλειοψηφίες. Είναι αντιπαράθεση με την ταξική συνεργασία. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος απ' αυτή την ενότητα, την οποία υπηρετεί η συγκρότηση του ΠΑΜΕ. Αυτός είναι και ο ουσιαστικός λόγος της επίθεσης που δέχεται η πολιτική του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η δημιουργία του πόλου που αντιπαλεύει από τη σκοπιά των πραγματικών συμφερόντων της εργατικής τάξης την πολιτική των μονοπωλίων, που αντιπαλεύει τους «συνδικαλιστές ηγέτες» της ταξικής συνεργασίας. Δεν είναι μόνο η αποκάλυψη της πραγματικής ουσίας της κυβερνητικής πολιτικής. Είναι και η δράση με προοπτική ταξικής συσπείρωσης των συνδικάτων, συνδικαλιστών και ενότητας δράσης των εργατών στο συνδικαλιστικό κίνημα, προϋπόθεση για την πορεία συγρότησης του Μετώπου.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση έχει στρατηγική σημασία για την άρχουσα τάξη. Το κεφάλαιο στην Ελλάδα διαπλέκεται ολοένα και πιο στενά με τα διεθνικά μονοπώλια, γιατί έτσι εξυπηρετούνται τα συνολικά του συμφέροντα. Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση ενισχύεται η δυνατότητά του να αντλεί περισσότερα κέρδη, και ας είναι σε υποδεέστερη θέση. Αν δεν ήταν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, οι δυσκολίες που θα είχε σε συνθήκες έντασης της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, θα ήταν μεγαλύτερες, λόγω ακριβώς της υποδεέστερης και εξαρτημένης σχέσης του. Η συμμετοχή στην ΟΝΕ ενισχύει την κυριαρχία του σε βάρος του λαού, δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής στο μοίρασμα από την ιμπεριαλιστική λεία της Ενωσης (π.χ. Βαλκάνια, Παρευξείνια Ζώνη κλπ.), απο την οποία ευελπιστεί να καρπωθεί, ενισχύει την εξουσία του.

Η πολιτική του ΚΚΕ δεν αποκαλύπτει μόνο τις αρνητικές για το λαό συνέπειες της συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και τις αιτίες που οξύνουν τα λαϊκά προβλήματα, τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα και το ρόλο της, το αντικειμενικό γεγονός ότι δεν είναι νομοτέλεια, δεν είναι μονόδρομος, δεν είναι υποχρεωτική η παραμονή σ' αυτή. Και απ' αυτή τη σκοπιά εναντιώνεται συνολικά στην πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτή η πολιτική και η δράση ενάντιά της είναι που δυσκολεύουν την άρχουσα τάξη και όχι η τακτική της βελτίωσης των συνθηκών για τους λαούς εντός της Ενωσης. Τέτοια προοπτική δεν πρόκειται να υπάρξει. Αλλωστε η πάλη ενάντια στην Ενωση έχει οργανική σχέση με την πάλη ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Αυτό είναι το πρωταρχικό. Η δύναμη του κεφαλαίου σε κάθε κράτος-μέλος ενισχύεται από τις διακρατικές συμφωνίες και τη δράση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το αδυνάτισμα της ταξικής κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου σε κάθε κράτος-μέλος, ως την ανατροπή της, είναι που μειώνει και τη δύναμη των διακρατικών συμφωνιών λειτουργίας και δράσης της Ενωσης. Αυτή η υπόθεση έχει αντικειμενική βάση λόγω της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης, των αντιθέσεων και ανταγωνισμών μεταξύ κρατών-μελών μέσα στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση, από τα ιδιαίτερα συμφέροντα του κεφαλαίου σε κάθε κράτος-μέλος, σε συνδυασμό με την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Η αποδοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως νομοτελειακής διαδικασίας, που καταλήγει και στην αποδοχή της συμμετοχής σ' αυτήν, αντικειμενικά, ενισχύει ακόμη πιο πολύ την ταξική κυριαρχία των μονοπωλίων σε κάθε κράτος-μέλος και αδυνατίζει, δυσκολεύει και εμποδίζει την πάλη του λαού σε κάθε κράτος-μέλος και την κοινή τους πάλη.

Η πάλη του ΚΚΕ τόσο ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όσο και ενάντια στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, στην αμερικανοΝΑΤΟική δράση και τη συμμετοχή της ελληνικής ολιγαρχίας σ' αυτήν, προκειμένου να συμμετέχει στην καταλήστευση και εκμετάλλευση άλλων λαών, προκειμένου να αυξάνουν τα κέρδη της, βάζει τα πιο ισχυρά εμπόδια στην πλουτοκρατία. Αποκαλύπτει στην εργατική τάξη και το λαό ότι ο δικός τους δρόμος είναι ενάντια στην ολέθρια πολιτική του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου, στο δρόμο των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, της συμμετοχής στις διεθνείς και περιφερειακές ενώσεις και οργανισμούς τους. Οτι υπάρχει και ο άλλος δρόμος, του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης και της συνεργασίας των λαών.

Η εναντίωση στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, είναι που η άρχουσα τάξη και τα επιτελεία της χαρακτηρίζουν εθνικισμό, επειδή υπερασπίζεται τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και των άλλων λαών. Η αντίληψη που προβάλλεται, ότι αυτή η πολιτική του ΚΚΕ αλλοιώνει το διεθνιστικό του χαρακτήρα, είναι επίθεση απο τη σκοπιά του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου.

Η πολιτική συνεργασιών και συσπειρώσεων, και στο συνδικαλιστικό κίνημα, και στα άλλα μεγάλα μέτωπα πάλης, στις εκλογές, έχει ήδη φέρει αποτελέσματα. Συμβάλλει στον απεγκλωβισμό δυνάμεων από την πολιτική της άρχουσας τάξης. Και αυτό ενοχλεί την άρχουσα τάξη. Οχι γιατί δήθεν κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες που συνεργάζονται μαζί του συμβάλλουν στην αλλοίωση του χαρακτήρα του. Ενοχλεί ότι απεγκλωβίζονται από τη δική της επιρροή, εναντιώνονται στην πολιτική της. Και αυτό δημιουργεί ρήγματα στη δική της συνοχή, στις δικές της συμμαχίες.

Η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ υπηρετεί τη συγρότηση του αντίπαλου στο κεφάλαιο δέους αφού στο Μέτωπο θα συμμετέχουν όχι μόνο πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες, αλλά και κοινωνικές δυνάμεις με τα κινήματά τους. Τόσο το οργανωμένο κίνημα, της εργατικής τάξης, όσο και το κίνημα των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης, αλλά και η φτωχή και μεσαία αγροτιά, το οργανωμένο αντιιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό κίνημα ειρήνης, το νεολαιίστικο κίνημα, το κίνημα των γυναικών των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων.

Αυτή η συμμαχία θα οργανώνει και θα στηρίζει την ταξική πάλη, τους λαϊκούς αγώνες. Δεν είναι συμμαχία σε επίπεδο και μόνο κορυφών, για τη διαχείριση του συστήματος, για συμμετοχή στην κυβέρνηση, με την αυταπάτη ότι στα πλαίσια της πολιτικής των μονοπωλίων μπορεί να καλυτερεύει η ζωή του λαού. Η πολιτική του Μετώπου ενώνει την εργατική τάξη και το λαό στη βάση των ταξικών τους συμφερόντων σε αντίθεση μ' αυτά της ολιγαρχίας, και όχι στη βάση πλαστών διαχωρισμών όπως «προοδευτικοί - συντηρητικοί», «δεξιοί -αριστεροί», «εκσυγχρονιστές - σκοταδιστές», «θρησκευόμενοι ή άθρησκοι».

Η ανάδειξη των ταξικών διαχωρισμών συμβάλλει τα μέγιστα στη συσπείρωση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που έχουν αντικειμενικά συμφέρον και θέλουν να παλέψουν την εξουσία των μονοπωλίων, τις επιλογές τους στην οικονομία, στις εργασιακές σχέσεις, στην κοινωνική, στην εξωτερική πολιτική.

Το ΚΚΕ βαδίζει αυτό το δρόμο αταλάντευτα, γνωρίζοντας τις δυσκολίες, που προέρχονται τόσο από το συσχετισμό δύναμης, όσο και από την επιθετικότητα της άρχουσας τάξης. Αλλά είναι ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία και θα τον βαδίσει ως το τέλος.