Φυσικά το δράμα των μεταναστών κρατάει την πρώτη και τη δεύτερη, άντε και την τρίτη γενιά. Από κει και πέρα συγχωνεύεται με το δράμα του ντόπιου πληθυσμού απ' τον οποίο τελικά θα αφομοιωθεί. Ο μετανάστης μακροπρόθεσμα είναι χαμένος για την Ελλάδα (π. χ. Τζορτζ Στεφαν (όπουλος) Αμερικάνος, ελληνικής καταγωγής κλπ.), και μάλιστα σήμερα με το καινούργιο τερατούργημα της "ευρωπαϊκής πολιτιστικής συνείδησης", που απειλεί τις ρίζες όλων πια των ευρωπαϊκών λαών.

Το δεύτερο που είναι βέβαιο, είναι ότι μέσα από το σύνθημα της "Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης" το νομοσχέδιο στρώνει το δρόμο για την ανάπτυξη της "ευρωπαϊκής διάστασης της εκπαίδευσης", μιας εκπαίδευσης για τα παιδιά των "περιπλανώμενων", ανάλογα με το πού υπάρχει δουλιά, εργαζομένων. Κι έτσι σκόπιμα ή όχι, αυτό δεν έχει σημασία, δημιουργείται μια αξεδιάλυτα αντιφατική κατάσταση. Κάποτε πρέπει να το σταματήσουν αυτό το παιχνίδι του "παπά" και να πουν τα πράγματα με το όνομά τους: Θέλουμε εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων του εξωτερικού, δηλαδή των μεταναστών ή του απόδημου Ελληνισμού;

Γιατί, οποιοδήποτε ελληνικό σχολείο στη Γερμανία ή στο Βέλγιο δεν μπορεί να τους βοηθήσει. Και δεν το μπορεί αυτό γιατί εκτός από τις τεχνικές δυσκολίες, ούτε επιστημονικά ούτε ιδεολογικά (στην πλατιά σημασία του όρου) αλλά ούτε και πρακτικά μπορεί να είναι ισοδύναμο με το αντίστοιχο ξένο. Αλλά και από το αντίστοιχο ελληνικό σχολείο που λειτουργεί στην Ελλάδα πάλι θα είναι κατώτερο. Συνεπώς, το σχολείο αυτής της κατηγορίας είναι χαμένο από χέρι. Οσο για τα σχολεία των παλιννοστούντων, αυτά σε καμία περίπτωση δεν είναι "πολυπολιτισμικά", αλλά ελληνικά σχολεία που λειτουργούν στην Ελλάδα και ανεξάρτητα από τον πολιτισμό της χώρας από την οποία προέρχονται, ένα πρόβλημα έχουν να αντιμετωπίσουν. Να προσαρμόσουν τα παιδιά των παλιννοστούντων στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα, για να μπορέσουν να παρακολουθήσουν το σχολείο της χώρας μας. Συνεπώς, οι κ.κ. του υπουργείου Παιδείας, από τον υπουργό μέχρι τον τελευταίο τεχνοκράτη, ας αφήσουν τους αμφίσημους νεολογισμούς κι ας κοιτάξουν την πραγματικότητα κατάματα (άλλο πράγμα είναι τα biliguis schools κι άλλο πράγμα τα σχολεία των μεταναστών, που μέσα στη λειτουργία τους κάποτε ήταν το να πάνε στην ξενιτιά οι φτωχοί Ελληνες, να πλουτίσουν και να γυρίσουν αυτοί και τα παιδιά τους με κάποιο κομπόδεμα, να οργανώσουν μια καλύτερη ζωή). Το πρόβλημα της εκπαίδευσης των παιδιών των μεταναστών είναι ένα μέρος μόνο του προβλήματος των μεταναστών και της ζωής τους, σε όποια χώρα κι αν κατοικούν.

Δυστυχώς όμως δεν εισάγει τίποτα καινούργιο. Απλώς καταγράφει, κωδικοποιεί και γενικεύει μια κατάσταση που τη δημιούργησε η αναρχία και ο ετσιθελισμός όλων των προηγουμένων υπουργείων και η έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος για τους μετανάστες. Το πρόβλημα είναι η "απογκετοποίηση" της σχολικής ζωής των παιδιών των μεταναστών. Και σ' αυτό πρέπει να βοηθήσει το ΥΠΕΠΘ, αν θέλει πραγματικά να βελτιώσει τη θέση των συμπατριωτών μας. Η σωστή και ενδεδειγμένη λύση είναι τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών να φοιτούν στα σχολεία της χώρας που βρίσκονται και το ελληνικό κράτος να φροντίσει να βοηθήσει υλικά και ηθικά τα παιδιά αυτά να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των σχολείων των χωρών που κατοικούν και πολύ περισσότερο σήμερα που το θέμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι θέμα προοπτικής.

Το έργο αυτό δεν μπορεί να είναι έργο που θα ανατεθεί σε ιδιώτες ή μη κρατικούς φορείς, ούτε πάλι μπορεί να γίνει με εργολαβίες. Εάν είναι έργο εθνικού ενδιαφέροντος, τότε ανήκει στη δικαιοδοσία του υπουργείου Παιδείας, μέσα από διακρατικές συμφωνίες να παρέχει ενιαία και ισότιμα σε όλα τα παιδιά μεταναστών τη συμπληρωματική και αντισταθμιστική εκπαίδευση που έχουν ανάγκη.

Γεώργιος Κ. ΜΩΡΑΪΤΗΣ

Μέλος του Τμήματος Παιδείας της ΚΕ του ΚΚΕ