Συνέβη. Χτες το βράδυ. Στη Θεσσαλονίκη. Λίγο πιο πέρα από εκεί, που τα κατοχικά ΝΑΤΟικά στρατεύματα εξορμούσαν για ένα νέο μακελειό στο Κόσσοβο. Εκατοντάδες φοιτητές τραγουδούσαν με τη γλώσσα των ποιητών. Για ειρήνη, φιλία, αλληλεγγύη "άνευ όρων, άνευ ορίων". Για μια γη της λεμονιάς, της ελιάς, της αγκαλιάς, της χαράς, του πεύκου, του κυπαρισσιού, των παλικαριών και της αγάπης. Ενα αμφιθέατρο στο πόδι. Πού αλλού; Στη Νομική Σχολή. Είχε προγραμματιστεί σαν εκδήλωση Κυπρίων και Ελλήνων φοιτητών από την Προοδευτική Δημοκρατική Κίνηση Κυπρίων Φοιτητών και τις Πανσπουδαστικές Κινήσεις Συνεργασίας. Και έγινε μια αγανακτισμένη, μα και βαθιά συνειδητή συγκέντρωση αγωνιζόμενων Μεσόγειων λαών. Κι έμπλεξαν έτσι οι λέξεις σε συνθήματα, ομιλίες, τραγούδια και ποιήματα, που ήταν αδύνατο να ξεχωρίσεις ποιος είναι και μιλά στο βήμα, ο Κούρδος, ο Ελληνας, ο Κύπριος, ο Παλαιστίνιος. Καταλάβαιναν ο ένας τι έλεγε ο άλλος από τις κοινές έννοιες, που κατοχυρώθηκαν σαν λεξιλόγιο καθημερινής χρήσης στο σημερινό ταξικό πόλεμο: "Ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη, κατοχικός στρατός του ΝΑΤΟ, επέμβαση, τρομοκράτες των λαών, καταδότες, πετρέλαια", από τη μια. "Ειρήνη, φιλία, αλληλεγγύη, αντιιμπεριαλιστική πάλη, αγώνας, Ελλάδα, Κύπρος, Κουρδιστάν, Οτσαλάν, λευτεριά, Κόσσοβο, όχι, έξω", από την άλλη. Κι όταν ο Μιχάλης Σπυριδάκης από την Επιτροπή Ειρήνης σήκωσε το χέρι κι έδειξε πίσω απ' το κάστρο του Γεντί Κουλέ το χώρο, όπου, σαν χτες, εκτελέστηκε ο 21χρονος Νικηφορίδης, γιατί μάζευε υπογραφές ενάντια στην ατομική βόμβα, το αμφιθέατρο απογειώθηκε, δηλώνοντας και έτσι πως αυτή η γενιά αναλαμβάνει ακέραιο το χρέος της για τη συνέχεια... Το επόμενο ραντεβού - αναμέτρηση με το κοινό εχθρό δόθηκε για τη Δευτέρα το βράδυ στην Αριστοτέλους.