Ηταν μια καλή απάντηση από την εργατική τάξη, η πανελλαδική πανεργατική απεργία, αλλά και η μαζική μαχητική αγωνιστική αντιπαράθεσή της με την πολιτική της άρχουσας τάξης. Ηταν μια δυνατή ανάσα αντίστασης στην επέλαση, ανάσα που την έχει ανάγκη το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όχι μόνο για να οργανώσει ακόμη πιο αποφασιστικά τη δική του επίθεση, αλλά για να ξεμπλοκάρει και από τη θηλιά του πνιγμού του με δράστες όσους ηγέτες του επιμένουν να εξαρτούν τη σωτηρία της εργατικής τάξης από τους αφέντες της. Απ' όσους αρέσκονται να δοκιμάζονται για να γίνουν "χαλίφης στη θέση του χαλίφη". Μόνο που η ζωή, πεισματάρα, αποκαλύπτει αυτό που πασχίζουν να συγκαλύψουν οι διάφορες συμπολιτευόμενες "αντιπολιτεύσεις", οι κυβερνητικές αυτοκριτικές παραπλάνησης - φτηνό περιτύλιγμα της εξαθλίωσης που επιβάλλουν - και τα όποια παρακλάδια τους στο κίνημα: Οτι η επίθεση και καθολική γίνεται και γενικευμένη.

Και έτσι πυκνώνουν οι φωνές που μιλούν για δράση. Δυναμώνουν οι αντιδράσεις ενάντια στην πολιτική που θέλει τους εργαζόμενους να ζουν, ίσα και μόνο για να μπορούν να δουλεύουν ώστε να αβγαταίνουν τα κέρδη των αστών. Η δυσαρέσκεια μετατρέπεται σε δράση της βάσης του κινήματος. Εκεί που η ζωή βγάζει το πρόβλημα και μπορεί να σπρώξει στην πάλη για τη διέξοδο. Φαίνεται πως το κύμα πίεσης απ' αφορμή τις εξελίξεις στην ΟΑ, συνέβαλε σε διαφοροποιήσεις, καλό σημάδι για τη συνέχεια. Οχι γιατί ήρθαν τα κάτω πάνω. Αλλά γιατί μπορούν να έρθουν, αν οι όποιες θετικές διεργασίες αντίδρασης και αντίστασης της εργατικής τάξης που πυκνώνουν, μπουν στο δρόμο του συντονισμού και της συσπείρωσης, της δημιουργίας πυρήνων μαχητικής επίθεσης από πρωτοπόρους αγωνιστές που θα συμπαρασύρουν στην πάλη, όχι μόνο ενάντια στη σημερινή πολιτική αλλά στη διεκδίκηση πολιτικής για τα συμφέροντα των λαϊκών μαζών.

Προβάλλει ξανά ο καταλυτικός ρόλος του ταξικού ρεύματος στο συνδικαλιστικό κίνημα, ως πόλος συσπείρωσης μιας τέτοιας κατεύθυνσης. Γιατί αν άρχισαν να εμφανίζονται διαφοροποιήσεις από την "καθεστηκυία τάξη πραγμάτων" στο κίνημα, το κρίσιμο ζήτημα είναι η συνέχεια στην πάλη με στόχους που αντιστρατεύονται την πολιτική των πολυεθνικών και της άρχουσας τάξης. Αν η σθεναρή στάση των ταξικών δυνάμεων ήταν αυτή που τροφοδοτούσε για καιρό τη δυσαρέσκεια με τη δύναμη της δράσης, γεγονός που άρχισε να εκφράζεται, τώρα αναβαθμίζεται η ευθύνη του για την πιο μαζική συσπείρωση των πρωτοπόρων αγωνιστών στο κίνημα, για την τόνωση της αγωνιστικότητας όσων ακόμη δεν έχουν ξεμπλοκαριστεί, για τη συνεχή συμβολή στη δημιουργία πρωτοπόρων αγωνιστών στην εργατική τάξη, για το ταξικό δυνάμωμα των ηγετών αυτών που κάνουν το βήμα της αντιπαράθεσης με το συμβιβασμό. Για τη δημιουργία γενικά των όρων, στη συνέχεια τη σταθεροποίηση και την ενίσχυση του συντονισμού των ταξικών αγώνων, για την καλύτερη δυνατή προετοιμασία στις μικρές και μεγάλες μάχες, για το τράβηγμα στην πάλη όλο και πιο πλατιών λαϊκών μαζών, για την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων μέσα στους εργαζόμενους, για την εξασφάλιση της ικανότητας οργάνωσης της δικής τους αντεπίθεσης.

Ηδη οι εργαζόμενοι έχουν πετύχει μια πρώτη νίκη, αυτή της δικής τους ενισχυμένης παρέμβασης στο προσκήνιο των εξελίξεων. Μπορούν να τη διευρύνουν αν στη συνέχεια δυναμώνουν οι συγκρούσεις και πολιτικοποιηθεί η πάλη τους ως την επιβολή της πολιτικής των δικών τους συμφερόντων.