Ετσι και τώρα. Τα γεγονότα στο Αιγαίο και η ιδιαίτερα δυσμενής για την Ελλάδα έκβασή τους έφεραν και πάλι στην επιφάνεια τις σχετικές με την "εθνική στρατηγική" απόψεις, που εκφράζονται από παράγοντες της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, από εκπροσώπους των μέσων ενημέρωσης και από πάσης φύσεως αναλυτές.

Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτοί, που μιλούν για "εθνική στρατηγική", εννοούν τη συνυπευθυνότητα όλων των κομμάτων στη χάραξη και την υλοποίηση της εξωτερικής πολιτικής. Εννοούν τη χάραξη μιας εξωτερικής πολιτικής, η οποία λόγω της διακομματικής συμφωνίας θα μένει αδιατάρακτη παρά τις όποιες αλλαγές στην κυβερνητική εξουσία.

Η εθνική στρατηγική, βέβαια, είναι κάτι πολύ ευρύτερο της εξωτερικής πολιτικής. Απαιτεί, πριν απ' όλα, την ύπαρξη ενός ιστού, μιας συνεκτικής δύναμης που συγκεντρώνει σε κάποιους κοινούς στόχους όλους εκείνους που συγκροτούν το έθνος. Δεν έχει, επομένως, σχέση με τη διακομματική εκπροσώπηση του έθνους. Εχει οικονομικές, κοινωνικές, πολιτισμικές διαστάσεις.

Βέβαια, σε κάθε περίπτωση, σε κάθε ιστορική στιγμή, υπάρχουν πολλαπλά κριτήρια και κοινοί τόποι, βάσει των οποίων μπορεί να ορίζεται το εθνικό συμφέρον. Ομως, η ελληνική ιστορία, τουλάχιστον μετά την Εθνική Απελευθέρωση και εξαιτίας των ιδιομορφιών γέννησης του ελληνικού κράτους, διδάσκει ότι το εθνικό συμφέρον προασπίστηκε και κατοχυρώθηκε από αυτούς που θεωρήθηκαν και θεωρούνται οι "παρίες". Αντίθετα, σε όλες τις περιπτώσεις που κρίθηκε η εθνική υπόσταση, η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι είτε απουσίασαν, είτε συνήργησαν στο ξεπούλημα.

Αυτό που επιδιώκεται κάτω από το μανδύα της "εθνικής στρατηγικής" είναι ο εξοβελισμός των θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής και των χειρισμών της από το πεδίο της πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης. Αυτό θα είναι το αποτέλεσμα, αν δεν είναι ο στόχος, των προτάσεων για τη συγκρότηση συμβουλίων ή επιτροπών εξωτερικής πολιτικής. Γιατί με τα σημερινά δεδομένα, ποια τύχη θα έχει στα πλαίσια μιας "εθνικής" - δηλαδή διακομματικής - στρατηγικής μια φωνή, που απαιτεί ως προϋπόθεση του όποιου εθνικού σχεδιασμού το σπάσιμο των δεσμών της υποτέλειας στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ενωση;